Άγχος. Κάνει την καρδιά μας να χτυπά δυνατά, την αναπνοή μας πιο γρήγορη και τον κρύο ιδρώτα να τρέχει στο μέτωπό μας. Ενώ το άγχος έχει μετατραπεί σε Νο1 κίνδυνο της δημόσιας υγείας, μία νέα έρευνα υποστηρίζει πως το άγχος μπορεί να μας κάνει κακό μόνον εάν πιστεύουμε κάτι τέτοιο.
Η Kelly McGonigal, ψυχολόγος του Stanford University, μας προτρέπει να δούμε το άγχος θετικά. Όπως μας εξηγεί στην ομιλία της στο TED, τα τελευταία 30 χρόνια θεωρούσε το άγχος και τα ψυχοσωματικά του συμπτώματα ως κάτι κακό για την υγεία μας αλλά ίσως τα πράγματα να μην είναι ακριβώς έτσι. Κατά τη διάρκεια της ομιλίας της, μας παρουσιάζει 3 case studies που ρίχνουν νέο φως στη σχέση μας με το άγχος, τις αντιδράσεις μας και πώς μπορούμε να αλλάξουμε τον τρόπο σκέψης ώστε να μετατρέψουμε το άγχος σε κάτι πιο υγιεινό.
-
Αλλαγή νοοτροπίας.
Το πρώτο case study, είναι μία έρευνα που παρακολούθησε για 8 χρόνια μια ομάδα ανθρώπων με διαφορετικά επίπεδα στρες και ταυτόχρονα κατέγραψε τα χρόνια που έζησαν αυτοί οι άνθρωποι. Η έρευνα έδειξε ότι αυτοί που πίστευαν ότι το άγχος σκοτώνει πέθαιναν πολύ πιο γρήγορα ενώ οι άνθρωποι που βίωναν πολύ μεγαλύτερο στρες αλλά δεν πίστευαν στις αρνητικές επιπτώσεις του, στην πραγματικότητα ήταν πολύ πιο υγιείς και ζούσαν για πολλά και ευτυχισμένα χρόνια.
-
Το στρες διευκολύνει τις κοινωνικές επαφές.
Οι μετρήσεις έδειξαν ότι το σωματικό στρες προκαλεί την έκκριση της ορμόνης οξυτοκίνης. Είναι η ορμόνη υπεύθυνη για την τρυφερότητα και την ευτυχία που νιώθουμε κατά τη διάρκεια των σωματικών και κοινωνικών μας επαφών. Σύμφωνα με την Kelly McGonigal, η οξυτοκίνη που εκκρίνεται κατά τη διάρκεια μιας αγχωτικής κατάστασης, μας κάνει να ψάχνουμε για υποστήριξη. Η βιολογική μας αντίδραση στο στρες, μας ωθεί να πούμε σε κάποιον πώς αισθανόμαστε αντί να το κρατήσουμε μέσα μας. Έτσι όταν οι δυσκολίες στη ζωής μας είναι μεγάλες, η αντίδρασή μας σε όλο αυτό το στρες είναι να πλαισιώσουμε τη ζωή μας με ανθρώπους που νοιάζονται για μας. Και αυτό είναι καλό.
-
Δείξε ότι νοιάζεσαι.
Η τελευταία έρευνα ακολούθησε τις ζωές 1000 ενήλικων στις ΗΠΑ και κατέγραφε δύο πράγματα. Πρώτον πώς περιέγραφαν τα επίπεδα στρες στη ζωή τους και δεύτερον αν είχαν την τάση να βοηθήσουν τους άλλους (φίλους, συγγενείς, μέλη της κοινωνίας τους) ή όχι. Επίσης κατέγραφε και τους θανάτους της συγκεκριμένης ομάδας. Τα αποτελέσματα ήταν συγκλονιστηκά. Κάθε μεγάλη αγχωτική εμπειρία, όπως είναι μια οικονομική ή οικογενειακή κρίση, αύξανε τον κίνδυνο πρόωρου θανάτου κατά 30%. Αλλά αυτό δεν ίσχυε για όλους. Αυτοί που ξόδευαν περισσότερο χρόνο βοηθώντας τους άλλους, δεν έδειχναν καμία αύξηση στους θανάτους οι οποίοι σχετίζονταν με το στρες. Αυτή η φροντίδα τους έδινε αντιστάσεις απέναντι στο στρες.
Άρα λοιπόν, οι βλαβερές συνέπειες του στρες στη ζωή μας δεν είναι αναπόφευκτες και μπορούν να αντιμετωπιστούν με τη σωστή στάση ζωής.
Παρακολουθήστε την ομιλία της Kelly McGonigal στο link που ακολουθεί:
