Λένε ότι στην Ινδία, οι εκπαιδευτές ελεφάντων αλυσοδένουν τα νεογέννητα ελεφαντάκια σε ένα δέντρο.
Στο χώρο που τους επιτρέπει η αλυσίδα τους να κινούνται, τα ελεφαντάκια τρώνε, κοιμούνται, ζουν και μεγαλώνουν. Όλα αυτά συμβαίνουν γύρω από το ίδιο δέντρο.
Έτσι ένα ζώο διακοσίων, τριακοσίων, τετρακοσίων κιλών μεγαλώνει και περιορίζεται σε μερικά μόνο τετραγωνικά μέτρα ζωτικού χώρου.
Βρίσκεται δηλαδή σε μια φυλακή. Κι αν όχι φυλακή αφού δεν υπάρχουν κάγκελα, σε περιορισμό. Το ελεφαντάκι δε μαθαίνει τι σημαίνει παιχνίδι, ελευθερία, το να εξουσιάζεις τον εαυτό σου κατά βούληση.
Όταν το ελεφαντάκι μεγαλώσει και γίνει ένα μεγάλο ζώο που μπορεί με μια δρασκελιά να σπάσει την αλυσίδα του και να φύγει, παρασύροντας ακόμα και το ίδιο το δέντρο που τον κρατούσε φυλακισμένο, συμβαίνει το εξής περίεργο.
Όταν του αφαιρέσουν την αλυσίδα, ο μεγάλος, δυνατός, βαρύς και ικανός για μεγάλες καταστροφές ελέφαντας δεν φεύγει να τρέξει στο δάσος, να ανακαλύψει όσα η δύναμή του του επιτρέπει, αλλά μένει εκεί, στο γνώριμο σημείο.
Αφού ποτέ δε γνώρισε τι σημαίνει ελευθερία να φύγει και να κάνει αυτό που θέλει, πιστεύει ότι η ζωή του είναι αυτό που συμβαίνει γύρω από το δέντρο του, σε όσο ζωτικό χώρο έχει μάθει από την αλυσίδα του.
Και ενώ μπορεί τώρα να φύγει και να εξερευνήσει σπιθαμή προς σπιθαμή τον κόσμο γύρω του, δεν ξέρει ούτε πόση δύναμη διαθέτει μέσα του, ούτε πόσες δυνατότητες έχει να κάνει καινούργια διαφορετικά πράγματα. Να τρέξει, να παίξει, να περπατήσει χιλιόμετρα, να βρει ένα ποτάμι να πιει νερό, να συναντήσει άλλα μέλη του κοπαδιού.
Το οικείο είναι η φυλακή του. Τη φυλακή γνώρισε, αυτή πιστεύει ότι είναι ο κόσμος όλος.
Τέτοιες μικρές σκλαβιές κρύβουμε μέσα μας όλοι. Αυτοπεριορισμούς σε κάποιο τομέα που έτσι μας έμαθαν η οικογένειά μας, οι φίλοι ή η κοινωνία (όχι κακοπροαίρετα ίσως) και εμείς φοβόμαστε να σπάσουμε τα δεσμά μας. Ποιο είναι το δέντρο που μας κρατάει φυλακισμένους; Είναι απλά το παρελθόν; (αφού έτσι το κάναμε τότε έτσι θα το κάνουμε και τώρα;), είναι η πίστη μας ότι είμαστε λίγοι, αδύναμοι, ότι δεν αξίζουμε, ότι οι άλλοι είναι καλύτεροι, ότι εμείς θα μείνουμε για πάντα στην ανέχεια, ότι η επιτυχία είναι για τους άλλους, ότι είμαστε πολύ νέοι, πολύ φτωχοί, πολύ μεγάλοι, πολύ ανεκπαίδευτοι, πολύ ψηλοί, πολύ κοντοί για το καλύτερο στην ζωή;
Μήπως μεγαλώσαμε με πιστεύω που μας φυλακίζουν;
Ο καθένας από εμάς ας σκεφτεί στη ζωή του το δέντρο που τον κρατάει πίσω.
