Είχα να πάω στη Μύκονο 8 χρόνια. Την τελευταία φορά, για το γάμο του Γιάννη, στον Αη-Γιάννη, στον Ορνό.
Και τότε, βρήκα το νησί τόσο αλλαγμένο, που δεν το αναγνώρισα! Σχεδόν όλη τη δεκαετία του ‘90 πήγαινα στο νησί το τριήμερο του Αγίου Πνεύματος για τα πρώτα μπάνια του καλοκαιριού. Μετά, άλλαξα συνήθειες, ξεκόλλησα από τη συνήθεια.
Ξαναπήγα στη Μύκονο, αναζητώντας τις υπέροχες παραλίες της με τα κρυστάλλινα νερά της. Να τι βρήκα:
- Τοπίο.
Δεν θυμόμουν πόσο ξερό και άνυδρο είναι, κρανίου τόπος. Ούτε ένα δεντράκι, ούτε ένα πουρνάρι, ούτε καν λίγο μπούζι δεν έχει προστεθεί στο τοπίο να το δροσίσει κάποιος. Ούτε καν αρμυρίκια, που βρίσκεις άφθονα σε όλα τα νησιά. Η Πάτμος μοιάζει με ζούγκλα μπροστά της και η διπλανή Τήνος με δάσος.
- Σπίτια.
Το νησί, έχει χτιστεί σχεδόν απ’ άκρου σε άκρου. Πυκνοκατοικημένο, γεμάτο βίλες, μεζονέτες και πάμπολλες ημιτελείς-φαντάσματα οικοδομές που τις έπιασε η κρίση, θυμίζει το Λαγονήσι όταν άρχισε η πτώση του.
Πού είναι η αυθεντική πλευρά του νησιού, τα γαϊδουράκια, τα κατσικάκια, οι λίγες αγελαδίτσες που έβλεπες στην Άνω Μερά; Κάτι λίγα είδα μόνο στη διαδρομή προς το Αγράρι.
Κατά τα άλλα, πολύ σκουπίδι δεξιά-αριστερά. Σκόνη και άφθονες λακκούβες στους δρόμους. Και η Τζιά έχει χωματόδρομους αλλά είναι προσιτή σε τιμές, αυθεντική και γραφική.
- Φαγητό.
Άφθονο, δεν λείπει η αθηναϊκή πολυτέλεια. Ψαγμένα πιάτα, εξωφρενικά πανάκριβα, το ψάρι χρεώνεται όσο μισός μισθός.
Καλό αυθεντικό φαγητό βρήκα στην Άνω Μερά, στο “Στέκι του Προέδρου”, στο “Ό,τι απόμεινε”, στο “Τσαφ”, στην “Πάπρικα” και το ουζερί “Εδώ αράξαμε”. Οι τιμές λογικές και το μενού περιλαμβάνει αυθεντικά φαγητά όπως κρεμμυδόπιτα, λούζα, λουκάνικο Μυκόνου, κολοκυθοκεφτέδες, φέτα στο φούρνο, κοκκινιστό, κοπανιστή, λουκουμάδες. Έντιμο φαγητό σε έντιμες τιμές.
- Πρωτόκολλο.
Η Μύκονος και όσοι την επισκέπτονται φανατικά ακολουθούν ένα πρωτόκολλο: τι ώρα θα ξυπνήσουν (12), τι ώρα θα πάνε στην παραλία (2), πώς θα κλείσουν θέση στην παραλία (τηλεφωνικά) σε ποια σειρά ξαπλώστρας θα καθίσουν (πρώτη; δεύτερη; τρίτη; ή τέταρτη και φθηνότερη;), τι ποτό θα ποιούν (μπύρα Corona ή mojito), πού θα φάνε για μεσημέρι (στην ξαπλώστρα ή στα παραθαλάσσια εστιατόρια), που θα πιούν ποτό το απόγευμα (στο Super Paradise ή στη πόλη), που θα φάνε για βράδυ (στην πόλη).
- Επώνυμοι (αληθινοί επώνυμοι).
Είναι λίγοι, έρχονται με σκάφη και, αν βγουν στη στεριά θα μείνουν πολύ λίγο φιλοξενούμενοι σε σπίτια ή σε κάποια σουίτα ξενοδοχείου. Έρχονται για να φωτογραφηθούν σε κάποιο event που προωθεί κάποιο project τους. Μη φανταστεί κανείς ότι θα στριμωχτούν στη παραλία με μάς, το “λαό”. Αυτό είναι μύθος.
Οι Έλληνες επιτυχημένοι που συχνάζουν στο νησί, κλείνονται στα σπίτια τους, στις πισίνες τους και στα πάρτι τους, μακρυά από τους παπαράτσι.
Έτσι, οι μόνοι που ξαπλώνουν στις δημόσιες, πανάκριβες ξαπλώστρες είναι οι σταρ του Instagram, δηλαδή, οι κάτω από τον ”αφρό”.
- Oh! So 90’s!
Ενώ το lifestyle έχει εξελιχτεί, η ζωή έχει προχωρήσει μπροστά, η γενιά των Millennials διψάει για εμπειρίες αντί για υλικά αγαθά, η Μύκονος ακόμα ανήκει στη δεκαετία του ’90! Και καλά οι τελευταίο εύποροι, επιχειρηματίες, καλλιτέχνες, έχουν το χρήμα και κινούνται. Αμ, οι υπάλληλοι που μοιράζουν τις ξαπλώστρες; Οι παρκαδόροι; Έχουν κι αυτοί εξουσία που στηρίζεται στην άνευ όρων παράδοση των εύπορων στις υπηρεσίες τους με αντίτιμο. Γι’ αυτό θέλω να πω πόσο διαφορετική και Αυθεντική είναι η παραλία Λιά. Και σαν επισκέπτες (κυρίως Έλληνες) και σαν κόστος και σαν εξυπηρέτηση στις ξαπλώστρες.
- Ξαπλώστρες.
Πανάκριβες €30 το σετ 2 ατόμων με μια ομπρέλα. (Πριν το τέλος Ιουλίου χρεώνονται €30 η πρώτη σειρά στη θάλασσα, €25 η δεύτερη και €20 η τρίτη και η τέταρτη). Όμως, τουλάχιστον συνοδεύονται από 2 καθαρές πετσέτες, το σετ (2 ξαπλώστρες/μία ομπρέλα).
Υπάρχει “μαιτρ” της παραλίας όπως στα μπουζούκια, για κράτηση. Χωρίς κράτηση, δεν έχεις ξαπλώστρες. Φυσικά, πολλοί προσφέρουν γενναία tips για να εξασφαλίσουν θέση στην πρώτη σειρά.
- Ιδιοκτήτες εξοχικών.
Δηλαδή, κυρίως Αθηναίοι, που αγόρασαν ή έχτισαν σπίτι στη Μύκονο και συχνά το νοικιάζουν μέσω internet. Τους καταλαβαίνεις αμέσως. Καταφθάνουν κυρίως τα Σαββατοκύριακα, φωνάζουν δυνατά από το τηλέφωνο μιλώντας στους ενοικιαστές τους, παριστάνουν ότι ξέρουν κάθε μαγαζί της Μυκόνου (ενώ δεν έχουν ιδέα ποια νέα hot μέρη άνοιξαν) και πίνουν συνεχώς ντάλα-μεσημέρι mojito και μπύρες με αδειανό στομάχι (αφού αυτό προστάζει το πρωτόκολλο;)
- Αυθεντικότητα.
Υπάρχει κάτι αυθεντικό στη Μύκονο; Ίσως πια μόνο οι παραλίες της με τα πιο καθαρά, κρυστάλλινα, διαφανή νερά.
Λια, Καλαφάτης, Αγία Άννα, Καλό Λιβάδι, Ελιά, Αγράρι, Super Paradise, Paradise, Ψαρρού, Παράγκα, Πλατύς Γιαλός, Ορνός στο νότο, Φωκός, Άγιος Σώστης, Πάνορμος στο βορρά (και πολλές ακόμα λιγότερο γνωστές).
Επίσης, αυθεντικοί είναι ο πωλητής που πουλάει στις παραλίες λουκουμάδες και κάνουν ουρά τα παιδάκια για να φάνε το φουσκωμένο λουκουμά και μια-δυο γωνιές στη τελευταία αυθεντική που έμεινε, την Άνω Μερά και στην παραλία Λια. Αυθεντική και η Ιταλίδα, μια νεαρή κοπέλα όμορφη, ξανθιά που πουλούσε (παράνομα) ρούχα στην παραλία. Άλλαζε ένα-ένα τα ρούχα, τα φορούσε δηλαδή και έκανε πασαρέλα ανάμεσα στις ομπρέλες για να μας δείξει το εμπόρευμα! (Αυθεντικοί και οι μαύροι που πουλάνε παρεό στις παραλίες και συνοδεύονται από τα δύο εβένινα παιδάκια τους. Αυτά είναι τα πιο ευτυχισμένα με το τίποτα παιδάκια της Μυκόνου. Τρέχουν πάνω-κάτω χαρούμενα και βουτάνε στα διάφανα νερά).
Όλα τα υπόλοιπα γίνονται σιγά-σιγά Λαγονήσι. Ευτυχώς η αυθεντικότητα παραμένει στην Πάτμο, στην Ελαφόνησο, στη Νάξο, στη Τζια (και αλλού φυσικά που εγώ δεν έχω πάει).
- Φασαρία.
Αυτό το νησί δεν εκτιμάει τους θορύβους της φύσης: το κύμα, τους γλάρους, τα τζιτζίκια, τα τριζόνια, τις δεκαοχτούρες, (εμ; χωρίς ένα δεντράκι που να καθήσουν κι αυτά;) τα γέλια των παιδιών και της παρέας (εξαιρώ τη Λια). Το ντουπ-ντουπ της μουσικής αντιλαλεί ακόμα και στους πιο γραφικούς κόλπους της θάλασσας, τα τζιπ που μαρσάρουν, οι γουρούνες που ζορίζονται στην ανηφόρα, τα μηχανάκια που βογκάνε, η φασαρία στο λιμάνι κάνουν τη Μύκονο ένα νησί που δεν αγαπά τη φύση.
Αυτή είναι η Μύκονος και σε όποιον αρέσει, θα μου πείτε. Συμφωνώ. Γιατί το είδος του τουρισμού είναι που με ενοχλεί στη Μύκονο. Η ίδια η Μύκονος είναι ο εχθρός του εαυτού της. Οι παραλίες της είναι αχτύπητες. Αλλά, και τι άλλο έχει η Μύκονος; Το δέος του τοπίου της Σαντορίνης; Το μοναστήρι της Πάτμου; Τη φύση της Νάξου; Μόνο παραλίες.
Φωτό από: Κατερίνα Τσεμπερλίδου
