Ήταν ξημερώματα Κυριακής, περίπου 02:30. Γύριζα σπίτι μετά από μία κοινωνική υποχρέωση και φυσικά, στην περιοχή που μένω, το να βρω παρκινγκ τέτοια ώρα κοντά στο σπίτι μου, θα ήταν ένα μικρό θαύμα! Δεν βρήκα!
Νιώθοντας, αυτό που ονομάζω ήρεμη παγωνιά της γυναίκας που περπατάει μόνη της ξημερώματα σε μισο-φωτισμένους και άδειους δρόμους, βάδιζα σχετικά γρήγορα. Προσπαθούσα να επιβάλλω στον εαυτό μου ένα «άνετο και σίγουρο» περπάτημα, καλού-κακού, γιατί ποτέ δεν ξέρεις τι σε περιμένει στην επόμενη γωνία.
Αυτό που με περίμενε ήταν ένας έφηβος 16-17 ετών , ο οποίος έστριψε από μία γωνία μερικά μέτρα πιο κάτω και συνέχισε να περπατάει μπροστά μου. Μπροστά αυτός, πίσω του εγώ. Ηρέμησα που δεν ήμουν μόνη μου και με όλη την ήρεμη ευγένειά μου, άρχισα νοερά να σχολιάζω τον σχεδόν συνοδοιπόρο μου. «Τι κάνει τέτοια ώρα στους δρόμους ένα μικρό παιδί;» «Δεν ανησυχεί η μητέρα του που γυρνάει έτσι μόνο του μέσα στα άγρια χαράματα;» «Ωραία γενιά! Ωραίοι γονείς!».
Ο νεαρός περπάταγε σχεδόν χορεύοντας στο ρυθμό της μουσικής που άκουγε από τα ακουστικά στα αυτιά του. Στα δικά μου αυτιά έφτανε ο ρυθμικός ήχος από τα νομίσματα που κροτάλιζε στο χέρι του. Η εικόνα του νεαρού και ο ήχος των νομισμάτων έδωσαν νέα τροφή στην καλοπροαίρετη ενασχόλησή μου, μαζί του.
«Τέλεια! Και η συντέλεια του κόσμου να γίνει δεν θα πάρει χαμπάρι. Θα νομίζει ότι τελείωσε η μπαταρία στο i-pod». Ένα κέρμα έπεσε από την χούφτα του. Ούτε που το κατάλαβε! Έσκυψα, το πήρα. Ήταν ένα κέρμα των 20 λεπτών. Χαμογελώντας που τόσο γρήγορα επιβεβαιώθηκε η ευγενική μου κριτική, τον πλησίασα και φυσικά……… τον τρόμαξα! Ούτε που είχε καταλάβει ότι δεν ήταν μόνος του τόση ώρα!
Τραβώντας απότομα τα ακουστικά από τα αυτιά του με κοίταξε με καχύποπτη επιθετικότητα. Συνεχίζοντας να χαμογελώ, του έτεινα το νόμισμα λέγοντάς του «Σου έπεσε αυτό».
Πως αλλάζει αύρα αυτή η γενιά!! Μέσα σε τρισχιλιοστά του δευτερολέπτου η επιθετικότητα χάθηκε. Χαμήλωσε τα μάτια και με φωνή που κόμπιαζε, όπως το παιδί που το πιάνουν να κάνει αταξία, μου είπε «Δεν μου έπεσε. Το πέταξα».
«Πέταξες 20 λεπτά στο πεζοδρόμιο;» σχεδόν φώναζα. Ο Σκρούτζ της ωριμότητας μέσα μου εξανίστατο. «Για ποιο λόγο;»
Με χαμηλωμένο κεφάλι, κοιτάζοντας τα ακουστικά που έμπλεκε αμήχανα στα δάχτυλά του, μου απάντησε: «Γιατί αύριο το πρωί κάποιος θα περάσει από εδώ και θα το πάρει. Και θα πει τι τυχερός που είμαι. Και θα χαμογελάσει. Και θα του έχω φτιάξει την μέρα του».
Πέταξε το κέρμα πάλι στο πεζοδρόμιο και έφυγε βάζοντας ξανά τα ακουστικά στα αυτιά του.
Εκείνος έφυγε. Εμένα εκείνη την ώρα, σε εκείνο το δρόμο, μέσα σε μια στιγμή, με οδήγησε στο σωστό, το πραγματικό μου σπίτι. Εσάς;
Φωτό από: www.adelaidecitycounsil.com
