Αγαπητέ φίλε Μιχάλη, ξέρω είσαι ο ειδικός στα θέματα του αθλητισμού και σε διαβάζω… φανατικά. Όπως ξέρεις λοιπόν καλά και εσύ τα πιο ωραία αθλήματα είναι τα ομαδικά, γι’ αυτό σε αυτό το κείμενο θα με δεχτείς ως συμπαίχτη στην ομάδα σου για να παίξουμε την μπάλα μας! Άλλωστε, εγώ δεν θα αναφερθώ σε κάποιο συγκεκριμένο γεγονός ή αθλητή…
Πριν από μερικές μέρες τελείωσε το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Ποδοσφαίρου και το αποτέλεσμά του σε λίγο καιρό θα ξεθωριάσει στη μνήμη. Η καλύτερη ομάδα κέρδισε και μάλιστα με τον πιο εμφατικό τρόπο. Σε μένα όμως, θα μείνει χαραγμένο στην μνήμη και την καρδιά κάτι άλλο, πολύ δυνατό και αισιόδοξο, που το οφείλω στην αξιοπρεπέστατη παρουσία της δικής μας Εθνικής Ομάδας. Τι είναι αυτό; Ότι μετά από πολύ καιρό ξαναέζησα με πάθος, κέφι και δυνατά συναισθήματα την πραγματική ουσία του ποδοσφαίρου. Ποια είναι αυτή; Η χαρά του παιχνιδιού!
Η πραγματικότητα είναι ότι ζούμε σε μια χώρα που οι κανόνες, το μέτρο και οι αξίες έχουν κλειδωθεί στα αποδυτήρια. Από αυτά τα πλαίσια δεν θα μπορούσε να ξεφύγει και το ποδόσφαιρο που είναι μια μαζικότατη κοινωνική έκφραση. Μέσα σ’ αυτά τα πλαίσια, το ενδιαφέρον και η προσοχή των υγιών φιλάθλων, των περισσοτέρων, το δικό μας, έχει ατονήσει. Ναι, υποστηρίζουμε κάποια ομάδα από παιδιά αλλά πια δεν θα περιμένουμε πώς και πώς το απόγευμα της Κυριακής για το πρώτο σφύριγμα, δεν θα πάμε στο γήπεδο, δεν θα στηθούμε μπροστά στην τηλεόραση, δεν θα συντονιστούμε στα ερτζιανά όπως παλιά. Μπορούμε να μάθουμε το αποτέλεσμα και μετά. Έχουμε ξεχάσει πότε ήταν η τελευταία φορά που πανηγυρίσαμε έξαλλα, με την καρδιά μας, σαν παιδιά, ένα γκολ…
Μέχρι που ήρθε το γκολ του Καραγκούνη. Μπράβο ρε Γιώργαρε, μπράβο ρε Ελλαδάρα! Όχι γιατί κερδίσαμε τους Ρώσους και προκριθήκαμε αλλά κυρίως γιατί γίναμε όλοι μια ομάδα, αγκαλιαστήκαμε σαν να βάλαμε εμείς το γκολ, πανηγυρίσαμε πάνω στους καναπέδες και οι γυναίκες μας μάς είπαν: Σσσσς, ακούγεστε σε όλη την πολυκατοικία! Μπράβο ρε Ελλαδάρα, γιατί ξαναθυμηθήκαμε τι ωραίο που είναι το ποδόσφαιρο και τι αναζωογονητικό είναι να υποστηρίζεις με την ψυχή σου μια ομάδα.
Αυτή είναι η μαγεία του αθλητισμού, αυτή είναι η χαρά του παιχνιδιού. Γιατί το ποδόσφαιρο είναι πάνω απ’ όλα ένα καταπληκτικό παιχνίδι, που χαρίζει μοναδικές στιγμές χαράς. Τέτοιες που, τώρα παρά ποτέ, τόσο πολύ έχουμε ανάγκη να τις γευτούμε μέχρι το μεδούλι, να τις ρουφήξουμε με το καλαμάκι μέχρι την τελευταία σταγόνα.
Και κάτι ακόμα, τελευταίο αλλά σε καμία περίπτωση έσχατο. Μπράβο ρε Ελλαδάρα, που με την απόδοση και την προσήλωσή σου απέδειξες περίτρανα ότι όταν είμαστε ομάδα, όταν είμαστε αποφασισμένοι, όταν έχουμε σχέδιο, στρατηγική και στόχο μπορούμε να πετύχουμε πολλά.
Ακούς Αντώνη, Αλέξη, Βαγγέλη, Φώτη και άλλα παιδιά; Ακόμα βάζει γκολ στη Μέρκελ ο Μόντι. Γιατί, όπως λένε και στη γλώσσα του αθλητισμού, το ήθελε πολύ και έφερε ένα πολύ καλό αποτέλεσμα για τη χώρα του. Εσείς πότε θα σκοράρετε;
