Οι φράσεις που ξεκινάνε με «δεν» κλείνουν μια πόρτα στην επικοινωνία με τον άλλον.
«Δεν ξέρω», «Δεν θέλω», «Δεν μπορώ», «Δε θα το κάνω», «Δεν με ενδιαφέρει», «Δε γίνεται», «Δεν θα πετύχει».
Ειδικά στο χώρο δουλειάς, αυτό το «Δεν γίνεται» είναι ο απόλυτος αρνητισμός.
Υπάρχει τρόπος να αρνηθείς κάτι. Πριν, όμως, αρνηθείς άνοιξε το μυαλό σου μήπως ερευνήσεις και την εναλλακτική πιθανότητα να γίνεται κάτι. Ίσως όχι με τον τρόπο που ξέρεις, αλλά με έναν που θα μάθεις τώρα.
Αλλά και αν εκφράσεις τις αμφιβολίες σου, ας είναι με την πόρτα ανοιχτή. «Θα το ψάξω, αλλά μπορεί και να μη γίνεται». «Ας το σκεφτώ λίγο και θα σου πω μετά», «Άσε να δω τις προτεραιότητες μου και να συμφωνήσουμε μαζί αν χωράει και αυτή η δουλειά».
Ειδικά στα παιδιά, ό,τι τους πεις που ξεκινάει με «δεν» είναι σαν να τους παρακινείς να κάνουν αυτό που περιγράφεται μετά το «δεν».
Οι αμφιβολίες πριν από την απόλυτη άρνηση είναι μια μικρή χαραμάδα στον κόσμο των πιθανοτήτων. Γιατί αν κάτι γίνεται, τελικά, μας δίνει ένα μάθημα ευελιξίας. Ή ένα μάθημα ταπείνωσης. Όπως το πάρει κανείς.
