Ο πασίγνωστος «κοντός» κωμικός του Χόλλυγουντ, (Danny De Vitto – «Φωλιά του Κούκου», «Κυνηγώντας το Πράσινο Διαμάντι», «ο Πόλεμος των Ρόουζ», «Σας παρακαλώ σκοτώστε τη γυναίκα μου», «Twins», «Batman Returns» «LA Confidential», ) μαζί με τον Άγγλο κωμικό Richard Griffits (Ρίτσαρντ Γκρίφιτς – «Οι Πειρατές της Καραϊβικής», τον κακό θείο στις ταινίες «Harry Potter») παίζουν ζωντανά στο θέατρο Σαβόϋ στο Λονδίνο.
Η παράσταση κρατάει δυόμιση ώρες και είναι έργο του γνωστού αμερικανού θεατρικού συγγραφέα Νηλ Σάιμον.
Το να βλέπεις ζωντανά ένα είδωλο (της κωμωδίας) του Χόλυγουντ, είναι από μόνο του γεγονός στη ζωή σου. Πόσο μάλλον να τον βλέπεις να ερμηνεύει έναν υπέροχο ρόλο
Έχω χρόνια να γελάσω τόσο πολύ. Κάθε φράση του έργου, κάθε ατάκα, μου προκαλούσε ένα αβίαστο γέλιο. Όχι μόνο δικό μου αλλά και όλου του κοινού που είχε γεμίσει το θέατρο και που χειροκροτούσε ενθουσιασμένο σαν ένα σώμα, μια ψύχη.
Δεν μπορούσες να σκεφτείς κριτικά. Η ιστορία και η ερμηνεία σε παρέσυραν στο να «είσαι εκεί», να είσαι μέρος ενός ποταμού που κυλάει, που θέλει να αφεθεί και να περάσει καλά.
Η ιστορία; Δύο παλαίμαχοι ηθοποιοί που για 42 χρόνια αποτελούσαν ένα αχτύπητο δίδυμο ερμηνείας με πολλές, όμως προσωπικές συγκρούσεις, χωρίζουν από σκηνής και κάνουν 11 χρόνια να ξαναμιλήσουν.
Κάποια στιγμή, έρχεται μια επαγγελματική πρόταση να ξανασμίξουν ερμηνεύοντας τους παλιούς και πετυχημένους τους ρόλους. Οι δύο όμως ηθοποιοί, που έχουν γεράσει και παραξενέψει ακόμα πιο πολύ, αρχίζουν μια σειρά εγωισμών, σαν παντρεμένο ζευγάρι.
Φαίνεται, πάντως, πως η ζωή τους επιφυλάσσει συνεχώς ανατροπές για να τους φέρει κοντά. Ακόμα κι όταν αυτοί κάνουν ό,τι μπορούν για το αντίθετο.
Η ερμηνεία του Ντάνυ Ντε Βίττο είναι μοναδική. Η άρθρωσή του, οι γκριμάτσες του, ο τρόπος που κινεί το σώμα του, το ύφος του όταν ερμηνεύει το ρόλο του. Κυριαρχεί στη σκηνή με το 1,53 μέτρα ύψος του. Γιατί αυτό που βγάζει είναι ό,τι έχει μέσα του. Σπίθες. Τις οποίες νιώθεις να βγαίνουν από τα μάτια του όσο μακριά κι αν κάθεσαι.
Όσο για τον Ρίτσαρντ Γκρίφιτς; Σωστός, άψογος αλλά, κατά τη γνώμη μου, χωρίς ψυχή. Το βάρος του τον εμπόδιζε ακόμα και να κινηθεί στη σκηνή. Ήταν σαν ετοιμόρροπος. Η άρθρωσή του πολύ κλειστή, μασούσε τις λέξεις.
Άλλο ο κινηματογράφος και άλλο το σανίδι.
Είμαι ευτυχής που αξιώθηκα να δω αυτή την παράσταση.
Βέβαια, στο τέλος, την ώρα που οι συντελεστές υποκλίνονταν, τράβηξα μερικές φωτογραφίες με το κινητό και η ταξιθέτρια, μου έκανε παρατήρηση ΤΗΝ ΩΡΑ ΠΟΥ ΕΦΕΥΓΑ!
