Είτε μας/σας αρέσει ο κλασικός αθλητισμός είτε όχι, ουδείς μπορεί να αρνηθεί πως η αμεσότητα του αθλήματος είναι μοναδική. Η επιτομή αυτής της φράσης μπορεί να ιδωθεί από πολλές σκοπιές, ωστόσο μια από τις πιο μεγάλες στιγμές στο στίβο αποτελεί το Χρυσό μετάλλιο της Βούλας Πατουλίδου στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Βαρκελώνης το 1992. Όχι μόνον επειδή ήταν Ελληνίδα, ή μας έκανε περήφανους, ή επειδή είπε το ιστορικό «Για την Ελλάδα ρε γαμώτο», αλλά επειδή ανέδειξε τη μαγεία του αθλητισμού, δηλαδή την εκμετάλλευση του λάθους, την ένταση της στιγμής και άδραξε την ευκαιρία που της παρουσιάστηκε.
Σε έναν αγώνα 110 μέτρων μετ’ εμποδίων, όπου οι ώρες προπόνησης είναι αμέτρητες, τα βήματα μελετημένα και οι αποστάσεις σαφείς, σπανίως διαπιστώνονται λάθη. Ένα τέτοιο όμως, έδωσε τη δυνατότητα στη Βούλα Πατουλίδου να ανέβει στο ψηλότερο σκαλί του βάθρου, ψιθυρίζοντας συγκινημένη τον Εθνικό Ύμνο, σε μια στιγμή ανείπωτης χαράς, περηφάνιας αλλά και νοσταλγίας λόγω της αυθεντικότητας της στιγμής.
Σε μια από τις πάμπολλες αμερικανικές παροιμίες, αναφέρεται πως «ο πρώτος είναι τα πάντα και ο δεύτερος είναι τίποτα». Αυτή η φράση δε με έβρισκε ποτέ σύμφωνο και ειδικότερα στον αθλητισμό. Για τους Αμερικανούς, αν ο δεύτερος δε σημαίνει τίποτα, φανταστείτε τι θα σημαίνει ο τελευταίος…
Μπορεί όμως κάποιος που έχει δει έστω και μια φορά την κούρσα της Βούλας να ξεχάσει τον τρόπο με τον οποίο κέρδισε? Δε νομίζω… Η προπορευόμενη καθ’ όλη τη διάρκεια της κούρας, Αμερικανίδα αθλήτρια Ντίβερς πραγματοποίησε λανθασμένο υπολογισμό στο τελευταίο εμπόδιό της, χάνοντας την ισορροπία της και ταυτόχρονα τη διάκριση στους Ολυμπιακούς. Υπήρξε, άθελά της προφανώς, πρωταγωνίστρια στην τρομερή στιγμή του αθλήματος, χαρίζοντας στην Ελλάδα το πρώτο Χρυσό Μετάλλιο στο στίβο των σύγχρονων Αγώνων. Ας είναι καλά και η Βούλα και το εμπόδιο για την τρομερή χαρά που μας έδωσαν!
