«Έλα μωρέ τώρα, μια μέρα είναι κι αυτή σαν τις άλλες»… Δυστυχώς τελευταία το ακούω όλο και πιο συχνά από διαφορετικούς ανθρώπους για διαφορετικές μέρες. Προφανώς δεν έχει καμία σημασία αν αυτή η μέρα είναι Πρωτοχρονιά, Πρωτομαγιά, της Παναγίας, του Αγίου Πνεύματος, 28η, 25η, γενέθλια ή γιορτή. Προφανώς δεν τους αγγίζει ούτε η αλλαγή της εποχής, ούτε η γιορτή της θρησκείας, ούτε η μνήμη των ηρώων, ούτε η προσωπική επέτειος, για να αντιμετωπίσουν αυτή τη μέρα ως κάτι ξεχωριστό, ως κάτι ιδιαίτερο, ως μια ευκαιρία για να περιμένουν κάτι, να οργανώσουν κάτι άλλο, να ευχαριστηθούν κάτι διαφορετικό.
Είμαι σίγουρος ότι αυτός είναι ένας άδικος τρόπος να συμπεριφερόμαστε στις ημέρες, στις στιγμές, στους εαυτούς μας και στους άλλους γύρω μας. Αν κάνουμε όλες τις ημέρες ένα, ακόμα και τις γιορτινές σύμφωνα με το ημερολόγιο, μη προσδοκώντας κάτι από αυτές, δεν κάνουμε απλώς όλες τις μέρες ένα. Κάνουμε όλες τις μέρες ένα… τίποτα.
Στο μυαλό μου μοιάζει με μια μπουλντόζα τεράστια που μπαίνει μέσα και τα ισοπεδώνει όλα. Κι όταν γυρίσεις πίσω σου, τι βλέπεις; Ρημάδια.
Αυτή η ισοπέδωση είναι πολύ επικίνδυνη γιατί μπορεί να γίνει μεταδοτική. «Έλα μωρέ τώρα, μια μέρα είναι κι αυτή σαν τις άλλες»… Αν το ακούσεις μια μέρα και μετά άλλη μία και μετά γίνει η συνήθεια των ημερών, τότε μπορεί και να νομίσεις ότι είναι αλήθεια. Και μετά όλες οι μέρες γίνονται μια ευθεία γραμμή σαν εκείνη στον παλμογράφο, όταν η καρδιά δεν χτυπάει πια.
Ζήστε. Αντισταθείτε στην ισοπέδωση. Οι μέρες είναι χρόνος και ο χρόνος είναι στιγμές και κάθε μία από αυτές είναι ακόμα μία ευκαιρία για ευτυχία. Μάλιστα, κάποιες στιγμές έχουν έτοιμο το τελετουργικό για να παρελάσουμε στο κόκκινο χαλί της ευτυχίας ως επίσημοι προσκεκλημένοι.
Σήμερα θα μαζευτούμε όλοι μαζί και θα φάμε μπακαλιάρο με σκορδαλιά, θα κρεμάσουμε μαγιάτικα στεφάνια στο μπαλκόνι, θα οργανώσουμε πάρτυ-έκπληξη για τα γενέθλια, θα ρίξουμε βεγγαλικά για τον καινούργιο χρόνο και όταν θα γυρίσουμε να κοιτάξουμε πίσω την ημέρα είναι βέβαιο ότι θα ευχαριστηθούμε και όλοι μαζί και από μέσα μας θα πούμε… τι ωραία!
Τώρα που το ξανασκέφτομαι, υπάρχει ένας τρόπος να λέμε «μια μέρα είναι κι αυτή σαν τις άλλες» και να είμαστε γεμάτοι κι ευτυχισμένοι και όχι κενοί και ισοπεδωτικοί. Να είναι μια μέρα κι αυτή… σπουδαία σαν τις άλλες. Να κάνουμε όλες τις μέρες ένα, γιορτές και καθημερινές με ευτυχισμένες στιγμές. Ξέρω, δεν είναι εύκολο. Άνθρωποι είμαστε, έγνοιες έχουμε, διαθέσεις είναι αυτές, αλλάζουν. Είναι όμως μια μεγάλη πρόκληση. Το οφείλουμε στον εαυτό μας. Τι λέτε; Πάμε;
Φωτογραφία από: www.freedigitalphotos.net
