«Άνθρωποι άδειοι, κενοί, αδύναμοι να νιώσουν. Άνθρωποι δήθεν υπέροχοι που σου τάζουν το άπειρο ενώ δεν είναι ικανοί να αγγίξουν ούτε το μηδέν. Εκείνοι που εμφανίζονται με αγγελική μορφή μα στη σκιά τους αντί για «φωτοστέφανο» ξεχωρίζουν τα «κέρατα».
Τα είδες τα πρόσεξες και έκανες τα στραβά μάτια γιατί πίστεψες οτι ίσως τα φαινόμενα απατούν…
Λένε πως ότι λάμπει δεν είναι χρυσός, πόσο σωστή έκφραση;
Λένε πως ο καθρέπτης της ψυχής είναι τα μάτια, πόσο σωστό;
Εκείνοι οι άνθρωποι που δεν σε κοιτάνε στα μάτια, εκείνοι που χαμηλώνουν το βλέμμα τους, εκείνους να τους φοβάσαι, ή καλύτερα να τους λυπάσαι. Να σηκώνεις το δείκτη του χεριού σου και να τους δείχνεις την έξοδο. Δεν χωράνε τέτοιοι άνθρωποι στις ζωές μας.
Κοίταξες πότε τον εαυτό σου στον καθρέφτη αγαπητέ-η μου αναγνώστη-αναγνώστρια; Είδες ποσό σου πάει να χαμογελάς; Είδες πως μπορεί να τα ισιώσει όλα μια απλή καμπύλη; Και αν δεν το πίστεψες αυτό το χαμόγελο που είδες είναι γιατί από πίσω του είχες κρύψει όλα όσα σε πονάνε, συνέχισε να το φοράς και πίστεψε σε αυτό.
Μη σκύβεις το κεφάλι ποτέ, εσύ που είσαι σωστός. Μην το σκύψεις να το κρατάς ψηλά, να φωτογραφίζεται η περηφάνια και η αξιοπρέπειά σου, γιατί εσύ ήσουν σωστός. Γιατί εσύ προσπάθησες. Γιατί εσύ κολύμπησες στα βαθιά χωρίς σωσίβιο και όσο και αν θέλησαν να σε βουλιάξουν κράτησες την αναπνοή σου και ξεβράστηκες στην στεριά!
Σηκώθηκες εξαντλημένος, λιωμένος, αλλά βρήκες τη δύναμη να ζητήσεις βοήθεια από τον ίδιο σου τον εαυτό και εκείνος ενέδωσε.
Ελεονώρα Δοντά
Πηγή: awaken / eirinika.gr
Φωτό από: https://gr.depositphotos.com
