Αυτό είναι το όνομα μιας από τις μεγαλύτερες σε κυκλοφορία βρετανικές εφημερίδες, που έχει κτίσει τη φήμη της για την ψυχρή, αποστασιοποιημένη, «αντικειμενική» καταγραφή και αντιμετώπιση των γεγονότων και των εξελίξεων. Δεν είναι τυχαίο. Αν έχεις διάθεση να μεταφέρεις τα νέα και να τα αξιολογήσεις αντικειμενικά, εάν δεν ταυτίζεσαι με τα εμπλεκόμενα μέρη και τις καταστάσεις, αν επιθυμείς να καταλήξεις σε χρήσιμα συμπεράσματα, το πρώτο και ίσως τελευταίο πράγμα που πρέπει να κάνει κάποιος είναι να παρατηρεί. Μόνο.
Καταλαβαίνω. Ήδη θα έχετε σκεφτεί τι νόημα έχει αυτή η εισαγωγή και η μεταφορά στην ιδιοσυγκρασία του Βρετανικού Τύπου. Μα ακριβώς αυτό. Να κάνουμε μια μεταφορά της σπουδαίας αξίας του Παρατηρητή στις δικές μας καθημερινές, ανθρώπινες σχέσεις. Σχέσεις, που όπως όλες οι «μάχες» αυτοσυντήρησης, επιβολής και επικράτησης, επιφυλάσσουν σε όλους μας τριβές, υπερβολές, ανατροπές, συγκρούσεις.
Είναι πολύ συνηθισμένο. Πόσες φορές δεν έχουμε σκεφτεί μετά τον τσακωμό και αφού η θερμοκρασία στο αίμα επανέλθει στα ψυχρά της «δεν έπρεπε να αντιδράσω έτσι», «το παράκανα», «ήμουν υπερβολικός», «τι ήθελα και το είπα αυτό;», «έκανα μεγάλη… χαζομάρα»; Πόσες φορές πάνω στο βρασμό της ψυχής χάνουμε το δίκιο μας από τον τρόπο που αντιδράμε και διογκώνουμε ή διαστρεβλώνουμε τα γεγονότα, κάνοντας τα πράγματα ακόμα πιο δύσκολα και για τα δύο μέρη; Ενώ αν…
Ενώ αν υπήρχε ένα ακόμα τρίτο μέρος που παρατηρεί και κρίνει ψύχραιμα και αποστασιοποιημένα και που μας συμβουλεύει σαν καλός φίλος με ορθή κρίση, δε θα μπορούσαμε κάποιες φορές να αποφύγουμε να συγκρουστούμε, να εκτεθούμε, να κακοκαρδιστούμε;
Αυτόν το συμφέροντα ρόλο του ψύχραιμου, αντικειμενικού Παρατηρητή μπορούμε να προσπαθήσουμε να τον παίξουμε και να τον προσφέρουμε οι ίδιοι στον εαυτό μας. Και λέω να προσπαθήσουμε γιατί σίγουρα δεν είναι καθόλου εύκολο την ώρα που βράζει το αίμα και σε «πνίγει» το δίκιο να είσαι cool, χαλαρός και συγκρατημένος για να παρατηρήσεις απλώς τα γεγονότα, να τα κρίνεις σωστά και άρα να πράξεις και να πεις τα δέοντα.
Αν όμως, κάνουμε αυτήν την υπέρβαση, αν εκείνη την κρίσιμη ώρα πάρουμε αποστάσεις και κερδίσουμε χρόνο για να παρατηρήσουμε και να ζυγίσουμε, μήπως γλιτώσουμε τη μετωπική χωρίς ζώνη ασφαλείας; Μήπως βρούμε μία άλλη παρακαμπτήρια οδό για να φτάσουμε στον προορισμό μας με ασφάλεια και χωρίς περιττά νεύρα;
Προσπαθώ να ακολουθώ αυτήν την πρακτική της παρατήρησης και γενικότερα μέχρι τώρα, μου έχει βγει σε καλό, όπου έχω καταφέρει να την εφαρμόσω.
Δεν είμαστε τέλειοι. Ποτέ δεν θα γίνουμε. Μπορούμε όμως, να ανταλλάσσουμε σκέψεις, ιδέες και απόψεις για να προσπαθήσουμε να γίνουμε καλύτεροι. Και πιο ευτυχισμένοι. Πρώτα για μας και μετά για τους άλλους.
