Η αγαπημένη μου βόλτα στο κέντρο της Αθήνας δεν προϋποθέτει κάποια στάνταρ διαδρομή. Ακολουθώ το ένστικτό μου, στρίβω σε κρυμμένα σοκάκια, παρασύρομαι ακολουθώντας τουρίστες ή κάποια γάτα που θέλω να φωτογραφίσω. Με τα χρόνια και τις βόλτες ανακαλύπτω όλο και περισσότερους δρόμους, σοκάκια και γειτονιές, τα καταγράφω στη μνήμη μου ή τα απαθανατίζω με τον φωτογραφικό φακό και ανανανεώνω το ραντεβού μου μέχρι την επόμενη βόλτα.
Το μαγικό με το κέντρο της Αθήνας είναι ότι κάθε γειτονιά έχει τους δικούς της κρυμμένους θησαυρούς. Ακρόπολη, Θησείο, Πλάκα, Αναφιώτικα, Κουκάκι, Εξάρχεια, οι επιλογές είναι πραγματικά πολλές. Ακόμη και τώρα, που η πάλαι ποτέ αίγλη του ιστορικού κέντρου έχει εξαφανιστεί, υπάρχουν αρκετές γωνιές ικανές για να σου φτιάξουν τη διάθεση, να σου δώσουν ελπίδα και να σε κάνουν να σιγοσφυρίξεις καθώς περπατάς.
Ξεκινώντας από το Σύνταγμα και συγκεκριμένα την οδό Βουλής με κατεύθυνση την Πλάκα, ένα μικρό στενάκι, η οδός Υπίτου, που δεν σου γεμίζει αρχικά το μάτι, κρύβει μία μικρή πλατεία. Μία μικρή γειτονιά με νεοκλασικά κτίρια, η οποία μάλιστα τον τελευταίο χρόνο έχει αποκτήσει το δικό της στέκι δίκαιου και αλληλέγγυου εμπορίου, το «Lacandona». Εκεί θα βρει κανείς από βιολογικό καφέ μέχρι γλυκά του κουταλιού, μέλι αγαύης, βουτήματα από γυναικείους συνεταιρισμούς και σπάνια βότανα.
Πιο κάτω, η οδός Υπερείδου σε κερδίζει με τα χρώματά της και πιο συγκεκριμένα με την «Κιμωλία», ένα art café που στεγάζεται σε ένα νεοκλασικό του 1925. Όσο πιο μέσα προχωράς τόσο πιο πολύ χάνεσαι στα στενάκια της Πλάκας. Επιλέγω την οδό Κυδαθηναίων, στην οποία συναντά κανείς το σπίτι, στο οποίο έζησε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κωνσταντίνος Τσάτσος και λίγα μέτρα πιο κάτω, το Μουσείο Λαϊκής Τέχνης. Εκεί βρίσκεται το Κεντρικό Κτήριο, όπου στεγάζονται οι κύριοι εκθεσιακοί χώροι του Μουσείου.
Σχεδόν πάντα καταλήγω στη Διονυσίου Αεροπαγίτου, έναν από τους πιο όμορφους δρόμους, ο οποίος ενδείκνυται για περίπατο. Μακριά από τη φασαρία των αυτοκινήτων, ανοίγεται μπροστά σου ένα υπαίθριο μουσείο. Μιας και μιλάμε για μουσεία, είναι μια καλή ευκαιρία να επισκεφτείς το Νέο Μουσείο της Ακρόπολης και ύστερα να κατηφορίσεις στην οδό Μακρυγιάννη. Εκεί μπορείς είτε να καθίσεις σε μία από τις πολλές καφετέριες ή να περπατήσεις ευθεία κάτω προς Κουκάκι, μέχρι να βρεις το «Guarantee», το οποίο φημίζεται για τα γκουρμέ σάντουιτς που φτιάχνει ο κύριος Γιάννης.
Η πλακόστρωτη Διονυσίου Αεροπαγίτου σφύζει από ζωή μέχρι να πέσει το φως του ήλιου. Άνθρωποι χαρούμενοι απολαμβάνουν τον περίπατό τους, αθλούνται, βγάζουν βόλτα τα σκυλιά τους και θαυμάζουν τα αρχαία μνημεία.
Σπάνια συνεχίζω προς Θησείο, αφού η διαδρομή που προσφέρει ο δρόμος κάτω από την Ακρόπολη, ο οποίος καταλήγει στην οδό Θεωρίας είναι πραγματικά απολαυστική. Στα δεξιά έχεις ένα καταπράσινο δάσος και στα αριστερά μια υπέροχη θέα. Φτάνοντας στην οδό Θεωρίας, το απότομο σοκάκι που κατηφορίζει παράλληλα με την αρχαία αγορά, είναι κάπως μοναχικό αλλά με κάνει να αισθάνομαι πώς βρίσκομαι σε χωριό. Σε λίγα λεπτά όμως η φασαρία του Θησείου με επαναφέρει στην πραγματικότητα.
Υπάρχει όμως και η επιλογή να κατέβω από την περίφημη οδό Πανός, όπου κοντοστέκομαι πάντα και χαζεύω τα σπίτια γύρω μου. Στο νούμερο 22 στεγάζεται η μόνιμη έκθεση του Μουσείου Λαϊκής Τέχνης, «Άνθρωποι και Εργαλεία: Όψεις της Εργασίας στην Προβιομηχανική Κοινωνία».
Μία τελείως διαφορετική διαδρομή, είναι αυτή που προσφέρει η οδός Κεραμεικού. Σοκάκι δεν το λες, αλλά σε αυτόν τον πλακόστρωτο φαρδύ πεζόδρομο, κάνεις κυριολεκτικά βουτιά στην αρχαία Αθήνα. Δεν είναι όμως καθόλου απίθανο να χορέψεις, αφού καμιά φορά παίζουν μουσική διάφορες υπαίθριες μπάντες.
Τελευταία αλλά εξίσου αγαπημένη μου, είναι η οδός Καλλιδρομίου στα Εξάρχεια. Μία ροκ γειτονιά με ωραίες μονοκατοικίες, διατηρητέα σπίτια, και μαγαζάκια με ιστορία, που πραγματικά με γοητεύει. Που και που μάλιστα χαζεύω τα «ενοικιάζεται» και φαντάζομαι τη ζωή μου να μένω εκεί, τι ευτυχισμένη που θα ήμουν. Δεν θα ήταν άσχημα, τώρα που το σκέφτομαι…
Φωτό από: Μάρω Παρασκευούδη
