Από το άρθρο 60 + 1
Η «καλημέρα» είναι το πιο ανέξοδο κοινωνικό άνοιγμα στον κόσμο.
Ένα χαμόγελο στο διπλανό σου στην ουρά στην τράπεζα ή στο βενζινά που σε ρωτάει αν θέλεις να σου βάλει νερό για τους υαλοκαθαριστήρες ή στον άγνωστο που αγοράζει δίπλα σου μαρούλια στο μανάβη είναι μια μικρή κοινωνική επαφή.
Δεν φοβάσαι ότι θα σε «δαγκώσει» ο άλλος. Ή ότι θα σε «παρεξηγήσει». Είναι ωραίο να νιώθουμε ότι δεν φοβόμαστε να ανοιχτούμε στην κοινωνία με μια μικρή πράξη καλοσύνης. Το να απευθύνουμε ένα χαιρετισμό στον άγνωστο κάνει τη μέρα μας πιο πλούσια. Το ρίσκο μας είναι μικρό. Το μόνο που ρισκάρεις είναι να ξεπεράσεις τον εγωισμό σου ότι «έριξες τα μούτρα σου» και χαιρέτησες πρώτος/ η κάποιον άγνωστο. Δεν κράτησες «πόζα» δηλαδή. Επίσης, ξεπέρασες την ντροπή σου για το «τι θα πουν για σένα;» Θα πουν ότι μια άγνωστη, ένας άγνωστος τους χαιρέτησε ευγενικά. Δεν συνωμοτεί η κοινωνία για να μας σχολιάσει αρνητικά.
Θα ήθελα στα 14, να μου το προσδιορίσει κάποιος αυτό. Τη δύναμη της καλημέρας και – γιατί όχι; – της καλημέρας και σε έναν άγνωστο. Όταν εκπέμπεις μια «καλημέρα» παίρνεις πίσω μια εξίσου όμορφη «καλημέρα».
Σε αφήνει ο άλλος να περάσεις τη διάβαση πεζών. Χαιρετάς: «ευχαριστώ! Καλημέρα!» Βλέπω μια γυναίκα να σκουπίζει κάτω από τη μουριά της. «Υπέροχη η μουριά σας!», της απευθύνω το λόγο. «Είναι αλλά είναι και μπελάς!», μου απαντάει άμεσα σαν να γνωριζόμαστε. Μετά το Πάσχα, βλέπω μια άγνωστη μου γυναίκα, σκαρφαλωμένη στο πεζούλι μια πολυκατοικίας να μαζεύει φρέσκα αμπελόφυλλα (προφανώς για ντολμαδάκια). «Καλή επιτυχία!», της λέω. «Χρόνια Πολλά!, μου απαντάει. Το έχουμε ανάγκη, μου φαίνεται!
Αν υπονοήσεις κάτι πέρα από έναν ζεστό χαιρετισμό, αυτό θα πάρεις πίσω. Αν απευθύνεις υπόσχεση, φλερτ, υπονοούμενο, μυστήριο, θα προκαλέσεις διαφορετική αντίδραση από τον άλλο. Το να χαιρετάς με ενθουσιασμό, είναι διαφορετικό από το να προκαλείς κάνοντας τη «ντίβα».
«Καλημέρα! Περιμένετε πολλή ώρα;»
«Καλημέρα! Έχετε δοκιμάσει τα κριτσίνια εδώ;»
«Καλημέρα! Είναι μακριά το βιβλιοπωλείο;»
«Καλημέρα! Σας έπεσε αυτό το κλειδί!»
«Καλημέρα! Σας πήρα τη σειρά ή ψάχνετε ακόμα για εφημερίδες;»
«Καλημέρα! Και εσείς έχετε αλλεργία από τις λεύκες και βήχετε;»
Οι καλημέρες με σύντομες κουβέντες, τα κοινωνικά μας ανοίγματα, μας κάνουν μέλη της γειτονιάς ή της πόλης μας. Νιώθουμε λιγότερο μόνοι και φοβισμένοι.
Με τρόπο, με ευγένεια, με ανθρωπιά, με τα σωστά όρια. Είμαστε συνάνθρωποι, όχι εισβολείς στην ιδιωτική στιγμή του άλλου.
Το να είσαι άγνωστος δεν σε κάνει λιγότερο συνάνθρωπο. Είμαστε όλοι συνάνθρωποι, γνωστοί ή άγνωστοι. Το να μην ανοίγεσαι, να μη μιλάς σε απομονώνει. Σε κάνει να περνάς αόρατος από τη δική σου κοινωνία.
Ανάπτυξη του άρθρου που είχε δημοσιευθεί συνοπτικά στις 14/01/2012
Διαβάστε το άρθρο: 60+1 πράγματα που θα έλεγα στο νεότερο εαυτό μου
Φωτό από: Κατερίνα Τσεμπερλίδου
