Διάβασα πάρα πολλά κείμενα για τον Φίλιππο Συρίγο, με άσχημη δυστυχώς αφορμή, καθώς η μάχη με την επάρατη νόσο χάθηκε πριν από λίγες ημέρες. Εκ των αφιερωματικών κειμένων, θα ξεχώριζα αυτό του Χρήστου Σωτηρακόπουλου, λόγω του τίτλου του στο οποίο ανέφερε πως «Συμφωνούσες ή διαφωνούσες πάντως σίγουρα τον εκτιμούσες». Είναι έτσι ακριβώς, για έναν άνθρωπο που ταύτισε όσο κανένας άλλος το όνομά του με το μπάσκετ.
Αυτό που δεν διάβασα για τον Φίλιππο Συρίγο και για αυτό αποφάσισα να το γράψω στο tsemperlidou.gr, ήταν ένα αντιπροσωπευτικό κείμενο για εμάς τους 25άρηδες (ως 30άρηδες νομίζω) που δεν ακούσαμε ζωντανά την περιγραφή του θρυλικού τελικού του Ευρωμπάσκετ, αλλά την ακούσαμε τόσες φορές λίγο αργότερα που ήταν σα να τη ζήσαμε από κοντά.
«Η πρόκριση στα χέρια του τίμιου γίγαντα», δηλαδή του Αργύρη Καμπούρη, ή αλλιώς του ανθρώπου που άλλαξε την ιστορία του ελληνικού μπάσκετ, αλλά και του ελληνικού αθλητισμού στα ομαδικά σπορ. Αυτή ήταν η ατάκα που έγινε ταυτόσημη του Φίλιππου Συρίγου, στο θρυλικό παιχνίδι της Εθνικής του Γκάλη, του Γιαννάκη, του Φιλίππου και των «άλλων παιδιών».
Το μπάσκετ, η αθλητική δημοσιογραφία, η αιχμηρή πένα, τα έξυπνα σχόλια, οι ειρωνικές με έντονη χιουμοριστική απόχρωση απόψεις προς ορισμένους, σε έκαναν να λατρεύεις τον Φίλιππο Συρίγο, ή να διαφωνείς μέχρις εσχάτων μαζί του, γεγονός όμως που έδινε στον καθέναν την χαρά να ασχοληθεί με το επίσημο (πλέον) ελληνικό άθλημα.
Η μαχητική δημοσιογραφία που άσκησε σε θέματα εκτός μπάσκετ, λίγο έλειψε να πληρωθεί με την ίδια του την ζωή όταν τις δημοσιεύσεις αναφορικά με σημαντικά θέματα όπως η παραχώρηση δικαιωμάτων γηπέδου των Ολυμπιακών Αγώνων, αλλά και υποθέσεων Ντόπινγκ του 2004, ακολούθησαν δολοφονικές επιθέσεις εναντίων του.
Ξεκινώντας να ασχολείται με το μπάσκετ το 1968, λατρεύει την μπασκετική ΑΕΚ που έφερε στην Ελλάδα το πρώτο ευρωπαϊκό τρόπαιο. Ενθουσιάζεται με τον Άρη της δεκαετίας του 1980, καμαρώνει για τον Ολυμπιακό, παραδέχεται τον Παναθηναϊκό στηρίζοντας όλες τις ελληνικές ομάδες στον αγώνα τους για την καταξίωση του αγαπημένου του αθλήματος.
Δακρύζει στο Βελιγράδι, όταν η Εθνική κατακτά το δεύτερό της ευρωπαϊκό πρωτάθλημα το 2005. Θα κατοικεί πάντοτε στις καρδιές των μπασκετόφιλων, ως ο άνθρωπος που το έβαλε στα σπίτια μας και ένας εκ των οποίων «ανάγκασε» μικρά παιδιά να ασχοληθούν με την «πορτοκαλί θεά». Μεταξύ αυτών των μικρών παιδιών και ο υπογράφων.
Ας είναι ελαφρύ το χώμα…
