Λόγω φόρτου εργασίας, είχα πολύ καιρό να βρεθώ σε ένα ποδοσφαιρικό γήπεδο. Επέλεξα να το κάνω πριν από λίγες εβδομάδες, βρίσκοντας δυο ώρες να πάω στον αγώνα της ΑΕΚ με τον Άγιο Νικόλαο. Αγώνας χωρίς ουσιαστικό βαθμολογικό κίνητρο, αγώνας χωρίς πολύ αγωνία, καθώς η ποιοτική διαφορά των δυο ομάδων ήταν δεδομένη, αλλά παρόλα αυτά περίπου 11-12 χιλιάδες άνθρωποι βρέθηκαν στο Ολυμπιακό Στάδιο.
Εκείνες οι μέρες ήταν πολύ κοντινές και με την παρουσίαση των σχεδίων του Νέου Γηπέδου της ομάδας. Ενός γηπέδου που παρουσιάστηκε με τρομερή επισημότητα και επαγγελματισμό στην Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών του Ιδρύματος Ωνάση.
Όλοι οι φίλοι της ΑΕΚ, διαχρονικά θεωρούν πως η ΑΕΚ δεν είναι απλώς μια ομάδα, αλλά κάτι παραπάνω. Αυτό το «παραπάνω», είναι λίγο ασαφές. Οι περισσότεροι το αποτυπώνουν ως ιδέα, αλλά ίσως είναι λίγο υπερβολικό.
Είτε όμως είναι Ιδέα, είτε όχι, έτσι περνά στην επόμενη γενιά των φίλων της ΑΕΚ με τους στόχους που τίθενται από την νέα διοίκηση. Διότι η κατασκευή του γηπέδου, ναι μεν είναι μια κίνηση που κοιτά στο μέλλον, αλλά οι πινελιές του παρελθόντος είναι τόσο ισχυρές, τόσο έντονα αποτυπωμένες στον καμβά της Νέας Φιλαδέλφειας που σίγουρα δεν παραπέμπουν σε ποδοσφαιρική ομάδα. Μουσείο Προσφυγικού Ελληνισμού, εντονότατη Κωνσταντινουπολίτικη χροιά, γήπεδο που δεν μοιάζει σε κανένα άλλο. Είτε μας αρέσει, είτε δεν μας αρέσει, είναι όντως διαφορετικό.
Σκεπτόμενος να παρομοιάσω την ΑΕΚ με κάποια άλλη ομάδα, μου είναι δύσκολο να βρω κάτι αντίστοιχο στην Ελλάδα. Όχι γιατί δεν υπήρξε ποτέ, αλλά γιατί απλούστατα κάποια στιγμή όλες οι ομάδες επαναπροσδιορίστηκαν σε κάποιο σημείο της ιστορίας τους. Ο Ολυμπιακός λόγου χάρη, υπήρξε μια ομάδα που εκπροσωπούσε την εργατική τάξη, τον Πειραιά, τα λαϊκά στρώματα της κοινωνίας. Οι συνεχόμενες επιτυχίες του στην Ελλάδα, όμως, μεγάλωσαν πολύ την δεξαμενή των οπαδών του, η οποία δεν περιορίζεται απλώς στον Πειραιά αλλά εκπροσωπείται και σε μέρη πολύ μακρινά από την Αθήνα. Ο Παναθηναϊκός είχε ανέκαθεν την αστική τάξη ως βασική αντλία των φίλων του, ωστόσο με την πάροδο του χρόνου και αυτή η βάση προσανατολίστηκε διαφορετικά.
Στις προηγούμενες εκλογές, αυτές του 2012, είχα έναν γνωστό μου που δεν είχε τύχει ποτέ να μιλήσω μαζί του για πολιτική. Τον συναντώ έξω από το εκλογικό κέντρο και πίνουμε έναν καφέ. Συζητάμε μοιραία για πολιτική και μου αναφέρει πως «ψήφισα ΚΚΕ». Εκπλήσσομαι διότι από την συζήτησή μας και την ανταλλαγή επιχειρημάτων δεν προέκυπτε από πουθενά η ψήφος του στο ΚΚΕ. Μου απαντά πως οι απόψεις του δεν ταυτίζονται με το ΚΚΕ, αλλά ότι το χρωστούσε στον πατέρα του που ήταν μέλος του ΚΚΕ». Ομολογώ πως δεν είχα ξανακούσει ποτέ τίποτα παρόμοιο, αλλά σαν παραλληλισμός παράλογης λογικής μπορεί να παρομοιαστεί εν μέρει με την ΑΕΚ.
Γιατί;
Διότι το ποδόσφαιρο δεν είναι πολιτική. Το ποδόσφαιρο και ο αθλητισμός ως προς την στήριξη σε μια ομάδα, στην πλειονότητα των περιπτώσεων έχει να κάνει με τις επιτυχίες που έχει ένας σύλλογος, όταν ένα παιδί ξεκινά να πηγαίνει στο σχολείο. Αν ο Ολυμπιακός είναι πρωταθλητής, τα περισσότερα παιδιά που εκείνη την εποχή είναι από 6 έως 8 ετών γίνονται Ολυμπιακοί. Αντίστοιχα με τον Παναθηναϊκό, ή τον Άρη στο Μπάσκετ την δεκαετία του 1980.
Με ελάχιστες εξαιρέσεις, η ΑΕΚ τα τελευταία 20 χρόνια προσφέρει στον φίλο της κυρίως λύπες και ελάχιστες χαρές. Φέτος για παράδειγμα, ούτε η ποδοσφαιρική ομάδα, ούτε η μπασκετική βρίσκονται στην πρώτη τη τάξει κατηγορία. Παρ’ όλα αυτά οι ΑΕΚτζήδες δεν μειώνονται. Δεν αυξάνονται σίγουρα, αλλά δεν μειώνονται, πράγμα που για εκείνους είναι σημαντικό.
Επιστρέφοντας στην αρχή του κειμένου και την παρουσία μου στο γήπεδο, παρατήρησα πρόσωπα χαρούμενα, συγκινημένα να τραγουδούν ασταμάτητα. Όχι στην κερκίδα των φανατικών, αλλά σε αυτήν των οικογενειακών κερκίδων. Παρατήρησα μια αυθεντικότητα, μια δυναμική παρουσία και μια απόδειξη πως είναι όντως κάτι διαφορετικό να υποστηρίζεις την ΑΕΚ. Όχι για τους τίτλους, αλλά για κάτι άλλο. Αυτό το άλλο είναι προσωπικό για τον καθέναν, μπορεί να είναι η προσφυγική καταγωγή, μπορεί να είναι ο «πατρικός εξαναγκασμός», μπορεί να είναι η αντίδραση, μπορεί να μην είναι και τίποτα.
Είναι πάντως μοναδικό.
