Είναι κάποιες στιγμές που τις θυμάσαι για πάντα. Και πολύ περισσότερο γιατί δεν τις έχεις οργανώσει, δεν τις έχεις προετοιμάσει, δεν τις περιμένεις. Όλα κυλάνε συνηθισμένα κανονικά μέχρι που κάτι ξεχωριστό έρχεται απροσδόκητα και αφήνει ανεξίτηλο το αποτύπωμά του.
Έτσι ήταν και εκείνο το μεσημεράκι, πριν περίπου 15 μέρες. Πήγα στο βενζινάδικο για να πλύνω μετά από πολύ καιρό το αυτοκίνητο, στο δρόμο της επιστροφής από τη δουλειά στο σπίτι.
Τι ιδιαίτερο να περιμένεις λοιπόν, από αυτό εκτός από το ό,τι πρέπει να περιμένεις τις περισσότερες φορές μόνος; Να είναι ένα υπερσύγχρονο μηχάνημα που έφερε το πρατήριο και σου πλένει το αυτοκίνητο μέσα-έξω σε 1 λεπτό; Μπα. Να έρθουν ξαφνικά 3 χυμώδεις πανύψηλες κυρίες με μεγάλα σφουγγάρια και ακόμα μεγαλύτερα… προσόντα; Ξανά μπα.
Όλα ήταν απολύτως αναμενόμενα, μέχρι τη στιγμή που το παιδί στο πλυντήριο μου είπε ότι τελειώνει με το αυτοκίνητο του κυρίου και αμέσως μετά πιάνει το δικό μου. Εντάξει είπα, θα περιμένω, άλλωστε 7 ευρώ μέσα-έξω δε βρίσκεις εύκολα. Και καθώς περίμενα, έτσι χαλαρά και αυθόρμητα, έπιασα κουβέντα με τον Κύριο του αυτοκινήτου.
Ήταν γύρω στα 40, ένας μέσος, καθημερινός άνθρωπος, με ένα οικογενειακό αυτοκίνητο, 10ετίας υπολογίζω. Είχε μαζί του το γιο του, περίπου 5-6 χρονών, που στριφογύριζε ασταμάτητα.
«Όλο ενέργεια ο μικρός…» έκανα την αρχή.
«Και πού να δεις στο σπίτι… 12 έχω.» απάντησε με γέλιο στα μάτια (εννοώντας ότι έχει 12 παιδιά!).
Αφού τρώω την πρώτη σφαλιάρα και ξεροκαταπίνω, απαντάω με κοινοτοπίες:
«12;… Και πώς είναι η καθημερινότητα;».
Περιμένοντας μια αντίστοιχη κοινότοπη απάντηση του τύπου «Πώς να’ ναι; Δύσκολη, πολύ δύσκολη», ο Κύριος με εκπλήσσει ξανά και ευχάριστα…
«Όλο ζωή. Όλα πάνε καλά.»
«Πω, πω… σήμερα το ακούς πολύ δύσκολα αυτό.» του λέω…
«Μα το πιστεύω…» επιμένει. «Εντάξει, έχουμε ένα θέμα με τον πέμπτο μας γιο στη σειρά αλλά θα το ξεπεράσουμε. Έχει πρόβλημα στην καρδιά αλλά θα τα καταφέρουμε και θα πάμε στο εξωτερικό. Όλα θα πάνε καλά!»
Μέσα σε τρεις φράσεις μου το είχε πει τρεις φορές… όλα θα πάνε καλά. Εκείνη τη στιγμή, χτύπησε το κινητό του. Από τη συνομιλία κατάλαβα ότι στην άλλη μεριά της γραμμής ήταν η γυναίκα του, που του ζητούσε να φέρει διάφορα πράγματα και να κάνει αρκετές δουλειές για την πολυμελή οικογένεια. Εκείνος είχε ευγένεια, κέφι και λύσεις για όλα, χωρίς να χαλάσει η καλή του διάθεση ή να προβληματιστεί ούτε στιγμή.
Αφού έκλεισε το τηλέφωνο με χαιρέτισε και πήγε να παραλάβει το αυτοκίνητό του. «Χάρηκα πολύ που σας γνώρισα» του είπα. Και πραγματικά ήμουν πολύ χαρούμενος και τυχερός, γιατί πλήρωσα 7 ευρώ και πήρα πακέτο ένα πλύσιμο μέσα-έξω και ένα ανεκτίμητο μάθημα ζωής… όλα θα πάνε καλά!
Αφού παρέλαβα κι εγώ το πλυμένο μου αυτοκίνητο, οδηγώντας έκανα ανασκόπηση αυτής της συνάντησης, που η καλή μου τύχη μού χάρισε. «Αυτός μεγαλώνει 12 παιδιά με τόσες υποχρεώσεις, κι όμως είναι τόσο καλοσυνάτος και απίστευτα ήρεμος, εμφανώς ευτυχισμένος και χαμογελαστός, λες και του έχουν κάνει μόνιμο τατουάζ το χαμόγελο στο πρόσωπο. Κι εσύ τι έχεις πετύχει, ρε μεγάλε;».
Και απάντησα με καθησυχαστική αυτοπεποίθηση: «Έχω κάνει αυτό, αυτό κι αυτό και πάνω απ’ όλα λέω ότι όλα θα πάνε καλά!».
