Πήγαμε αλλά δεν μονάσαμε. Το αντίθετο. Περάσαμε μια υπέροχη μέρα του Σεπτεμβρίου με αρκετό κόσμο, που είχε επιλέξει να κάνει το μπάνιο του σε αυτόν το μικρό παράδεισο. Και δεν συναντήσαμε μόνο ανθρώπους. Ανάμεσά μας περιδιέβαιναν ανέμελα, ελεύθερα και με εμπιστοσύνη στους ανθρώπους (και ενίοτε με ανοιχτή την όρεξή τους για κεράσματα) ελάφια κι ελαφάκια, παγόνια με τα μικρά τους και κρι-κρι!
Η Μονή είναι μια κουκίδα στο χάρτη, ένα πολύ μικρό νησάκι απέναντι στην Πέρδικα της Αίγινας που δεν κατοικείται μόνιμα από ανθρώπους αλλά από πολύ όμορφα ζώα φιλικά στους ανθρώπους, ζώα που δεν τα συναντάς εύκολα και που πραγματικά εξάπτουν τη φαντασία στα μικρά και μεγάλα παιδιά. Έχει μια υπέροχη παραλία με βελούδινη άμμο και τυρκουάζ νερά κι ένα όμορφο μπαράκι-ταβερνάκι με μίνιμαλ αισθητική που το καλοκαίρι δροσίζει και ταΐζει κολυμβητές και οδοιπόρους με πολύ αξιοπρέπεια και αρκετή φαντασία. Η μία της πλευρά, αυτή που ορθώνεται σχεδόν κάθετα πάνω από την παραλία, φιλοξενεί ένα πυκνό πευκοδάσος, που κάποτε μέσα στις σκιές του έβρισκαν ησυχία και βολή κατασκηνωτές.
Όσο ήμασταν εκεί, σχεδόν μέχρι τη δύση, οι λάντζες που κάνουν συχνά το δρομολόγιο από το λιμανάκι της Πέρδικας απέναντι, έβαζαν κι έβγαζαν εκδρομείς, ενώ, παράλληλα, το απάνεμο κολπάκι της και η προβλητούλα της προσέφεραν ασφαλή κρατήματα για αγκυροβόλια και δεσίματα για κάθε είδους πλεούμενο, από βαρκάκι μονοθέσιο μέχρι καλογυαλισμένη θαλαμηγό.
Η Μονή, όπως και κάθε Μονή που επιτελεί με επάρκεια το λειτούργημά της, δέχεται κάθε είδους «προσκυνητές», μικρούς, μεγάλους, πλούσιους, φτωχούς, ταπεινούς και φαντασμένους. Εκείνη τη μέρα λοιπόν, εκτός από χαριτωμένα και κοινωνικά ζώα συναντήσαμε και χαριτωμένους και χαμογελαστούς ανθρώπους.
Ο dj στο μπαράκι έπαιζε χαλαρωτική μουσική σε ρυθμούς Κούβας και Λατινικής Αμερικής και ένιωθες ότι όλη η Μονή «έψελνε» στον ίδιο λυτρωτικό ρυθμό. Άκουσα πολλούς περνώντας από δίπλα να λένε «παίζει πολύ ωραία μουσική» και σκέφτηκα ότι του αξίζει να του το πω. Σήκωσε το βλέμμα πάνω από τα decks και με πολύ ειλικρίνεια μου είπε « Σ’ ευχαριστώ πολύ». Σε ένδειξη ευγνωμοσύνης μου άπλωσε το χέρι.
Περάσαμε πραγματικά πολύ ωραία, πάντα παίζει ρόλο βέβαια και η καλή παρέα. Ωστόσο, το τοπίο, η φύση, η αύρα του μέρους είναι πιο πάνω από τις προσδοκίες, αν πηγαίνεις για πρώτη φορά. Μάλιστα, ένα από τα μέλη της παρέας, κοσμογυρισμένο μάλιστα, έδωσε ένα ρουφηχτό φιλί σε αυτόν που είχε την ιδέα και την υποστήριζε τόσο καιρό. Γιατί άλλο να στο λένε κι άλλο να το βλέπεις.
Η Μονή είναι ένας μικρός θησαυρός μέσα στο Σαρωνικό, κοντά στην Αθήνα. Φεύγοντας από ‘κει λοιπόν, μου ήρθαν αυθόρμητες σκέψεις και αυτός είναι ουσιαστικά ο λόγος που μοιράζομαι μαζί σας με τέτοιες λεπτομέρειες αυτήν τη μέρα.
Είπα από μέσα μου, άλλος ένας υπέροχος τόπος με ξεχωριστούς ανθρώπους σε μια πανέμορφη χώρα. Δεν υπάρχει περίπτωση. Κάποιο λάθος θα έχει γίνει, κάποια παρεξήγηση. Τα πράγματα θα ξαναμπούν στη θέση τους. Εκεί που τους αξίζει, εκεί που μας αξίζει. Διατηρήστε την ελπίδα σας, την αισιοδοξία σας και τις δυνάμεις σας.
Θα το δείτε. Σε λίγο καιρό όλα θ’ αλλάξουν και όλοι πάλι θα μας σέβονται και θα μας προσκυνούν.
Φωτό από: www.google.gr
