Στις 25 Μαρτίου, τα περισσότερα αγοράκια του Δημοτικού ντύνονται τσολιαδάκια και, πολλά, απαγγέλουν ποιήματα!
Άλλα αγοράκια δεν έχουν νιώσει απολύτως τίποτα φορώντας τη φουστανέλα του ήρωα, και άλλα – όπως μου είπαν – ένιωσαν μεγάλη περηφάνια ντυμένα σαν μικροί Καραϊσκάκηδες ή Παπαφλέσσες, απαγγέλλοντας ηρωικούς στίχους.
Όμως κοριτσάκια δεν ντύνονται ποτέ τσολιαδάκια. Εκτός κι αν παίζουν σε σχολική παράσταση.
Στο δικό μου σχολείο, σχολείο θηλέων, η φιλόλογος αποφάσισε να ανεβάσει μια σχολική παράσταση με θέμα αρματωλούς και κλέφτες του 1821. Σαν σκηνοθέτη, κάλεσε ένα “εξωσχολικό παράγοντα”, έναν ηλικιωμένο καθηγητή που ανέλαβε τη διανομή των ρόλων – σε αυτές που τα “λέγανε” – και το supervision στις πρόβες.
Περάσαμε, λοιπόν, όλες audition και εγώ κρίθηκα ότι “τα λέω”. Όμως, ρόλοι γυναικείοι ήταν περιορισμένοι. Ένας από τους κεντρικούς ρόλους ήταν και αυτός του τσολιά Μήτσου, ο οποίος μου ανατέθηκε!
Έτσι, βρέθηκα να παριστάνω τον κλέφτη κι αρματωλό, ντυμένη με φέσι, φουστανέλα, τσαρούχι και με ζωγραφισμένο μουστάκι – κορίτσι πράμα!
Τρεις σκέψεις έκανα μεταμφιεσμένη σε αυτή την ντροπιαστική – κατά τη γνώμη μου “τότε” – ερμηνεία.
-
“Πήρα λάθος ρόλο!” Tι δουλειά είχα εγώ να φοράω τσαρούχια και αγορίστικα ρούχα, χωρίς ίχνος τσαχπινιάς και κοριτσίστικης λεβεντιάς; Και γιατί οι άλλες να ντυθούν Αμαλίες με πλουμιστά φλουριά και μαντήλες και γυναικεία παπούτσια, ενώ εγώ να φοράω το φριχτό εκείνο μουστάκι;
-
Εγώ δε λέω τέτοιες ατάκες! Η πρώτη φράση του κειμένου που έπρεπε να πω ήταν “Γλυκιά μου μάνα!”
Γλυκιά μου, μάνα; Τι είναι αυτό;
Ντρεπόμουν όσο πολύ να πω τέτοια βλακεία και μάλιστα, από τη ντροπή, την ξεστόμιζα τόσο σιγά, που ο εξωσχολικός σκηνοθέτης στις πρόβες, μονίμως μου έκανε την παρατήρηση: “Πιο δυνατά!”
Μα, λες τη μάνα σου “γλυκιά μου μάνα;” Εγώ, τουλάχιστον ή την έλεγα “γλυκιά μου μανούλα” (γλύκες) ή “ρε, μάνα, με μένα τα βάζεις, πάλι;” (επίπληξη).
Το “μάνα” και το “γλυκιά μου” δεν μου κόλλαγαν με τίποτα.
Υποθέτω ότι, από το κοινό, οι μπροστινοί στα καθίσματα άκουσαν να το εκφέρω αλλά… οι περισσότεροι μάλλον δεν το άκουσαν ποτέ!
-
Είχα άγχος με τα πόδια μου. Αν και 49 κιλά εκείνη την εποχή, είχα άγχος ότι όλοι οι γονείς, κοιτάζοντας τα πόδια μου μέσα στο άσπρο χοντρό καλσόν – και καλά – του τσολιά, έβλεπαν να διαγράφονται δύο χοντροί μηροί. Αν και αδύνατη, ένιωθα παχουλή.
Το χοντρό λευκό καλσόν με την κοντή φουστανέλα είναι θανατηφόρος συνδυασμός εμφάνισης για κάθε έφηβη που θυσιάζεται στο βωμό της ηθοποιίας τη δοξασμένη μέρα της 25ης Μαρτίου!
Άλλωστε, ποια έφηβη δεν ντρέπεται για το σώμα της;
Συμπέρασμα; Ποτέ, μα ποτέ μη ντυθείς τσολιαδάκι, όσο καλή μαθήτρια κι αν είσαι!
Και ποτέ, μα ποτέ μη ξεστομίσεις τη φράση: “γλυκιά μου μάνα!” δημόσια, όποιο χαροκαμένο ρόλο κι αν έχεις δεχτείς να παίξεις.
Τέλος, το σημαντικότερο συμπέρασμα. Ξεκάθαρα πράγματα: Δεν είναι για μένα ο ρόλος του ηθοποιού. Μπορώ να υποδύομαι μόνο τον εαυτό μου! Αυθεντικό κορίτσι!
Φωτό από: blogs.sch.gr
