Από το άρθρο 60 + 1
Οι περισσότεροι άνθρωποι μοιράζονται τις στιγμές τους πάνω από μια κούπα καφέ ή ένα πιάτο φαγητό. Ειδικά το φαγητό είναι συνδεδεμένο όχι μόνο με την ανάγκη μας για να ξεπεινάσουμε αλλά και για να γιορτάσουμε.
Ολόκληρες κουβέντες στήνονται στις παρέες πάνω στο πού θα πάνε για φαγητό. Άλλος δεν θέλει σουβλάκι και προτιμάει μαγειρευτά, άλλος επιθύμησε κάτι νόστιμο, και άλλος αναζητάει μια πιο πρωτότυπη γεύση.
Οι οικοδέσποινες, σκίζονται στις μαγειρικές όταν ετοιμάζουν φαγητό. Μη και το έχουν ξαναμαγειρέψει στην προηγούμενη γιορτή, μη και δεν είναι ισάξια τα δικά τους πιάτα με της κουμπάρας.
Τελικά, αναρωτιέμαι: για το φαγητό μαζευόμαστε ή για την παρέα; Αν ήμουν 14 ετών, θα ήθελα να μου το τονίσει κάποιος.
Ναι, για να βρεθούμε με τους άλλους συναντιόμαστε. Το φαγητό είναι το μέσον όχι ο σκοπός.
Αν η παρέα αποτελείται από φίλους, αν υπάρχει κέφι στην ατμόσφαιρα, αν όλοι θέλουν να δουν όλους για να επικοινωνήσουν μαζί τους και όχι για να τους κουτσομπολέψουν πίσω από την πλάτη τους…….ε! τότε τύφλα να έχει το φαγητό.
Με ένα κρασί και ένα μεζέ, η παρέα σχηματίζεται και δένει. Είτε το μενού προσφέρει μουσακά είτε μια σκέτη μακαρονάδα με σάλτσα ντομάτας.
Έγινε και το φαγητό αιτία κοινωνικής διάκρισης, με αποτέλεσμα να ντρέπεσαι (αν έχεις τη δυνατότητα να καλέσεις φίλους σπίτι) να προσφέρεις κάτι απλό που δε δικαιολογεί κάλεσμα. Υποτίθεται ότι για να καλείς, θα πρέπει να έχεις να προσφέρεις κάτι εκλεκτό.
Τότε τι το δικαιολογεί; Μόνο η παρουσία ιδιωτικής μαγείρισσας; Οι πιατέλες με τον καπνιστό σολομό και οι κατσαρόλες με κουνέλι στιφάδο; Οι άνθρωποι δεν είναι η αιτία για να χαλαρώσουμε, να γελάσουμε δυνατά, να τα πούμε και να σχολιάσουμε; Άρα οι άνθρωποι δίνουν τον τόνο, το στίγμα στη γιορτή, όχι το μενού.
Οι άνθρωποι, οι φίλοι είναι η ουσία και το φαγητό συμπληρώνει την εικόνα απλά για να μη μείνουμε νηστικοί. Το ερώτημα, λοιπόν, είναι «ποιους θα δω; και όχι «τι θα μας έχετε;». Όχι ότι το δεύτερο ερώτημα δεν έχει σημασία, έχει. Ξέρεις τι νόστιμο σε περιμένει. Αλλά το πιο εκλεκτό πιάτο όταν το μοιράζεσαι με βαρετούς, φανατισμένους, οπισθοδρομικούς, οργισμένους, αδιάκριτους, τυπολάτρες, κουτσομπόληδες, μυγιάγγιχτους ή γκρινιάρηδες και μίζερους μάλλον θα σου καθήσει στο λαιμό και σε λίγο καιρό θα θυμάσαι τη βραδιά που έχασες παρά το πιάτο που έφαγες.
Σε όλα τα πράγματα στη ζωή η ουσία κρύβεται στα σημαντικά και όχι στον τύπο. Και πάντα οι σχέσεις μας με τους άλλους είναι το ουσιώδες παρά ένα πιάτο φακές.
Δεν είναι τυχαίο που ο Μυστικός Δείπνος του Ντα Βίντσι είναι από τα συγκλονιστικότερα και διάσημα έργα ζωγραφικής. Η παρέα των Αποστόλων γύρω από το τραπέζι μοιράζεται τις εξομολογήσεις του Ιησού ενώ ο Ιούδας ετοιμάζεται να δώσει το φιλί του.
Θυμάται κανείς τι έφαγαν σε εκείνο το Δείπνο; Θυμάσαι εσύ τα 18 γενέθλιά σου τι έφαγες ή θυμάσαι ότι πέρασες φανταστικά; Θυμάσαι τα Χριστούγεννα του 2005 τι φάγατε μαζί με τη γαλοπούλα ή θυμάσαι τα γέλια και τις βαρυστομαχιές από τη γιορτή.
Πιστεύω ότι θυμόμαστε όσα ωραία ή δυσάρεστα περιστατικά αφορούν εμάς και τις σχέσεις μας, όχι το περιεχόμενο του πιάτου (εκτός κι αν είναι κάτι το πολύ ιδιαίτερο, τα βατραχοπόδαρα που δεν αγγίξαμε, την πάστα που παραφάγαμε και έπαθε το στομάχι μας, τα ποτά που μας έκαναν να δούμε τον κόσμο ανάποδα).
Αν είσαι στα κάτω σου δεν θα ευχαριστηθείς τίποτα, ακόμα και αστακό να σου βάλουν στο πιάτο. Θα είναι η λάθος στιγμή.
Ενώ όταν έχεις κέφια, ή αν η παρέα σου ταιριάζει, περνάς φανταστικά (απόδειξη; Οι χιλιάδες φωτογραφίες στα κοινωνικά δίκτυα).
Ανάπτυξη του άρθρου που είχε δημοσιευθεί συνοπτικά στις 14/01/2012
Διαβάστε το άρθρο: 60+1 πράγματα που θα έλεγα στο νεότερο εαυτό μου
Φωτό από: www.savingdinner.com
