– Βγάλτε μια κόλλα χαρτί.
– Κυρία, πάλι τεστ θα γράψουμε;
– Όχι, έκθεση!
– Μα έχουμε μόνο 10 λεπτά μέχρι το κουδούνι…
– 10 λεπτά είναι αρκετός χρόνος. Αν συγκεντρωθείτε, θα σας αποδείξω ότι μπορείτε να γράψετε.
Και πραγματικά, ούτε εγώ ο ίδιος δεν το πίστευα. Δεν σκέφτηκα το χρόνο, σκέφτηκα μόνο για να γράψω. Και έγραψα τρεις γεμάτες και πλήρεις παραγράφους, που απαντούσαν πολύ συμπαθητικά στο θέμα της έκθεσης.
Αυτό ήταν ένα από τα μαθήματα που έχουν γραφτεί ανεξίτηλα στη μνήμη μου. Όχι γιατί ήταν ένα μάθημα για το πώς να γράφουμε έκθεση. Αλλά ήταν ένα μάθημα για το πώς να πιστέψουμε στη δύναμη μας να γράφουμε.
Το ξέρω, το αποδέχομαι και το καταλαβαίνω. Δεν έχουν όλοι ταλέντο στο γράψιμο, όπως δεν έχουν όλοι ταλέντο στα ίδια πράγματα. Αυτό όμως απέχει κατά πολύ από το να αποτελεί μία ικανοποιητική εξήγηση για το ότι κάποιοι άνθρωποι απέχουν εντελώς από το να γράψουν οτιδήποτε απαιτεί μια μικρή ιδέα, μια ωραία έμπνευση, έναν προσωπικό χαρακτήρα.
Δεν μπορώ να πιστέψω με τίποτα ότι κάποιος δεν μπορεί να γράψει μια προσωπική ευχή στο φίλο του για τα γενέθλιά του, για την πρόσληψή του, για το γάμο του. Δεν μπορώ να πιστέψω με τίποτα ότι του Αγίου Βαλεντίνου (και κάθε άλλου Αγίου), κάποιος επιλέγει να στείλει ένα προγραμμένο ερωτικό χαζοκειμενάκι από το να γράψει ο ίδιος αυτά που νιώθει. Και δεν μπορώ να το πιστέψω γιατί δεν ισχύει. Ο καθένας μπορεί να γράψει αυτά που νιώθει. Απλώς νομίζει ότι δεν μπορεί ή απλά βαριέται να σκεφτεί. Το πιστεύω και το γράφω.
Δυστυχώς, διαπιστώνω ότι όλοι και περισσότεροι άνθρωποι αποφεύγουν, αρνιούνται, βαριούνται να γράψουν. Και δεν μιλάω για τίποτα βιβλία ή βαθυστόχαστα πονήματα. Μιλάω ή καλύτερα γράφω για τα απλά, τα καθημερινά, τα προσωπικά, τα ανθρώπινα. Που αν τα γράψεις γίνονται αυθεντικά, δυνατά, διαφορετικά. Όχι σούπα που τη ζεσταίνεις 5 λεπτά και τρώνε όλοι την ίδια.
Το γράψιμο, όπως και κάθε άλλη δημιουργική δραστηριότητα θέλει αγάπη. Με αγάπη και προσπάθεια δυναμώνει και μεγαλώνει. Και όταν το αγαπήσεις, θα δεις ότι θα στο ανταποδώσει απλόχερα. Γιατί θα διαπιστώσεις ότι έχεις τη δύναμη να γράψεις μια υπέροχη προσωπική ευχή σε αυτούς που αγαπάς, μία παράγραφο που θα περιγράφει μέσα από το δικό σου χαρακτήρα μια μέρα σου στο ημερολόγιο, ένα βιογραφικό που δεν θα μοιάζει με κανένα άλλο και θα είναι η ταυτότητά σου και το διαβατήριο μαζί για επαγγελματικές ευκαιρίες, ένα κείμενο που μπορεί να γεμίσει με τις σκέψεις, τις ανησυχίες σου ή τις ιδέες σου και που όταν το ολοκληρώσεις θα εκπλαγείς με το πόσα πολλά και διαφορετικά συναισθήματα μπορείς να νιώσεις, αυτοεκτίμηση, χαρά ή ακόμα και συγκίνηση.
Σκέφτομαι και γράφω. Όχι στο χιόνι, ούτε στα παλιά μου τα παπούτσια. Στο χαρτί, στον υπολογιστή, στο κινητό. Γιατί τα γραπτά μένουν για να επιβεβαιώνουν πόσο ξεχωριστός είναι ο κάθε ένας από εμάς.
Φωτό από: www.freedigitalphotos.net
