Το επίπεδο του ποδοσφαίρου, αλλά και γενικότερα του αθλητισμού έχει αλλάξει σε πάρα πολλά επίπεδα τα τελευταία χρόνια. Η προετοιμασία για να φθάσει κάποιος στο σημείο να ασχοληθεί επαγγελματικά με το ποδόσφαιρο απαιτεί μια διαδικασία εντελώς διαφορετική σε σχέση με παλαιότερα χρόνια.
Η καθημερινή επαγγελματική εκγύμναση από την παιδική ηλικία, σε συνδυασμό με την αφομοίωση πραγμάτων που απαιτούνται για να κατορθώσει κάποιος να γίνει επαγγελματίας ποδοσφαιριστής, αλλάζουν τον χάρτη των αθλητών.
Στο άρθρο ενός βρετανού αθλητικογράφου, αναφερόταν πως έτυχε να πέσει στα χέρια του ένας φάκελος ποδοσφαιρικών συστημάτων του προπονητή της Τσέλσι Ζοζέ Μουρίνιο. Σε εκείνο το φάκελο, αναλυόταν ο τρόπος παιχνιδιού της αντίπαλης ομάδας και παρουσιάζονταν μεταβλητές πολύ συγκεκριμένες σε σχέση με την κανονική ροή του παιχνιδιού. Η κατανόηση αυτού του κειμένου από έναν ποδοσφαιριστή προηγούμενων δεκαετιών είναι κάτι αδύνατο, γράφεται.
Το ποδόσφαιρο έχει αλλάξει πολύ τα τελευταία χρόνια και μάλιστα η αλλαγή του συντελείται τόσο εντός όσο και εκτός αγωνιστικού χώρου. Παλαιότερα, ο μόνος επιστήμονας που είχε σχέση με το άθλημα, ήταν ο εκάστοτε γιατρός της ομάδας για θέματα που είχαν να κάνουν αποκλειστικά με τους τραυματισμούς.
Τώρα, οι προπονητές προέρχονται από πανεπιστήμια, οι φυσιοθεραπευτές οριοθετούν ένα καθημερινό πρόγραμμα προπόνησης πολύ συγκεκριμένο σε σχέση με τις αγωνιστικές υποχρεώσεις, οι αναλυτές των αντίπαλων ομάδων προμηθεύουν με εκατοντάδες στατιστικά στοιχεία τους προϊσταμένους τους. Στις διοικητικές θέσεις, υπάρχουν οικονομολόγοι, διαφημιστές, άνθρωποι του Marketing που λειτουργούν συνολικά για τον σύλλογο. Υπάρχουν δάσκαλοι και καθηγητές που διδάσκουν εκκολαπτόμενους ποδοσφαιριστές που βρίσκονται στα τσικό των ομάδων, προς τέρψιν του ακαδημαϊκού τους επιπέδου.
Ο Έλληνας ποδοσφαιριστής διαθέτει μερικά από αυτά τα εφόδια, αλλά σπανίως διαθέτει τα πάντα σε σχέση με το αντίστοιχο παιδί στην Ολλανδία, τη Γερμανία, την Αγγλία, τη Γαλλία, ή σε μερικές ομάδες από την Πορτογαλία. Είναι βεβαίως επόμενο, λόγω και της οικονομικής κρίσης το ποδόσφαιρο και ο αθλητισμός εν γένει να περνά σε δεύτερη ή και τρίτη μοίρα. Και απολύτως φυσιολογικό ως ένα σημείο.
Στο ελληνικό ποδόσφαιρο, ωστόσο, ταπεινή μου άποψη είναι πως εκ των πραγμάτων υπάρχουν άλλες προτεραιότητες που δεν έχουν τόσο να κάνουν με τα οικονομικά, όσο με την γενικότερη ελληνική λογική επί του θέματος.
Ο Έλληνας ποδοσφαιριστής ωστόσο, έχει γίνει από τους πιο εξευρωπαϊσμένους κλάδους επαγγελματιών στην Ελλάδα. Τα τελευταία χρόνια, ολοένα και περισσότεροι ποδοσφαιριστές μεταγράφονται στο εξωτερικό παίζοντας μεγάλο ρόλο στις ομάδες που αγωνίζονται.
Και αυτό είναι αποτέλεσμα (και) της δουλειάς που γίνεται στις ελληνικές ακαδημίες. Είναι βεβαίως αποτέλεσμα και μιας συνολικής προσπάθειας, αλλά και της παρακαταθήκης του Ευρωπαϊκού πρωταθλήματος του 2004, που αναμφίβολα επηρεάζει τους προπονητές και ιθύνοντες των ξένων συλλόγων.
Δεκάδες Έλληνες παίκτες διαπρέπουν στα γήπεδα του εξωτερικού, όχι απαραιτήτως ως απόλυτοι σταρ, αλλά ως πολύτιμοι ποδοσφαιριστές που στελεχώνουν μεγάλες ομάδες του εξωτερικού.
Κάθε παίκτης έχει πλέον τη δυνατότητα μιας διεθνούς καριέρας στο εξωτερικό, με πολλαπλάσιες ευκαιρίες σε σχέση με τα παλαιότερα χρόνια, στα οποία εκείνοι που έφευγαν ήταν ελάχιστοι.
Ας ελπίσουμε, να δημιουργήσουμε ένα ανταγωνιστικό πρωτάθλημα στο οποίο οι καλύτεροι θα μένουν εδώ…
