Την πρώτη φορά που ανέβηκα στον Όλυμπο έχασα τη λαλιά μου! Όλοι όσους ρωτούσα μου έλεγαν «για να φτάσεις στο καταφύγιο θέλεις 2-2,5 ώρες!». Ε, λέω, ας το δοκιμάσω! Έφτασα με χίλια ζόρια στις 3,5 ώρες και είμαι και ευχαριστημένη!
Η θέα, που σου κόβει την ανάσα, σε ανταμείβει όχι μόνο στην κορυφή αλλά, κυρίως, στο μονοπάτι. Περνάς μέσα από ένα υπέροχο σκιερό δάσος με ρυάκια και πουλιά και, το σπουδαιότερο: μαθαίνεις να χαιρετάς φιλικά άγνωστους ανθρώπους! Δεν μου είχε συμβεί ποτέ πριν κάθε δύο μέτρα να με χαιρετάνε με φαρδύ χαμόγελο άγνωστοι άνθρωποι (μάλλον Αυστριακοί) που κατεβαίνανε όσο εγώ αγκομαχούσα στην ανηφόρα: «Γκρους Γκοτ!»
Μία, δύο, τρεις, τι να σημαίνει άραγε; Μου εξήγησαν. Κατά λέξη: «Χαιρετώ το Θεό», στην πράξη σημαίνει «Γεια σας κύριε!» (ή κυρία).
Η νύχτα στο καταφύγιο ήταν εφιαλτική. Έπρεπε να κοιμηθείς εν σειρά με καμιά δεκαριά μαντράχαλους που μιλούσαν όλη νύχτα. Και όχι μόνο. Στις 10 μ.μ. έσβησαν τα φώτα και έκλεισαν τη γεννήτρια.
Πώς να κοιμηθείς με τέτοιες συνθήκες; Στις 6 το πρωί είχα εκτοξευτεί από το κρεβάτι, πλυθεί με νερό από παγετώνα και ετοιμαστεί να κατέβω πίσω στο Λιτόχωρο.
Τη δεύτερη φορά, ανεβήκαμε και κατεβήκαμε αυθημερόν (οι γάμπες μου πονούσαν μια βδομάδα).
Η ομορφιά του βουνού δεν εκτιμάται από όλους τους Έλληνες. Είμαστε ναυτικός λαός και τα βουνά τα αγαπούν λίγοι. Όμως δεν υπάρχει ομορφιά σαν τις κορφές Κόζιακας της Πίνδου πάνω από το Περτούλι Τρικάλων ή σαν τον Τυμφρηστό στα χωριά της Ευρυτανίας.
Μην πας μακριά. Δίπλα μας έχουμε το πιο όμορφο βουνό, την Πάρνηθα. Σχεδόν όσα χιλιόμετρα κάνεις το καλοκαίρι για να πας για μπάνιο στο Λαγονήσι ή στο Πόρτο Ράφτη, τόσα θα κάνεις και για να αντικρίσεις τη μεγαλοπρέπεια της Πάρνηθας. Αν και ακόμα λαβωμένη, αφού όλη η πλευρά της που φαίνεται από την Αθήνα, 3 χρόνια μετά την πυρκαγιά, είναι ακόμη σκέτα βράχια! Ούτε θάμνοι, ούτε δενδρύλλια.
Όμως οι λάτρεις του βουνού θα λατρέψουν τη Μόλα. Η πίσω πλευρά της Πάρνηθας στέκεται περήφανη και σου επιβάλλεται. Τα πανύψηλα έλατα στέκουν όλο μυστήριο μέσα στην ηρεμία τους. Τα μανιτάρια και τα κυκλάμινα βρίσκουν υγρές σκιές να ξετρυπώσουν και, τώρα, τα ελάφια κυκλοφορούν ελεύθερα παντού και τα βρίσκεις να πίνουν νερό στις νερολακούβες.
Νεαροί ποδηλάτες, ομάδες από λάτρεις της πεζοπορίας, φοιτητές που μαζεύουν σπόρους ή μαθαίνουν να διακρίνουν τα μανιτάρια και παιδιά του δημοτικού που εκστασιάζονται ανακαλύπτοντας τις ομορφιές της είναι αυτοί που «προσκυνούν» τα Σαββατοκύριακα την Πάρνηθα.
Χαίρεσαι να ακούς φωνές από οικογένειες που τρώνε κάνοντας πικ-νικ στους ειδικούς πάγκους. Η χαρά του να τρώνε όλοι μαζί. Να ακούς τα αρσενικά ελάφια από μακριά να κάνουν «μουυοουου» (εμείς ήρθαμε στο χώρο τους όχι αυτά στο δικό μας). Να βλέπεις τη φύση όπως ήταν πριν κατακλυστεί από σπίτια.
Νιώθεις δέος. Ειλικρινά, ξαναθαυμάζεις αυτά τα απλά και όμορφα πράγματα που η φύση δημιουργεί χωρίς το ανθρώπινο χέρι.
Και επειδή βουνό με βουνό δε σμίγει, χρειάζεται εμείς να τα ανακαλύψουμε ένα- ένα!
