« Τι έχουμε πει; Όταν μας προσφέρουν κάτι, λέμε ευχαριστώ.» Αυτή είναι μία από τις πρώτες συμβουλές των γονιών μας, για να εκπαιδευθούμε στα βασικά των ανθρώπινων σχέσεων και να μάθουμε τρόπους συμπεριφοράς. Αυτή είναι η αρχή σε μια σχέση ζωής.
Στην αρχή οι γονείς μας είναι οι απόλυτοι καθοδηγητές στη ζωή. Κατέχουν την απόλυτη αλήθεια, ξέρουν πάντα ποιο είναι το σωστό, πώς να το εφαρμόσουν και πώς να μας το μεταδώσουν. Μας πλουτίζουν με αρχές, αξίες και ιδανικά και κάνουν ό,τι καλύτερο μπορούν για να στηρίξουμε σε γερές βάσεις την ευτυχία μας στη ζωή. Είναι σχέση απόλυτης αγάπης και απόλυτης αναγνώρισης.
Όσο ο χρόνος περνάει και μπαίνουμε στην προεφηβική και εφηβική ηλικία, τότε που αντιλαμβανόμαστε περισσότερα και ευρύτερα, τα δεδομένα αλλάζουν και οι απόλυτες αλήθειες καταρρίπτονται.
Οι γονείς μας είναι άνθρωποι, τρωτοί, ευάλωτοι, με αδυναμίες, κάνουν λάθη. Πολλές φορές πλέον έχουμε άλλες απόψεις, διαφωνούμε, εκνευριζόμαστε, συγκρουόμαστε. Εκείνοι όμως επιμένουν και δηλώνουν ξεκάθαρα την πρόθεσή τους, ακόμα κι αν μερικές φορές είναι ο κεκαλυμμένος τρόπος τους για να μαλακώσουν τα πράγματα και να περάσουν χειρουργικά την άποψη τους: «Εγώ για το καλό σου το λέω».
Αργότερα, στη φάση της δημιουργίας, της προσωπικής, της επαγγελματικής, της οικογενειακής, η σχέση γίνεται πιο ισότιμη, πιο φιλική. Οι γονείς είναι παρέα, είναι ενθαρρυντές, είναι σύμβουλοι. Δίνουν αλλά πλέον δέχονται και συμβουλές. Συζητούν, ακούν και μαθαίνουν νέες ιδέες, νέες συνήθειες, στη φάση πια που και οι ίδιοι αισθάνονται ότι η νεότερη γενιά αναλαμβάνει τα ηνία και διαμορφώνει τις εξελίξεις στις ζωές όλων.
Στο τέλος οι ρόλοι στη σχέση ανατρέπονται τελείως. Οι γονείς είναι τα παιδιά. Πλέον, είναι αυτοί που πολλές φορές έχουν απόλυτη ανάγκη για βοήθεια, για ενθάρρυνση, για στήριξη, για κίνητρα. Τα παιδιά γίνονται εκπαιδευτές και παιδαγωγοί των γονέων, ακόμα και σε τρόπους συμπεριφοράς, ακόμα και σε περιπτώσεις που αναρωτιέσαι «Μα, είναι δυνατόν; Αφού αυτός, ο ίδιος άνθρωπος μού τα μάθαινε μια ζωή αυτά, τώρα δεν μπορεί να τα κάνει; Τα ξεχνάει;».
Μέσα σε αυτά τα πλαίσια της εξάρτησης και της μεγάλης ανάγκης, οι συνθήκες πολλές φορές εξελίσσονται σε πιεστικές, σε πολύ απαιτητικές, σε δύσκολες. Η αγανάκτηση και πολλές φορές η έκρηξη κάνουν την εμφάνισή τους. «Θα φύγω και θα με ζητάς» είναι μια συνηθισμένη δήλωση σιγουριάς, που καμιά φορά ηχεί στα αυτιά και σαν απειλή.
Όμως, δεν είναι έτσι. Δεν είναι προειδοποίηση, δεν είναι εκβιασμός, δεν είναι απειλή. Είναι αλήθεια. Και η μεγάλη πρόκληση είναι να έχεις πει κι εσύ τις μεγάλες αλήθειες έγκαιρα για να μη μείνει η πίεση και η αγανάκτηση ως τελευταία, πικρή γεύση.
Να έχεις αναγνωρίσει την προσφορά των γονέων. Για να μη φέρεις μετά το βάρος του ανεκπλήρωτου χρέους. Οποτεδήποτε το αναλογιστείς, το σκεφτείς, το συνειδητοποιήσεις, κάν’ το. Δεν έχει σημασία αν είναι νωρίς ή αργά. Σημασία έχει να το κάνεις οποτεδήποτε μέσα σε αυτόν τον γεμάτο κύκλο της ζωής με τις τόσες αλλαγές και ανατροπές αλλά πάνω απ’ όλα με την αγνή, ανιδιοτελή προσφορά αγάπης από τους γονείς στα παιδιά.
Θυμάσαι τι σου είχε πει; «Πες ευχαριστώ»…
Όταν μας προσφέρουν τόσα πολλά, λέμε ευχαριστώ… μητέρα, πατέρα.
Φωτό από: www.freedigitalphotos.net
