Μοιάζει με ζαβολιάρικη προτροπή, που θα μπορούσε να δίνει το «διαβολάκι» της παρέας, εκεί γύρω στα χρόνια του Γυμνασίου. Μια προτροπή που έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τις νουθεσίες της μαμάς: «Όλο το δικό σου θέλεις να κάνεις. Μόνο ο εαυτούλης σου σε νοιάζει! Για πρόσεχε λίγο, να γίνεις άνθρωπος». Κι όμως! Για να γίνει ο καθένας μας «άνθρωπος» και μάλιστα ευτυχισμένος και γεμάτος είναι απαραίτητο να κάνει (και) το δικό του. Όχι όμως, με την έννοια την εγωιστική αλλά με την έννοια την απολαυστική, τη χαλαρωτική, την αναζωογονητική, την ψυχαγωγική, με την έννοια της προσωπικής φροντίδας.
Μέσα στους ρυθμούς της σύγχρονης ζωής, που είναι γεμάτη κυνήγι, «πρέπει», χρόνους που πιέζουν και υποχρεώσεις που τρέχουν είναι σπουδαίο να κάνουμε πράγματα που μας αρέσουν. Είναι ευεργετικό για το κέφι και το χαμόγελό μας να τα χωρέσουμε στο πρόγραμμα, να τους βρούμε χρόνο και να τον αυξήσουμε, να τον διαθέσουμε για τον εαυτό μας, όπως εμείς θέλουμε. Έτσι απλά:
– Να κάνουμε το αγαπημένο μας χόμπι
– Να πάμε βολτίτσα, για να χαλαρώσουμε
– Να διαβάσουμε πριν κοιμηθούμε
– Να πάμε στο αγαπημένο μας στέκι
– Να δούμε τους φίλους μας
– Να απολαύσουμε ένα ποτήρι κρασί
Αμέτρητα «να», διαφορετικά μεταξύ τους, προσωπικά για τον καθένα, κι όμως τόσο ίδια σε προσφορά ευχάριστων, ήρεμων, διασκεδαστικών, χαλαρωτικών, εν τέλει ευτυχισμένων στιγμών.
Το «να κάνω (και) το δικό μου» δεν κοιτάει ηλικία, φύλο, τάξη, μόρφωση ή άλλη διάκριση. Είναι καθολικό, πανανθρώπινο διαβατήριο και δικαίωμα στην ευτυχία. Όλοι το διεκδικούμε και όλοι πρέπει να το κατακτούμε! Αυτό θα κάνουμε, γιατί έτσι μας αρέσει! Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο επτάχρονος ήρωας ιστιοπλόος. Τον έβαλαν να παίξει ποδόσφαιρο, φόρτωσε το τέρμα της ομάδας του με αμέτρητα αυτογκόλ. Τον έβαλαν να παίξει τένις, του φαινόταν ασήκωτη η ρακέτα.
– Πώς ήταν σήμερα το τένις;»
– Ε, καλό ήταν…
– Πότε έχεις ξανά;
– Δε θυμάμαι…
Και μετά ήρθε η λύτρωση. Η ευτυχία να κάνει το δικό του. Να εκφράσει την αγάπη του για τη θάλασσα και να εκφραστεί με σιγουριά και αυτοπεποίθηση μέσα σε αυτή.
– Πώς ήταν σήμερα στην ιστιοπλοΐα;
– Τέλεια!
– Πότε έχεις ξανά;
– Αύριο! Θα έρθεις να με δεις;
Έτσι λοιπόν, ο καθένας μπορεί και πρέπει να κάνει (και) το δικό του, όποιο και αν είναι αυτό, με ένα και μοναδικό αυστηρό και απαράβατο όρο: να περνάει καλά. Και σ’ αυτό δεν πρέπει ούτε να κάνει εκπτώσεις, ούτε να αφήνει το παραμικρό περιθώριο για έξωθεν «κρίσεις» και επικρίσεις. Βραζιλιάνικη σαπουνόπερα για τη μία κυρία, μιλανέζικη όπερα για την άλλη. Δεκτό, σεβαστό, επιθυμητό. Άλλωστε, μπορεί να μη μου αρέσει αυτό που σου αρέσει αλλά θα υπερασπιστώ μέχρι θανάτου το δικαίωμά σου να σου αρέσει!
Για να μπορείς λοιπόν, και να έχεις διάθεση να κάνεις και του άλλου και της άλλης και των άλλων, πρέπει να δίνεις και στον εαυτό σου, γι’ αυτό κάνε (και) το δικό σου!
