Δύο μέρη στον κόσμο έχουν τη ψύχωση αυτή. Εμείς και το Χόλυγουντ. Μήπως έχουμε τις λιμουζίνες, τα κόκκινα χαλιά, τις βίλες των 1500τμ., τα συμβόλαια των $15.000.000 ανά ταινία; Όχι βέβαια, μια χρεωμένη χώρα είμαστε αλλά, φαίνεται, είμαστε τόσο χορτάτοι μέσα στα χρέη μας που το μόνο που μας απασχολεί είναι πώς θα φαινόμαστε νέοι.
Η αγωνία να κρύψουμε χρόνια από τα προσωπικά μας στοιχεία αλλά και από το πρόσωπο, το σώμα, τα μαλλιά μας έχει κόστος όσο το Ακαθάριστο Εθνικό μας Προϊόν.
Αν θέλεις να εμφανίζεσαι στην τηλεόραση, θα πρέπει να είσαι 50κιλά και 25 ετών για τα επόμενα είκοσι χρόνια της ζωής σου. Μετά θεωρείσαι ακατάλληλη για ανηλίκους.
Το ίδιο και στα κοινωνικά. Απλά για να εμφανιστείς όπου κυκλοφορεί φωτογράφος και απαθανατίζει προγούλια, ρυτίδες, ψωμάκια και φακίδες, θα πρέπει να μην έχεις τίποτα από όλα αυτά. Υποτίθεται. Γιατί η κοινωνία μας σε θέλει νέα ή με την βιτρίνα νέας γυναίκας.
Ακόμα κι αν δεν είσαι η Μαντόνα που πρέπει να πουλάς εισιτήρια συναυλιών σε 18χρονα και να ανταγωνίζεσαι τη Beyonce και τη Lady Gaga, στην Ελλάδα πρέπει να παριστάνεις τη νέα (και τον νέο).
