Δεν ξέρω. Ίσως να γενικεύω και για να ενισχύσω τη σκέψη μου να μιλάω εξ ονόματος όλων. Ίσως μου είναι πιο εύκολο για να κατανοήσω και να δικαιολογήσω κι εμένα τον ίδιο. Αλλά να, όλοι νομίζω έχουν νιώσει τουλάχιστον μία φορά εκείνο το περίεργο συναίσθημα, εκείνη την ανεξήγητη εσωτερική δύναμη-αδυναμία που μας σπρώχνει μακριά από μια κουβέντα, μακριά από μια παρέα, μακριά από την ευκαιρία να μιλήσουμε, να γνωρίσουμε, να επικοινωνήσουμε με έναν άνθρωπο.
Είναι εκείνη η αλλόκοτη αίσθηση της αναβολής, της ματαιότητας ή ακόμα ακόμα και του φόβου που μας κάνει να διστάζουμε να συναναστραφούμε, να αναμιχθούμε και να εκτεθούμε με την αύρα, τις σκέψεις, τις ιδέες, τις γνώσεις μας με έναν άλλον άνθρωπο ή με μια άλλη παρέα.
Μια παρέα, με την οποία δεν γνωριζόμαστε και τόσο καλά και άρα πρέπει να κερδίσουμε την εκτίμηση, το σεβασμό, την εντύπωση ότι είμαστε κι εμείς καλή παρέα… για την παρέα. «Έλα τώρα, που να μπλέκω και να λέω και να παρουσιάζομαι και να εκτίθεμαι… Ωχ, αφήστε με στην ησυχία μου» είναι εκείνη η αυθόρμητη σκέψη, που διαπερνάει το μυαλό σαν αστραπή και κάνει το σώμα να υπακούει και επιδέξια να κρύβεται. Από ποιον όμως; Σίγουρα όχι από τον ίδιο μας τον εαυτό, που ξέρει καλά την αλήθεια.
Ξέρω. Όλοι οι άνθρωποι δεν είναι ίδιοι. Άλλοι είναι πιο κοινωνικοί και επικοινωνιακοί, άλλοι είναι πιο κλειστοί και έχουν πιο συχνά τις κλειστές τους. Για άλλους είναι πιο εύκολο, συμβαίνει φυσικά, για άλλους είναι δύσκολο και πρέπει να πιεστούν και να προσπαθήσουν. Όμως, κάθε φορά που δημιουργούνται οι τυχαίες συνθήκες για να επικοινωνήσουμε ή ακόμα περισσότερο αυτές τις συνθήκες τις επιδιώκουμε και τις δημιουργούμε εμείς, είναι μια μοναδική ευκαιρία. Μια ευκαιρία για να γνωρίσουμε άλλες ιδέες ή να επιβεβαιώσουμε τις δικές μας, να αποσπάσουμε φρέσκες γνώσεις και να κερδίσουμε μια καινούργια παρέα, που μπορεί να εξελιχθεί σε στιγμιαία, διασκεδαστική, χρήσιμη ή ακόμα και κολλητή. Μπορεί να συμβεί, μπορεί και όχι. Αλλά αν χάσουμε εκείνη τη μοναδική ευκαιρία, πώς θα το ξέρουμε; Αν επικρατήσει για άλλη μια φορά μέσα μας το «ωχ, τώρα δεν είμαι σε φάση», αναλαμβάνουμε την ευθύνη απέναντι στον εαυτό μας να μην υπάρξει άλλη φάση.
Τώρα, πια ξέρω. Κάθε φορά που η ώρα, η συγκυρία και η τύχη φέρνουν μπροστά μας μια συναναστροφή είναι μια σπουδαία ευκαιρία να «βουτήξουμε» μέσα με το κεφάλι για να γνωρίσουμε, να ακούσουμε, να μιλήσουμε, να χαμογελάσουμε, να κερδίσουμε από έναν άλλον άνθρωπο. Και δεν υπάρχει πιο αποτελεσματικός και ουσιαστικός τρόπος για να το πετύχουμε αυτό από το να είμαστε ο εαυτός μας, ο καλός μας εαυτός, ο εαυτός μας που αγαπάμε και είμαστε περήφανοι να παρουσιάζουμε. Με ανοιχτό μυαλό, με αυτοπεποίθηση, με καλή διάθεση, με χαμόγελο μπορούμε να κερδίσουμε μια σχέση, έναν άνθρωπο, μια παρέα. Μα πάνω απ’ όλα, αυτό που θα κερδίσουμε για άλλη μια φορά είναι η αυτοεκτίμησή μας: γνωρίζω ανθρώπους, μαθαίνω απ’ αυτούς, περνάω καλά και περνάνε κι εκείνοι καλά μαζί μου. Τι καλά που νιώθω!
Τώρα, πια σίγουρα ξέρω. Δεν υπάρχει σε καμία περίπτωση το «εγώ έτσι είμαι». Υπάρχει το «εγώ έτσι είμαι και μπορώ να γίνω καλύτερος.»
Φωτογραφία από: http://www.freedigitalphotos.net/
