Άφησα μερικές ημέρες να περάσουν ύστερα από την ήττα – αποκλεισμό της εθνικής μας από τη Γερμανία με 4-2. Και το έκανα, ούτως ώστε να εκφέρω την άποψή μου επί του θέματος σοβαρά, απαλλαγμένος από λαϊκίστικα ερείσματα διαφόρων που ανήγαγαν έναν ποδοσφαιρικό αγώνα σε Εθνική υπόθεση.
Συμπερασματικά και όσον αφορά τον αγώνα, θεωρώ πως αν εξαιρεθούν τα πρώτα λεπτά, η ομάδα μας παρουσιάστηκε ιδιαιτέρως σοβαρή, μελετημένη αποδεικνύοντας περίτρανα πως έχει αλλάξει επίπεδο στο Ευρωπαϊκό και κατ’ επέκταση στο παγκόσμιο ποδοσφαιρικό στερέωμα. Προ 12ετίας, η εθνική μας ομάδα είχε ηττηθεί με το ίδιο σκορ απέναντι στους Γερμανούς σε μια από τις τελευταίες παρουσίες του Βασίλη Δανιήλ στον πάγκο της Εθνικής. Ήταν τα τελευταία αποτυχημένα σκιρτήματα της προ-Ρεχάγκελ εποχής που τώρα μοιάζουν μακρινό παρελθόν. Και είναι.
Διότι, η κληρονομιά που άφησε ο Γερμανός προπονητής στο ελληνικό ποδόσφαιρο –σε επίπεδο εθνικών ομάδων- είναι πολύ βαριά. Και αυτό, είναι το μεγάλο κατόρθωμα. Το γεγονός πως ΟΛΗ η Ελλάδα κάθισε στους καναπέδες την περασμένη Παρασκευή για να δει τον αγώνα είναι ένα κατόρθωμα όλων των παικτών από το 2001 μέχρι σήμερα αλλά κυρίως του Ότο Ρεχάγκελ και δευτερευόντως του Φερνάντο Σάντος που απέδειξε παρά τις ενδεχομένως λανθασμένες ποδοσφαιρικές επιλογές του, πως αντιλήφθηκε τι έπρεπε να κάνει για να μας κρατήσει στα ψηλά σκαλιά του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου.
Που ανάγκασε τον Κριστιάνο Ρονάλντο να υποκλιθεί στο ποδοσφαιρικό και ψυχικό μεγαλείο του Σαλπιγγίδη, που έκανε τους Ρώσους να μας συγχαρούν, τους Γερμανούς έστω και λίγο να τρομάξουν, αλλά και τους Έλληνες να ξεσηκωθούν πανηγυρίζοντας.
Παίκτες συμπαθείς, χωρίς προκλητικές δηλώσεις, με πάθος για τη δουλειά τους ανέδειξαν το πρόσωπο του ελληνικού αθλητισμού που πραγματικά μας αρέσει να βλέπουμε. Το αγνό, το αγαπησιάρικο, την μεγάλη παρέα.
Αγωνιστικά, δεν νομίζω πως μας ενδιαφέρει τόσο η παρουσία μας, μιας και η Γερμανία είναι μια υπερδύναμη –και – στο ποδόσφαιρο. Ίσως είναι λίγο ξερή ως ομάδα, με έλλειψη φαντασίας που είναι δύσκολο να γίνει συμπαθής, αλλά οι «άτιμοι» οι Γερμανοί έχουν μια αξιοσέβαστη ποδοσφαιρική κουλτούρα και υποδομή που ζηλεύουν πολλές χώρες. Είναι δεδομένα από τις πιο επιτυχημένες τα τελευταία χρόνια, χωρίς να έχει τον πολύ μεγάλο ποδοσφαιριστή που εξιτάρει τα πλήθη.
Η φάση της επίτευξης του γκολ της Ελληνικής ομάδας είναι όμως η πεμπτουσία του ποδοσφαίρου. Κατά την άποψή μου, είναι μέσα στα ωραιότερα που επετεύχθησαν σε αυτό το Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα, κυρίως λόγω του γεγονότος πως ήταν προϊόν αψεγάδιαστης ομαδικής δουλειάς και ποδοσφαιρικής συνεργασίας.
Με τρεις πάσες, η μπάλα διένυσε 55 μέτρα γηπέδου για να αναπαυθεί εντέλει στα γερμανικά δίχτυα, δίνοντας σε όσους παρακολουθήσαμε τον αγώνα το «δικαίωμα στο όνειρο». Αυτό αναζητήσαμε, αυτό πετύχαμε και για αυτό η πορεία μας στο EURO 2012 κρίνεται ως απόλυτα επιτυχημένη.
Σε δύο χρόνια, στη Βραζιλία, η χώρα μας θα είναι εκεί. Γιατί; Γιατί μπορεί και το έχει αποδείξει, γιατί δουλεύει, γιατί έχει καλό προπονητή και παίκτες που λατρεύουν την ομάδα που παίζουν!
Μπράβο στην Εθνική!
