Από το άρθρο 60 + 1
Οι περισσότεροι άνθρωποι θέλουμε να έχουμε τον απόλυτο έλεγχο της ζωής μας. Αυτό που μας μοιάζει εντελώς ανεξέλεγκτο, απρόβλεπτο και άπιαστο είναι το μέλλον. Δεν ξέρω πώς μπορεί κανείς να προβλέψει το μέλλον. Και δεν εννοώ αστρολόγους, μέντιουμ, χαρτορίχτρες. Εννοώ όλους τους σοφούς αναλυτές με τα αναγνωρισμένα οικονομικά, κοινωνιολογικά, μελλοντολογικά μοντέλα, που προσπαθούν να το ελέγξουν προβλέποντάς το.
Κάνεις σαν άνθρωπος, σαν γενιά, σαν λαός, σαν πληθυσμός το καλύτερο που μπορείς και δεν ξέρεις τι θα σου φέρει το αύριο.
Η γιαγιά μου δεν φανταζόταν ότι θα ξεσπιτωθεί σαν πρόσφυγας 2 διαφορετικές χρονικές περιόδους της ζωής της. Ούτε φανταζόταν φτάνοντας στη χώρα των προγόνων της ότι θα έρθει αντιμέτωπη με έναν πόλεμο, εκεί που νόμιζε ότι μόλις έκανε το όνειρό της να φτάσει στην Ελλάδα πραγματικότητα.
Όλοι αγωνιούμε για το μέλλον. Όχι τόσο για τα θέματά του, όχι, κυρίως για τα αρνητικά. Αγχωνόμαστε για το τι θα συμβεί αύριο, τι άλλο θα πάει στραβά, ποιες εκπλήξεις θα ανατρέψουν τα προσωπικά ή επαγγελματικά μας σχέδια. Τι θα μας βγάλει από τον προγραμματισμό και τη ρουτίνα, τι θα σαμποτάρει τα όνειρά μας.
Η φαντασία μας δε σταματάει να παίρνει στροφές πάνω στο τι μπορεί να πάει στραβά. Που μπορεί να πάει σε ένα τομέα με βάση το νόμο των πιθανοτήτων αλλά σε άλλο να μη πάει. Αν «στραβώσουν» τα προσωπικά, μπορεί όμως να «σκάμε» από υγεία. Μπορεί να βρεθούμε σε όλα τυχεροί αλλά στην εργασία μας άτυχοι.
Η κλασική ηθοποιός Ντόρις Ντέη τραγουδούσε σε μια ταινία το συμβολικό τραγούδι: “Que sera, sera”. Οι στίχοι λένε:
Que sera sera, Whatever will be will be, The future’s not ours to see
Que sera sera, What will be will be
Δηλαδή: «Ό,τι είναι να γίνει, θα γίνει». Δεν είναι στο χέρι μας το μέλλον για να δούμε. Ό,τι είναι να γίνει, θα γίνει»
Αναφέρω το τραγούδι εννοώντας ότι οι ανατροπές, δυστυχώς, είναι στο πρόγραμμα. Ορισμένοι από μας δεν τις θέλουμε καθόλου. Όμως έχουν συμβεί στη ζωή μας άπειρες ανατροπές προς το καλύτερο ή το χειρότερο. Αλλά η ρουτίνα είναι αδύνατον να συνεχίζεται για πάντα. Πολλά γεγονότα σπάνε τη ρουτίνα, προγραμματισμένα βέβαια, αλλάζοντας την πορεία μας στο μέλλον. Η επιτυχία σε μια σχολή, ένας γάμος, μια μετακόμιση, η εύρεση μιας δουλειάς. Αυτά τα επιζητάμε. Τις τυχαίες δυσάρεστες ανατροπές τρέμουμε.
Αντί να μας απασχολεί τι θα πάει στραβά στο μέλλον, είναι πιο χρήσιμο να μας απασχολεί, θετικά, το πώς θα χτίσουμε το παρόν μας. όταν καίγεται το σπίτι σου τώρα, σκέφτεσαι με τι λεφτά θα το διακοσμήσεις αύριο; Το ίδιο και με τη ζωή μας. Όταν σε απασχολεί πώς θα βελτιώσεις το παρόν σου, χτίζεις για το μέλλον σου έτσι κι αλλιώς. Αλλά χρειάζεται να μάθεις κινέζικα τώρα για να επωφεληθείς αύριο, χρειάζεται να φέρεσαι συνεργάσιμα τώρα για να έχεις ένα επιτυχημένο γάμο για χρόνια, χρειάζεται να χτίσεις τώρα ένα επαγγελματικό δίκτυο ώστε αύριο να σε βοηθήσει αν χάσεις τη δουλειά σου. Τις ανατροπές δεν τις γλιτώνουμε, έτσι κι αλλιώς. Είναι μέσα στο πρόγραμμα όπως είναι και η πραγματοποίηση κάποιων ονείρων μας.
Μη χαλαλίζεις την ενέργειά σου στο πού θα πάει το μέλλον. Σαν πρόβλεψη στο ερώτημά σου με ποιο επάγγελμα να ασχοληθείς αν είσαι φοιτητής που «να έχει μέλλον», ναι. Αλλά σαν αγωνία ή αμφιβολία, δεν αξίζει. Απλά κάνε το καλύτερο για τη ζωή σου. Αφού ζεις στο παρόν, ζήσε και φρόντισε το παρόν σου αντί να αποσπάς την προσοχή σου σε ένα αμφίβολο μέλλον. Όταν έρθει η στιγμή, σαν προπονημένος αθλητής, θα το αντιμετωπίσεις, φτάνει να κρατήσεις την αυτοπεποίθησή σου. Μακάρι στα 14 να μου το έλεγαν.
Δεν είμαι της άποψης «βρε, φάε, πιες, απόλαυσε εδώ και τώρα». Ή το αρχαίο, «φάγομεν και πίομεν αύριο γαρ αποθνήσκομε!». Όλα αυτά είναι αλήθεια, αλλά ας μην τα χρησιμοποιούμε σαν δικαιολογία για παράλυση και τεμπελιά.
Καταλήγω για να πω ότι αξίζει να χτίζουμε για το μέλλον, ό,τι κι αν το μέλλον μας φέρει τελικά στη ζωή. Το να φανταζόμαστε τι θα πάει στραβά (πόλεμος, τσούχτρα, γρίπη των πτηνών, ανεργία, «κούρεμα», ερωτική απογοήτευση, προδοσία φίλου, σχόλια πίσω από την πλάτη μας και χιλιάδες άλλα) ναι, μας δικαιώνει κάποια στιγμή αλλά, στο μεταξύ, μας έχει αφαιρέσει κάθε δύναμη και εποικοδομητικό στοιχείο που θα μπορούσε τελικά να αποτελέσει αντίσταση στην πιθανή αναποδιά του μέλλοντος.
Ανάπτυξη του άρθρου που είχε δημοσιευθεί συνοπτικά στις 14/01/2012
Διαβάστε το άρθρο: 60+1 πράγματα που θα έλεγα στο νεότερο εαυτό μου
Σχετικά άρθρα: Ένα κουτάλι και ένα τηλεσκόπιο – Αλέξανδρος Δρίβας
Φωτό από: www.sxc.hu
