Το ελληνικό όνομα που είναι συνώνυμο της επιτυχίας στους Ολυμπιακούς Αγώνες τα τελευταία 20 χρόνια είναι αυτό του Πύρρου Δήμα. Ο πρώτος αθλητής της χρυσής ομάδας Άρσης Βαρών που έκανε συνεχώς περήφανους τους Έλληνες, μπορεί πλέον να έχει αποσυρθεί από την ενεργό δράση, ωστόσο οι στιγμές που μας χάρισε θα μείνουν ανεξίτηλα χαραγμένες στο θυμικό μας. Έλληνες καθηλωμένοι στους καναπέδες τους, στα καφενεία και στις τηλεοράσεις γενικότερα προσμένοντας μια ακόμη διάκριση για αυτόν τον τεράστιο αθλητή.
Κάπως έτσι ανυπομονούσαμε και στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας το 2004, περιμένοντας ακόμα μια «χρυσή σελίδα» στην καριέρα του Δήμα. Τι κι αν τα χρόνια είχαν πια περάσει, τι κι αν δε θεωρείτο φαβορί, τι κι αν τα προβλήματα στο γόνατο ήταν πιο σοβαρά από ποτέ;
Η πλειονότητα των Ελλήνων καθηλωμένη στους δέκτες της περιμένοντας άλλο ένα χρυσό σε ελληνικό αυτή τη φορά έδαφος. Ως γνωστόν, το τέταρτο συνεχόμενο «Χρυσό» δεν κατακτήθηκε από τον Πύρρο. Έχει σημασία; Μάλλον όχι είναι η απάντηση, διότι το ανεπανάληπτο «standing ovation» από τους Έλληνες φιλάθλους ήταν η μεγαλύτερη στιγμή του αθλητή όπως έχει δηλώσει και ο ίδιος. Αυτά τα 207,5 κιλά αποδείχθηκαν ασήκωτα για το «λιοντάρι της Χειμάρας» που αμέσως γνώρισε την αυθόρμητη αποθέωση από το κατάμεστο στάδιο, αφήνοντας τα παπούτσια του στον αγωνιστικό χώρο και τερματίζοντας την καριέρα του με το χάλκινο μετάλλιο.
Η στιγμή της απονομής ήταν κάτι το ανεπανάληπτο. Οι Έλληνες οπαδοί φωνάζοντας «Πύρρος» και «Ελλάς» διέκοψαν τη διαδικασία απονομής, με τον Πύρρο συγκινημένο να το απολαμβάνει και τους άλλους δύο αθλητές να προσμένουν καρτερικά τη δική τους στιγμή…Τι θα είχε συμβεί αν είχε κατακτηθεί το «Χρυσό» δεν είμαστε σε θέση να το γνωρίζουμε, ωστόσο για αυτές τις τεράστιες Ολυμπιακές στιγμές οφείλουμε ένα μεγάλο «ευχαριστώ» σε έναν Αθλητή με όλη τη σημασία της λέξης.
