Μερικά πράγματα στη ζωή είναι πολύ σημαντικά, η αγάπη, η οικογένεια, ο ελεύθερος χρόνος, η εργασία που αγαπάμε, οι φίλοι, τα βιβλία, τα ταξίδια.
Ε, πώς γίνεται να μας φαίνονται τόσο σημαντικά η τρέσα της Chanel, ο φιόγκος του Ferragamo, η κόκκινη σόλα του Louboutin, το καρώ του Burberry, το πλεκτό της Bottega Venetta, οι ρίγες του Paul Smith.
Πώς μέσα σε όλα μας τα προβλήματα και τις φιλοδοξίες , το νοίκι, την επιτυχία στη δουλειά, την πληρωμή της δόσης του δανείου, τον πυρετό του αγαπημένου μας προσώπου, την οργάνωση των διακοπών, εμείς εκεί εστιάζουμε στο πιο προσωρινό θέμα του κόσμου. Το αν φέτος είναι της μόδας το μπεζ, οι πούλιες, το κινέζικο στυλ, τα μαντώ, το καπέλο, το σκωτσέζικο καρό, το πορτοκαλί, το βελούδο, το πλαστικό.
Απορώ πως τα θυμόμαστε, ειδικά αφού όλα ανακυκλώνονται κάθε δύο – τρία χρόνια (εντάξει οι βάτες σε μαζική χρήση άργησαν λίγο).
Επειδή μου στέλνουν newsletters διάφορα sites, σας πληροφορώ ότι, αφού είδα και έπαθα να μάθω τι είναι της μόδας για φέτος το καλοκαίρι σύμφωνα με το net-a-porter, ήρθε μετά η αμερικάνικη Vogue που κατάργησε τις προηγούμενες γνώσεις μου και εντόπισε άλλα σημεία. Στη συνέχεια το γαλλικό L’ Express styles, μου υπογράμμισε εντελώς διαφορετικά θέματα μόδας.
Ξέρετε ποιο συγκράτησα απ’ όλα; Το μπεζ χρώμα. Γιατί; Γιατί μου αρέσει πολύ. Και μήπως μόνο φέτος είναι στη μόδα το μπεζ; Αν ίσχυε κάτι τέτοιο, γιατί στη ντουλάπα μου έχω άλλες 2 μπεζ τσάντες, τη μια δώρο πριν 5 χρόνια δώρο από τη φίλη μου;
Με δεδομένο ότι η μόδα κάθε χρόνο παρουσιάζει 3 συλλογές, την καλοκαιρινή, τη χειμωνιάτικη και την μεταξύ των δύο σαιζόν τρίτη κολεξιόν, την cruise ή resort collection, τι να πρωτοθυμάσαι και τι να επιλέξεις; Εδώ οι ίδιοι οι δημοσιογράφοι διαλέγουν να θυμούνται καθένας τα δικά του σημεία, εμείς οι κοινοί θνητοί τι να πρωτοσυγκρατήσουμε;
Μιλάμε για την πιο εφήμερη συνήθειά μας, που όμως μας δίνει τόση χαρά. Κάτι που κρατάει μόνο έξι μήνες και μας προσφέρει την ψευδαίσθηση ότι ανανεωθήκαμε, ότι κάτι άλλαξε στο νοίκι, στη δόση, στον πυρετό και στο ψήσιμο του κοτόπουλου στο φούρνο.
Το ζήτημά μας είναι «ποιο είναι το look αυτή τη στιγμή». Δευτερεύον είναι αν το look αυτό μας πηγαίνει και αν εκτός από το look έχουμε και το προσωπικό μας style. Ένα καλοκαίρι, περπατώντας στην Κηφισιά, έπαθα σοκ.
Είδα όλα τα κοριτσάκια με ένα ολόιδιο ντύσιμο, σαν στολή εργασίας, σαν να είχαν ειδοποιεί από το Twitter για το τι είναι αποδεκτό στα πεζοδρόμια της Κηφισιάς. Μπεζ σορτσάκια, σανδάλια, δύο μπλουζάκια (layers) και τσάντα τύπου μικρό tote.
Όλα μα όλα τα δεκαεξάχρονα ήταν σαν να είχαν σχολάσει από σχολή φορώντας την ειδική τους στολή, έτοιμα για παρέλαση.
Βέβαια η μόδα μας διδάσκει και τα ακραία σημεία δημιουργικότητας των designers αλλά ποια γυναίκα που δεν πηγαίνει σε φιλανθρωπικό γκαλά ή εγκαίνια βραδινού club (και άρα θα φωτογραφηθεί από δεκάδες παπαράτσι) αντέχει σωματικά να περπατάει σε σούπερ πλατφόρμες ή οικονομικά να αγοράζει (ή νοικιάζει) clutch με τρισδιάστατα τριαντάφυλλα – που σήμερα είναι και αύριο δεν είναι;
Να πω για τα 12ποντα που αν δεν έχεις δυνατά γόνατα τρεκλίζεις; Να πω για μικροσκοπικά βραδινά τσαντάκια που ξεχειλίζουν από στριμωγμένα αντικείμενα; Να πω για τρελά ντεκολτέ σε έτοιμα να εκραγούν μπούστα και για ροζ – κουφετί τουαλέτες σε εβδομηντάχρονες πεθερές ανήμερα του γάμου;
Αν και η φίλη μου υποστηρίζει ότι τα ρούχα δείχνουν ωραία σε παναδύνατα κορμιά – δηλαδή κρεμάστρες, νούμερο 0 ή 2 αμερικάνικο – εγώ θα διακινδυνεύσω να πως ότι η βιομηχανία της μόδας που κατακλύζεται από gay designers ή ανορεξικές γυναίκες (βλ. Rachel Roy) δημιουργεί ρούχα για σώματα που θυμίζουν έφηβους –δηλαδή ανδρόγυνους σωματότυπους.
Γι αυτό και τα νούμερα σταματούν ως ένα σημείο, το size 12 ή ευρωπαϊκό 46. Μετά, υπάρχει το χάος, ή αλλιώς οι καμπύλες είναι ανεπιθύμητες.
Άντε, καλώς δεχτήκαμε τις νέες κολεξιόν.
