Μια φορά και ένα καιρό οι μπαμπάδες δούλευαν σκληρά στην εργασία τους και οι μαμάδες δούλευαν σκληρά στο σπίτι και μεγάλωναν τα παιδιά. Ο στόχος των παιδιών ήταν οι καλές σπουδές, οι βαθμοί στο σχολείο, μια καλή δουλειά για μετά και η επιτυχία στην οικογένεια και στη ζωή.
Μια φορά και ένα καιρό οι άνθρωποι από μικροί είχαν φιλοδοξία για κάτι καλύτερο. Θεωρούσαν ότι με την εργασία, την προσπάθεια και τις ικανότητές τους θα προχωρούσαν και θα εξελίσσονταν στη ζωή. Οι υπάλληλοι περίμεναν υπομονετικά να αδειάσει μια θέση και να πάρουν προαγωγή. Οι καταστηματάρχες έκαναν τα πάντα για να αυξήσουν την πελατεία τους. Κανείς δεν το έβαζε κάτω. Αν δεν σου άνοιγε μια πόρτα εδώ, χτυπούσες την άλλη ή πήγαινες στο εξωτερικό. Ήθελες να προχωρήσεις, καιγόσουν να ανέβεις, δεν ήξερες τι σημαίνει λούφα και τεμπελιά. Έτρωγες σίδερα προκειμένου να διακριθείς, να πας μπροστά, να προοδεύσεις.
Μια φορά και ένα καιρό, υπήρχε υπευθυνότητα. Καθένας ήταν υπεύθυνος στο ρόλο του. Ο πολίτης. Ο αστυφύλακας. Ο βουλευτής. Ο γονιός. Ο δάσκαλος. Ο μαθητής. Ο εργαζόμενος. Ο δημόσιος υπάλληλος. Ο πεζός. Ο οδηγός. Ο ξενοδόχος. Ο γιατρός. Ο υπάλληλος. Ο υπουργός. Το κράτος. Ο προϊστάμενος. Ο οφειλέτης. Ο υπεύθυνος προμηθειών. Ο μηχανικός. Ο πολεοδόμος. Ο φορολογούμενος. Ο καταναλωτής. Ο έμπορος. Ο μοναχός. Ο παπάς της ενορίας. Ο στρατιώτης. Ο εθνικός ευεργέτης.
Μια φορά και ένα καιρό υπήρχε η πειθαρχία. Στις υποχρεώσεις μας, στις δραστηριότητές μας. Ήξερες ότι θα έβαζες χρήματα στην άκρη για να αγοράσεις κάτι σπουδαίο. Ήξερες πως θα έπαιρνες δάνειο μόνο αν μπορούσες να το εξοφλήσεις. Ήξερες πως θα ψωνίσεις μόνο όταν και μόνο με όσα θα σου επέτρεπε ο μισθός ή τα εισοδήματά σου. Ήξερες ότι θα φας κρέας ή ψάρι μόνο όσες φορές την εβδομάδα άντεχε η τσέπη σου. Ήξερες, πως αν διαχειριζόσουν χρήματα άλλων, δεν θα τα ακουμπούσες, ήταν ξένα. Ήξερες πως αν εργάζεσαι στο δημόσιο έχεις ασφάλεια αλλά χαμηλό μισθό. Ενώ αν δούλευες στον ιδιωτικό τομέα θα είχες υψηλότερο εισόδημα αλλά χωρίς εγγυήσεις για το μέλλον. Ήξερες πως όταν σου λένε να σέβεσαι τους ηλικιωμένους, θα τους σέβεσαι και θα σηκώνεσαι για να τους δώσεις τη θέση σου. Ήξερες να περιμένεις με ευπρέπεια στην ουρά μαζί με τους συνανθρώπους σου. Ήξερες να περνάς με πράσινο και να ακολουθείς το όριο ταχύτητας.
Μια φορά και ένα καιρό η δουλειά θεωρείτο προνόμιο. Ήταν όνειρο ζωής να έχεις μια θέση, ένα μεροκάματο, ένα κατάστημα. Με την εργασία περίμενες ότι θα κάνεις προκοπή. Δούλευες εντατικά, έξυπνα και αποτελεσματικά για να νιώσεις ότι είσαι ικανός να τα καταφέρεις στη ζωή. Εκτιμούσες τον προϊστάμενο, την εταιρία ή την υπηρεσία του Κράτους που σου έδινε δουλειά.
Και μια μέρα ξύπνησες.
Και είδες ότι τίποτε από τα παραπάνω δεν ισχύει για το 85% του κόσμου.
Αν είσαι από αυτούς που οι λέξεις Πειθαρχία, Υπευθυνότητα, Φιλοδοξία και Εργασία σου είναι άγνωστες, σε βεβαιώνω ότι θα τις ζήσουμε ξανά στο πετσί μας, τουλάχιστον όσοι θέλουμε να επιβιώσουμε.
Δεν έχει σημασία αν είχες SUV και σύνδεση με γρήγορο Internet και πέντε χιλιάδες φίλους στο Facebook. Τώρα που θα πεινάς, θα δεις ότι το στομάχι για να γεμίσει θέλει νέες στρατηγικές και συμπεριφορές. Όλοι μας έχουμε πια στο περιβάλλον μας κοντινά πρόσωπα στην ανεργία. Πρόσωπα που κατείχαν υψηλές θέσεις και μισθούς. Επιχειρηματίες που περπατούσαν και έτριζε το πεζοδρόμιο και τώρα δεν πουλάνε πια.
Τέλος στο τραλαλί-τραλαλό. Δεν υπάρχουν σωτήρες, μόνο ο εαυτός μας. Όπως στο πλυντήριο, αλλάζουμε το κουμπί με τα προγράμματα, έτσι και τώρα αλλάζουμε το κουμπί στις αξίες μας.
Φεύγουμε από το πρόγραμμα “μεταξωτά”, από τις περιπέτειες, τις ευκολίες, τη λούφα, την ανυπομονησία, τη γκρίνια, το να κάνουμε του κεφαλιού μας και μπαίνουμε στο πρόγραμμα “ανθεκτικά”, γιατί στα επόμενα χρόνια θα επιβραβεύεται η διαχρονικότητά μας, μέσω τα εργασίας, της πειθαρχίας, της υπευθυνότητας και της φιλοδοξίας του καθενός μας.
