Ήταν Φεβρουάριος του 1993, όταν ο Σεργκέι Μπούμπκα πηδούσε πάνω από τα 6μ και 15 εκατοστά, σε μια επίδοση που έμοιαζε πως δεν θα καταρριφθεί ποτέ. Ο Ρενό Λαβιλενί, ήταν τότε 7 ετών και λογικά ούτε καν παρακολουθούσε αυτό το ρεκόρ να δημιουργείται.
Άρχισε να ασχολείται με το στίβο από μικρή ηλικία και όπως και ο μικρός του αδερφός, έδειχνε έφεση στο άλμα επί κοντώ.
Πάντοτε, αυτό το άθλημα έμοιαζε συναρπαστικό λόγω της δυσκολίας του. Κύρια δυσκολία του είναι ο συγχρονισμός που απαιτείται στα χέρια, τον βηματισμό, την κίνηση του σώματος και την αλλαγή κατεύθυνσής του όταν ο αθλητής είναι στον αέρα.
Νομίζω πως ο Σεργκέι Μπούμπκα είναι ο αθλητής που έχει συνδυάσει όσο κανένας άλλος το όνομά του με το άλμα επί κοντώ. Έχει γράψε την δική του ιστορία σε αυτό το άθλημα, έχει δημιουργήσει ασύλληπτα ρεκόρ και έπρεπε να περάσουν 21 ολόκληρα χρόνια για να βρεθεί ένας αθλητής, πιο σύγχρονος να προσεγγίσει τα κατορθώματά του.
Ο αθλητής του 2013, έχει πολύ περισσότερα εφόδια από έναν αθλητή της δεκαετίας του 1990. Πιο επαγγελματικός τρόπος εκγύμνασης, περισσότερη γνώση για την τεχνική, καλύτερη προετοιμασία, περισσότερα χρήματα, λιγότερα χαμένα ταλέντα. Περισσότερη προβολή, περισσότερα ερείσματα, περισσότερες παραστάσεις για να αντιγράψει.
Ήταν σα να ήταν παιχνίδι της μοίρας, το γεγονός πως το ρεκόρ του Μπούμπκα στον κλειστό στίβο κατερρίφθη στην Ουκρανία. Είναι η στιγμή στην οποία ένα κομμάτι του μύθου του Μπούμπκα ξεδιαλύνει. Όχι γιατί μειώνεται το κύρος του ως αθλητή. Αλλά γιατί κάποιος άνθρωπος καταφέρνει να σκουπίσει το αραχνιασμένο ρεκόρ του Ουκρανού μύθου του άλματος επί κοντώ.
Η στιγμή κατά την οποία ο Λαβιλενί πηδάει πάνω από μια διώροφη κατοικία ουσιαστικά, είναι καθηλωτική. Όπως και το βλέμμα ενός ανθρώπου που γνωρίζει πως περνά στην ιστορία ανήμπορος να συνδυάσει αυτή την φορά τα χέρια, τα πόδια και την έκφρασή του…
