Τζια. Τόσο κοντά και τόσο βολικά. Για τη Τζια είχα ακούσει ότι είναι κατάξερη (και εμένα μου αρέσουν τα πράσινα νησιά) και ανεμοδαρμένη.
Επομένως το ότι την επισκέφθηκα το Σαββατοκύριακο του καύσωνα και της άπνοιας, έκανε την ήρεμη Τζια πανέμορφη στα μάτια μου. Χαλάλι η ξεραΐλα.
Αν εξαιρέσεις τους χωματόδρομους, γενικά δεν ευχαριστιέμαι την ταλαιπωρία (όχι τώρα, από μικρό παιδί), όλα τα υπόλοιπα είναι πανέμορφα. Έχεις τις Κυκλάδες στα πόδια σου, μια ώρα με το καράβι από το Λαύριο.
Οι παραλίες στις οποίες κολύμπησα μέσα στο Σαββατοκύριακο, οι Ποίσες και τα Ξύλα, φανταστικές. Με καταγάλανα, δροσερά, δροσιστικά και διαφανή νερά. Ειδικά τα Ξύλα που η παραλία έχει ψιλό βοτσαλάκι (τα προτιμώ από την άμμο).
Φάγαμε στο υπέροχο ταβερνάκι στις Ποίσες και το βράδυ, σκορπίνες ψητές και μελανούρια στο Βουρκάρι.
Το σπίτι που φιλοξενηθήκαμε βρίσκεται πάνω σε ένα βράχο με θέα τη Μακρόνησο.
Φυσικά και ποιον δεν συνάντησα στο καράβι, στα ταβερνάκια, στο χωματόδρομο («και εσύ εδώ; Έλα για καφέ στο σπίτι μου» – και μετά άντε οι επισκέψεις στην Ιουλίδα). Πολλοί φίλοι μου και πρώην συνεργάτες ή συνάδελφοι από τη διαφήμιση έχουν διαλέξει να πηγαινοέρχονται στο νησί.
Τα φέρυ μπόουτ, βέβαια, είναι ταλαιπωρία και ένταση, αυτό το «κόβε το τιμόνι», «πίσω», «αριστερά», «κοίτα εμένα», το βρίσκω αγχωτικό, δυσφορώ. (Μόνο στην Ελλάδα συμβαίνει αυτή η κονσερβοποίηση στα αρχαία ελληνικά φέρυ μπόουτ, όπου τρία εκατοστά απέχει το ένα αυτοκίνητο από το άλλο. Κανονικά όπως στο Ντόβερ – Καλαί, θα έπρεπε να μπαίνεις από μία πόρτα και να βγαίνεις από την άλλη. Στην Ερέτρια, έχω ακούσει έχει ένα τέτοιο, νέας τεχνολογίας).
Βέβαια, ο κόσμος δε δίνει καμία σημασία σε αυτές τις λεπτομέρειες. Όλοι ευτυχείς συνωστίζονταν στα σαλόνια και στο κατάστρωμα κρατώντας τα σκυλιά τους. Είχαν και παιδιά. Αλλά τόσα σκυλιά μαζεμένα δεν έχω ξαναδεί. Όλοι οι φιλόζωοι διατηρούν σπίτια στη Τζια.
Με πληροφόρησαν ότι οι περισσότεροι επισκέπτες του νησιού έχουν ιδιόκτητο σπίτι ή νοικιάζουν, παρά μένουν σε ξενοδοχεία ή δωμάτια.
Είναι δηλαδή η Τζια ένα προάστιο της Αθήνας, σαν να λέμε. Όλοι μαγειρεύουν στα σπίτια τους, φιλοξενούν φίλους, ανταλλάσουν ντομάτες και τσίπουρα με τους γείτονες (συνήθως είναι φίλοι που τους ζήλεψαν και αγόρασαν το διπλανό σπίτι ή έγιναν φίλοι λόγω γειτνίασης).
Είδα πολλές ημιτελείς οικοδομές και πολλά απούλητα ολοκληρωμένα σπίτια. Οι τιμές πώλησης των σπιτιών έχουν κατρακυλήσει προς τα κάτω.
Επιστρέφοντας με το πλοίο, ένιωθα γεμάτη και πολύ ανανεωμένη παρά το ότι το μαύρο μου αυτοκίνητο έγινε άσπρο από τη σκόνη (παράπλευρη απώλεια).
[slideshow post_id=”4701″ height=”500″]
Φωτογραφίες: Κατερίνα Τσεμπερλίδου
