Δεν πηγαίνω πολύ πίσω στο χρόνο. Μέχρι το 2009, ερχόμασταν λίγοι για περπάτημα στο Τατόι. Μέχρι τότε, ζήτημα ήταν αν έβλεπες λίγους ποδηλάτες. Και μερικές οικογένειες με παιδάκια και τα καρότσια τους.
Τότε κυκλοφορούσαν στα υπέροχα μονοπάτια του πευκοδάσους μερικές off road μηχανές – κυκλοφορούν ακόμα μερικές – πολύ ενοχλητικές γιατί κάνουν φασαρία που αντιλαλεί όλο το Τατόι και η καύση τους βρωμίζει την ατμόσφαιρα μόλις βγει από την εξάτμιση. Σαν να βρίσκεσαι μπροστά σε ταχύπλοο που σου φέρνει στο πρόσωπο όλη την άσχημη μυρωδιά καμένου λαδιού και βενζίνης.
Ξαφνικά, τώρα, δύο χρόνια μετά, το Τατόι πλημμυρίζει ποδηλάτες. Σε κάθε μονοπάτι, σε κάθε ξέφωτο, στο δημόσιο δρόμο Αγίου Μερκουρίου, θα συναντήσεις παρέες που τρέχουν τη διαδρομή που έχουν αποφασίσει. Δύο-δύο, τρεις-τρεις, οικογένειες με παιδιά, ομάδες οκτώ και δέκα ατόμων που περνάνε σαν βολίδα δίπλα σου αθόρυβα. Δεν ήξερα ότι το σπορ αυτό έχει τόσους φανατικούς fans. Ούτε φανταζόμουν ότι έχουν πουληθεί τόσα ποδήλατα, τόσες στολές ποδηλασίας και τόσα κράνη.
Δεν φανταζόμουν καν ότι η εξοχή είναι ξανά trendy. Ότι ο κόσμος ξεκουνιέται από τα καφέ και αγωνίζεται με ορθοπεταλιές (δεν συζητώ για ηλικίες, από έξι ετών ως το άπειρο), ότι χύνει ιδρώτα τις ώρες της αργίας του.
Μου αρέσει να διαπιστώνω με τα μάτια μου την άλλη Ελλάδα, τους άλλους Έλληνες. Αυτούς που αγαπούν τη φύση και τιμούν το σώμα τους.
Αυτούς που, μαζί με την παρέα τους, θα αφιερώσουν το Σαββατοκύριακο χρόνο για να κάνουν κάτι χρήσιμο, ομαδικό, αναζωογονητικό. Που είναι συνειδητοποιημένοι ποδηλάτες που ήρθαν για να μείνουν.
Ευτυχώς, έχουμε το Τατόι και τα μονοπάτια του, ειδικά αυτή την εποχή, είναι γεμάτο κούμαρα που όμως κανείς δεν τα πειράζει, κανείς δεν τα μαζεύει για να τα κάνει μαρμελάδα.
Παρακαλώ, μπορείτε να μαζέψετε τα αδέσποτα που αρχίζουν να εμφανίζονται εγκαταλελειμμένα στο δάσος;
