Για όλους αυτούς που έφυγαν γνωστούς κι αγνώστους…
Έκανα το καθιερωμένο μου διάλειμμα από τη δουλειά κι έτσι όπως κάθισα στον καναπέ ξεφύσηξα κι άρχισα να ψιλογκρινιάζω για πολλοστή φορά στη Γεωργία. Τότε εκείνη με ρώτησε όλο σοβαρότητα τι μου συμβαίνει και δεν είμαι καλά. Δεν μου ήρθε τίποτα τόσο σοβαρό που να εξηγεί αυτή τη συνεχόμενη γκρίνια. Εντάξει, στο πίσω μέρος του μυαλού μου σκεφτόμουν έναν πρωινό μικροτσακωμό με τον φίλο μου και ότι έχει αργήσει να μπει ο μικρός μεν αλλά υπαρκτός μισθός μου. Ξαφνικά ένιωσα ντροπή γι’ αυτή την ανεξήγητη γκρίνια, όταν γύρω μου συμβαίνουν πραγματικά θλιβερά γεγονότα, όπως θάνατοι, αρρώστιες, πείνα, απολύσεις ανθρώπων με οικογένεια κτλ.
Κάθε φορά που προκύπτει ένα ζήτημα υγείας, υπόσχομαι στον εαυτό μου ότι δεν θα ξαναγίνω θύμα της ματαιοδοξίας μου κι ότι θα σταματήσω να γίνομαι σύμμαχος της γενικότερης μιζέριας. Και κάθε φορά το ξεχνάω μέχρι να γίνει πάλι κάτι καινούριο και να ξαναθυμηθώ αυτή την ταλαιπωρημένη πια υπόσχεση. Ασχέτως από τους αστάθμητους παράγοντες της ζωής, η πραγματικότητα είναι ότι η ζωή μας είναι αποτέλεσμα των επιλογών και των αποφάσεων που κάναμε ή δεν κάναμε. Εμείς επιλέξαμε τη ζωή που ζούμε τώρα και οι αποφάσεις μας είναι αυτές που μας οδήγησαν εδώ που βρισκόμαστε αυτή τη στιγμή.
Ας σταματήσουμε λοιπόν να γκρινιάζουμε και να παραπονιόμαστε. Πόσο εγωιστικό είναι να πιστεύουμε ότι κανείς δεν καταλαβαίνει τι περνάμε κι ότι μόνο εμείς αντιμετωπίζουμε δυσκολίες; Και το χειρότερο όλων είναι να μεγαλοποιούμε το κάθε εμπόδιο που βρίσκεται στον δρόμο μας, ξεχνώντας τις πραγματικές δυσκολίες που βιώνουν οι συνάνθρωποί μας καθημερινά. Ο Rory Varden, συγγραφέας του best seller «Take the stairs» γράφει χαρακτηριστικά:
«Ήθελες επιτυχία. Έτσι τώρα πρέπει να ανταπεξέλθεις στις προκλήσεις που απαιτούνται για την επίτευξη της επιτυχίας.
Ήθελες οικογένεια. Τώρα έχεις τις ευλογίες και τις ευθύνες της ανατροφής μιας οικογένειας.
Βάζεις αυτό στο σώμα σου. Τώρα πρέπει να υποστείς τις συνέπειες.
Έκανες μια αγορά. Τώρα πρέπει να πληρώσεις το τίμημα.
Είπες αυτά τα λόγια. Τώρα δεν μπορείς ποτέ να τα πάρεις πίσω.»
Προς τι λοιπόν τα παράπονα; Γιατί λέμε συνέχεια στους άλλους πόσο δύσκολα περνάμε ή πόσο πολυάσχολοι είμαστε; Γιατί επιτρέπουμε στον εαυτό μας να απολαμβάνει τον εγωκεντρισμό ότι κανείς άλλος δεν καταλαβαίνει την κατάστασή μας; Ήρθε η ώρα να κάνουμε επιλογές που δεν θα μας αγχώνουν, δεν θα μας κουράζουν και δεν θα μας κάνουν να πονάμε. Έχουμε την ευκαιρία να γίνουμε άτομα πιο δυνατά από τις περιστάσεις και πιο ισχυρά από τις αδυναμίες. Έχουμε την ευκαιρία να γίνουμε άτομα ικανά, ισχυρά κι αποφασιστικά.
Δεν είναι κάτι που θα καταφέρουμε από τη μία μέρα στην άλλη, μιας και είναι πολύ πιο εύκολο να γκρινιάζουμε από το να αντιμετωπίσουμε κατάματα τη ζωή. Μπορούμε όμως να ξεκινήσουμε υπενθυμίζοντας στον εαυτό μας πόσο τυχερός είναι για όσα έχουμε και όχι πόσο άτυχος για αυτά που δεν έχουμε.
Επίσης, δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός, αφού κανένα πρόβλημα δεν φαίνεται βουνό μετά από μία εβδομάδα. Αντί λοιπόν, να παραπονιόμαστε για κάτι που μας προβληματίζει σήμερα, ας δώσουμε χρόνο να σκεφτούμε πώς θα το επιλύσουμε και πώς πρέπει να πράξουμε. Τέλος, ας μην παραπονιόμαστε για τους στόχους που θέτουμε, αλλά ας προσπαθήσουμε να τους πραγματοποιήσουμε.
Φωτό από: www.freedigitalphotos.net
