Την πρώτη φορά που θα έρθεις σε επαφή με την σκοτεινή πλευρά των άλλων, θα σοκαριστείς. Αν είσαι τυχερός, θα σου συμβεί σίγουρα στο δημοτικό, αν όχι, πολύ νωρίτερα.
Θα είναι μια εγωιστική αρπαγή του αγαπημένου σου παιχνιδιού; Ένα ψέμα; Μια κουβέντα με στόχο να σε πληγώσει; Ένα σχόλιο υποτιμητικό για σένα σε άλλο συμμαθητή από κάποιο παιδί που υποτίθεται είναι κολλητός σου;
Κανείς δε γεννιέται πονηρεμένος. Οι περισσότεροι από εμάς ξεκινάμε αθώοι και εύπιστοι. Είναι, λοιπόν, το πρώτο σοκ η διαπίστωση ενός χάους που χωρίζει εμάς και τις εντυπώσεις μας από την πραγματικότητα, από αυτό που κρύβουν μέσα τους οι άλλοι. Φυσικά είναι μια μεγάλη έκπληξη που αποκαλύπτεται ξαφνικά μπροστά μας. Ούτε που φανταζόμασταν πριν από ένα λεπτό ότι ο συμμαθητής μας, ο διπλανός μας στο θρανίο, θα αρνηθεί να μας βοηθήσει ή ότι θα μας καρφώσει στη δασκάλα.
Εκεί δικαιολογείται η έκπληξη. Δεν έχουμε ακόμα την ωριμότητα να ξέρουμε τη σκοτεινή πλευρά των άλλων και, επομένως, να την αναγνωρίζουμε. Ούτε περιμένουμε να έρθουμε αντιμέτωποι με οποιαδήποτε σκοτεινή πλευρά, επομένως είμαστε ανυποψίαστοι ότι μπορεί να εμφανιστεί σε μας ένα άγριο πρόσωπο (από έναν αγγελικό μέχρι χτες φίλο).
Μα, είναι έκπληξη ένας κοντινός μας να αποδειχθεί κλέφτης, ψεύτης, «καρφί», συκοφάντης, φθονερός, κουτσομπόλης, επικριτικός, να επιβουλεύεται την επιτυχία μας, να θέλει να μας αφαιρέσει κάτι που μας ανήκει.
Πολύ θα ήθελα όταν ήμουν 14 ετών να μου εξηγούσε κάποιος (η μητέρα μου; Η καθηγήτριά μου; κάποιος φίλος;) ότι οι άνθρωποι έχουν όχι μόνο τη φωτεινή αλλά και τη σκοτεινή τους πλευρά.
Πόσο βαθιά μέσα μας έχουμε αποδεχθεί ότι όλοι μας (και εμείς και οι γύρω μας) έχουμε και αυτή τη σκοτεινή πλευρά; Ένα κομμάτι μας που ζηλεύει, θέλει να γίνεται το δικό του, δεν είναι πάντα ευθύς, ούτε συνεπής, ούτε ειλικρινής, που φοβάται, θυμώνει, αγαπάει με όρους, προσφέρει με ανταλλάγματα.
Θα ήθελα κάποιος να μου πει ότι όλη μου τη ζωή θα έρχομαι σε επαφή και με τις δύο πλευρές των ανθρώπων. Επομένως, να μη νιώθω έκπληξη κάθε φορά που συναντώ τη σκοτεινή. Αφού το να έρθεις πρόσωπο με πρόσωπο με τη σκοτεινή είναι ο κανόνας, όχι η εξαίρεση.
Βέβαια πόσο σκοτεινή είναι η σκοτεινή πλευρά των άλλων; Αυτό είναι ένα ερώτημα που απαντιέται με συνεχείς αποκαλύψεις από τις ίδιες τους τις πράξεις.
Αν όμως έχεις αποδεχθεί μέσα στα ανθρώπινα χαρακτηριστικά, το σκοτεινό κομμάτι, τουλάχιστον θα είσαι ανοιχτός για τα πάντα. Δεν θα σου προκαλεί έκπληξη κάθε φορά η στάση του προδότη, του συμφεροντολόγου, του υποκριτή.
Μη φανταστεί κανείς ότι ενθαρρύνω τον προδότη ή λέω να αποδεχόμαστε τη στάση του υποκριτή. Όχι, εγώ εννοώ, σαν προστασία του εαυτού μας να μη μας εκπλήσσει όταν αποκαλύπτεται ότι κάποιος είναι συμφεροντολόγος ή «γλύφτης». Μη θεωρούμε προσωπικό «χτύπημα» την αποκάλυψη που μας βρίσκει αφελείς ή απροετοίμαστους. Μην πέφτουμε από τα σύννεφα. Μη τα βάφουμε «μαύρα». Μην πέφτουμε να πεθάνουμε.
Λέω, απλά, να είμαστε υποψιασμένοι. Αυτό θεωρώ ότι είναι ένα μάθημα που ευχαρίστως θα ήθελα να το έχω πάρει νωρίτερα.
Ανάπτυξη του άρθρου μου που είχε δημοσιευθεί συνοπτικά στις 14/01/2012. Διαβάστε το άρθρο: 60+1 πράγματα που θα έλεγα στο νεότερο εαυτό μου
Φωτό από: www.freedigitalphotos.net
