Την λένε Βίλμα Ρούντολφ. Το προσωνύμιό της, «μαύρη Γαζέλα». Είναι ίσως η πιο τρανή απόδειξη για της «δύναμης της θέλησης». Μιας δύναμης που συχνά επικαλείται, αλλά λίγες φορές αποδεικνύεται. Όσοι την ανακαλύπτουν σε μικρά πράγματα της ζωής τους, νιώθουν το αίσθημα της προσωπικής δικαίωσης. Όσοι από την άλλη πλευρά την εφαρμόζουν σε παγκόσμια κλίμακα δεν μπορώ να περιγράψω πώς αισθάνονται…
Συνεπώς, δεν μπορώ σε καμιά περίπτωση να πω, ή να τολμήσω να σκεφθώ τα συναισθήματα της Βίλμα Ρούντολφ. Στην ηλικία των τεσσάρων, διαγνώστηκε με πολιομυελίτιδα οστρακιά και πνευμονία. Ο γιατρός της είπε πως είναι πολύ δύσκολο έως απίθανο να ξαναπερπατήσει… δεν τον άκουσε ποτέ. Στα δέκα δυσκολευόταν να περπατήσει και είχε ένα πλαστικό στήριγμα για τα πόδια της από το οποίο απαλλάχθηκε όταν έγινε δώδεκα χρόνων. Ήταν μέλος μιας πολυπληθούς οικογένειας, που την στήριζε σε κάθε βήμα της κι εκείνη ήταν ένα αδάμαστο πνεύμα αφοσίωσης και πίστης.
Ούσα πλέον υγιής, άρχισε να παίζει στη γειτονιά της όλα τα αντρικά σπορ, σκληραγωγώντας τον εαυτό της. Μόλις τέσσερα χρόνια μετά το 1956, ήταν μέλος της Ολυμπιακής Ομάδας της σκυταλοδρομίας που κατέκτησε το χάλκινο μετάλλιο. Πολλοί, θα έλεγαν πως η προσωπική Ιθάκη της Ρούντολφ είχε ήδη βρεθεί. Πως δεν υπήρχε καλύτερος επίλογος για την αθλήτρια. Η ίδια όμως, είχε άλλη άποψη, και το απέδειξε.
Το 1960 στη Ρώμη, ήταν 20 ετών. Είχε στόχο να κατακτήσει την κορυφή όπου κι αν συμμετείχε. Και το κατάφερε, βάζοντας πολύ ψηλά τον πήχη των στόχων της. Αγωνίστηκε στα 100 και στα 200 μέτρα. Κατέκτησε και στα δύο την πρώτη θέση, ενώ η ομάδα της σκυταλοδρομίας κατετάγη πρώτη συμπληρώνοντας με τον καλύτερο τρόπο την προσωπική της επιτυχία.
Τρία χρυσά μετάλλια για έναν άνθρωπο που 12 χρόνια πριν δεν μπορούσε να περπατήσει χωρίς βοήθεια. Δεν είναι ταινία… είναι η ζωή της Βίλμα Ρούντολφ.
