Σιγά – σιγά, όλοι οι φίλοι, μετά το σοκ της κρίσης, προσαρμόζονται στα νέα δεδομένα. Αρχίζουν να βρίσκουν τρόπους να περνάνε καλά, με μηδαμινό, αν γίνεται, κόστος.
Με ένα καφέ. Με σουβλάκια. Με ένα ταβερνάκι. Επιστροφή στις ρίζες μας.
Τι σου λείπει για να περνάς όμορφα; Μια βίλα πάνω στη θάλασσα; Ένα σκάφος;
Μήπως μπορείς να είσαι ευτυχισμένος με ένα σπιτάκι; Με ένα σπιτάκι, κοντά στη θάλασσα, φτιαγμένο με πολύ γούστο, μεράκι και με σκοπό να εξυπηρετεί τις απαραίτητες ανάγκες. Έναν ύπνο, ένα ντους, ένα φαγητό. Λιγότερες σκοτούρες, περισσότερη ευτυχία.
Λιγότερα λούσα, λιγότερη κακογουστιά, περισσότερη ομορφιά, παραπάνω αρμονία.
Ίσως ήρθε η στιγμή να απολαύσουμε αυτό το λιγότερο που μας συνέβη.
Ευχαριστώ τους αγαπημένους μου φίλους με την ιστορία τους, τη φωτογραφία που με ενέπνευσε για το άρθρο και για τον τίτλο, που είναι δικός τους.
