Στιγμές του χθες και καταστάσεις που αφορούν και χαρακτηρίζουν απόλυτα το σήμερα, αναβιώνουν μέσα από την παράσταση «Ξημερώνει Κυριακή», ένα έργο εμπνευσμένο από την ιστορία των πολυτραγουδισμένων και διαχρονικών επιτυχιών των Μίμη Πλέσσα και Λευτέρη Παπαδόπουλου από τον ιστορικό δίσκο «ο Δρόμος» και «Μίλα μου για λευτεριά», που παρουσιάζεται στο «Θέατρον» του Κέντρου Πολιτισμού «Ελληνικός Κόσμος».
«Ξημερώνει Κυριακή», «Γέλαγε η Μαρία», «Μέθυσε απόψε το κορίτσι μου», «Το Άγαλμα», «Πρώτη φορά».., είναι μόνο ορισμένες από τις εικοσιπέντε μεγάλες επιτυχίες που θα ακουστούν για άλλη μία φορά ζωντανά με ερμηνευτές τη Ρένα Κουμιώτη και τον Δημήτρη Μπάση και συνοδεία πολυμελούς ορχήστρας υπό τη διεύθυνση του μαέστρου Κωνσταντίνου Παγιάτη.Τα κείμενα του μιούζικαλ υπογράφουν οι Παναγιώτης Μπρατάκου – Μάρω Μπουρδάκου και την σκηνοθεσία ο Μάνος Πετούσης.
Στην παράσταση πρωταγωνιστούν οι : Κώστας Αρζόγλου, Μιχάλης Μητρούσης, Γιώτα Φέστα, Δημήτρης Αλεξανδρής, Βασίλης Παλαιολόγος, Δώρα Χρυσικού, Αννίτα Κούλη, Γιάννης Καραούλης.
Info
«ΘΕΑΤΡΟΝ» Κέντρο Πολιτισμού «Ελληνικός Κόσμος»
Πειραιώς 254, Ταύρος
Τηλ. 212 254 0300
Ημέρες και Ώρες παραστάσεων :
Τετάρτη, 19:00, Πέμπτη και Παρασκευή 20:30, Σάββατο 17:30 και 20:30, Κυριακή 19:00
Τιμές Εισιτηρίων:
Κανονικά: Από 10€ έως 35€
Ομαδικά: Από 8€ έως 18€
Εισιτήρια ΑΜΕΑ: 10€* – πωλούνται μόνο (και τηλεφωνικά) από το ταμείο του θεάτρου
Ο Βασίλης Παλαιολόγος μας μίλησε για τη νοσταλγική διάθεση της παράστασης και για το πώς συνδέεται με το παρόν, αλλά και για την «αθωότητα» του χτες.
«Αυτό που συνδέει το παρελθόν με το παρόν είναι η συνέχεια στο χρόνο της γέννησης μιας ιδέας, ενός δημιουργήματος, μιας δεδομένης στιγμής που θα αποτελέσει τον πυρήνα γύρω από τον οποίο οι κυματισμοί θα μεταφέρουν στο τώρα αυτό που εμείς ως συνεχιστές του τότε θα ακούσουμε, θα διαβάσουμε, θα δούμε, θα τραγουδήσουμε μέσα από τη δική μας σημερινή ματιά. Αυτό ακριβώς συμβαίνει και στο Ξημερώνει Κυριακή. Μέσα από μια καινούργια ιστορία με πολλές προεκτάσεις-δρόμους, μεταφέρεται το τότε στο τώρα ιδωμένο με μια σύγχρονη ματιά που να ακουμπάει σε όλους μας. Γιατί κατά μία έννοια λίγα πράγματα του τότε ως τρόπος λειτουργίας είναι ξένα στο τώρα. Ζούμε ακόμα τις ίδιες αγωνίες, τους ίδιους φόβους, τις ίδιες ελπίδες, τις ίδιες προσμονές».
«Ανεμελιά δε θα το έλεγα ακριβώς…..ίσως με την έννοια της νοσταλγικής διάθεσης στα χρόνια της “αθωότητας”. Νομίζω ότι τίποτα δεν πρέπει να είναι τόσο αθώο που να μην ιντριγκάρει τη σκέψη για το χτες, το τώρα, το αύριο. Μπορεί στην καθημερινότητα η ανεμελιά να διακρίνεται σε στιγμές και να είναι στοιχείο των ελλήνων, των εποχών, του DNA μας, αλλά σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να είναι τροχοπέδη στην αφύπνιση, κάτι το οποίο είναι απαραίτητο για την εξέλιξη. Δεν είμαστε άμοιροι ευθυνών…και δεν πρέπει. Ως ρομαντικοί δε….. μπορούμε να μεταφέρουμε την αίσθηση της ανεμελιάς στο πέρασμα των χρόνων….δεν είναι μεμπτό».
