Ξυπόλυτοι, ξαπλωμένοι σε μια αιώρα δεμένη σε δυο πεύκα με λιγοστές ηλιαχτίδες να μας δίνουν χρυσά φιλιά. Ξέγνοιαστοι σαν παιδιά. Έτσι νιώθουμε στα παραδεισένια νησιά της βόρειας Ελλάδας.
Αμμουλιανή, ν. Χαλκιδικής
Το μοναδικό κατοικημένο νησί της κεντρικής Μακεδονίας, ακριβώς απέναντι απ’ τη χερσόνησο του Άθω, είναι αμαρτία μαζί και κάθαρση. Τα 2 ναυτικά μίλια που χωρίζουν τον κεντρικό οικισμό της Αμμουλιανής από το λιμανάκι της Τρυπητής (έξω από την Ουρανούπολη) καλύπτονται σε λιγότερο από 15 λεπτά και η συγκοινωνία με φέρι είναι καθημερινή και πυκνή. Το τοπίο – παλιό αγιορείτικο μετόχι – φιλήδονο, αλλά ταυτόχρονα εσωστρεφές: χαμηλοί λόφοι με λιγοστά ελαιόδεντρα, μια μικροσκοπική Χώρα με αρχιτεκτονικές λεπτομέρειες που προδίδουν τις αγιορείτικες καταβολές της και δεκάδες φυσικοί κολπίσκοι, ντυμένοι με ψιλή σαν πούδρα άμμο και παραλίες με κρυστάλλινα, γαλαζοπράσινα νερά. Ο καλύτερος τρόπος να τις ανακαλύψεις είναι καβάλα σ’ ένα τζιπ, για να χαρείς τους δύσβατους δρόμους και να ξεπλύνεις τη σκόνη από πάνω σου με μια βουτιά στις διάσημες Αλυκές, στον Άγιο Γεώργιο με την ξανθή άμμο, στα Καραγάτσια – φυσικό τόπο προστασίας θαλάσσιων πουλιών με καταγάλανα ρηχά νερά και ελάχιστους επισκέπτες, στην όνομα και πράγμα Μεγάλη Άμμο αλλά και στα Δρένια, τα γειτονικά ερημονήσια. Στα ταβερνάκια οφείλεις να δοκιμάσεις μύδια σαγανάκι και αστακό που αφθονεί σε τούτα τα νερά. Κι αν το προσκύνημα στον κατανυκτικό Άγιο Νικόλαο της Χώρας δεν σε φέρει αρκετά κοντά στο Θεό, επιβιβάσου σ’ ένα απ’ τα πολλά βαρκάκια που κάνουν το γύρο του Αγίου Όρους – εκεί όπου Γη και Ουρανός γίνονται ένα.
Θάσος, ν. Καβάλας
Σχεδόν ζηλεύουμε τους Καβαλιώτες και τους υπόλοιπους βορειοελλαδίτες που έχουν τη Θάσο στα “πόδια” τους. Εδώ θα πάμε για να βρούμε τον παράδεισο ανάμεσα σε πυκνά πευκοδάση, ελαιώνες, τρεχούμενα νερά, πεύκα που σχεδόν αγγίζουν το κύμα, πολυσύχναστες αμμουδιές και δαντελωτούς ορμίσκους, αιγαιοπελαγίτικη αύρα αλλά και ορεινά χωριά με μακεδονίτικα αρχοντικά. Θα ακολουθήσουμε το παράδειγμα των ντόπιων και θα καθίσουμε στα ψαροταβερνάκια για τα πιο φρέσκα ψάρια, θα πιούμε ντόπιο κρασί και τσίπουρο, θα ξεκοκαλίσουμε ζουμερά κρεατικά, θα γλυκαθούμε με το καλύτερο μέλι και τα λαχταριστά γλυκά του κουταλιού. Δεν θα χρειαστεί καν να ρωτήσουμε για την καλύτερη παραλία. Απλά θα πάρουμε το πολύ καλό οδικό δίκτυο του νησιού και θα κάνουμε στάση σε όλες. Άλλες με άμμο, άλλες με βότσαλο όλες οι παραλίες έχουν κρυστάλλινα νερά και δέντρα που δεν τσιγκουνεύονται τη σκιά τους. Το μόνο που χρειάζεται να έχουμε μαζί μας είναι το μαγιό για βουτιές στον Παράδεισο με τα τροπικά νερά και την κάτασπρη λεπτή άμμο, στον Λιμένα όπου τα πεύκα ενώνονται με τη θάλασσα, στην πνιγμένη στο πράσινο Μακρύαμμο με τα ρηχά νερά, στην πολυφωτογραφημένη Γκιόλα αλλά και την εξωτική Σαλιάρα. Πάνω από όλα όμως στη Θάσο θα πάμε γιατί ακόμα και τον Αύγουστο, το νησί κρατά τον αυθεντικό χαρακτήρα του ανέγγιχτο και έχει χώρο για όλους. Γαλήνη στην ψυχή είναι το έπαθλο.
Διαβάστε τη συνέχεια στο www.arttravel.gr
