Όταν ακούμε για «σπάσιμο» και για «αλυσίδα», στο μέτωπό μας νιώθουμε μια ταραχή. Είναι έντονες, επιθετικές λέξεις για τον εαυτό μας. Παρόλα αυτά, αν τις βάλουμε δίπλα-δίπλα σαν φράση, νιώθουμε λύτρωση. Πάντως, όχι μεγαλύτερη από τη λύτρωση της συγχώρεσης. Το παρακάτω video, μας έχει βάλει χρονόμετρο για να σπάσουμε τις δικές μας αλυσίδες. Είναι 8 λεπτά συν… ένα τραγούδι.
Ο ομιλητής, είναι ο τραγουδιστής Ζαν-Πωλ Σαμπουτού ο οποίος αναφέρεται στην τραγωδία της Ρουάντα, το 1994. Εκεί λοιπόν, ανάμεσα στο 1 εκ. ανθρώπους που σκοτώθηκαν, έχασε τους γονείς του και τέσσερα αδέρφια. Καθώς ο Σαμπουτού ξετυλίγει την τραγωδία, παρακαλάμε να έχει τέλος. Όχι καλό. Απλά, ένα τέλος. Ανάμεσα σε αυτούς που σκότωσαν την οικογένειά του, ήταν και κάποιοι από τους καλύτερους φίλους της παιδικής του ηλικίας. Οπότε, μπορούμε να νιώσουμε όχι τον πόνο του – ευτυχώς – αλλά το ποιά γνώμη ξαφνικά απέκτησε αυτός ο άνθρωπος για τους ανθρώπους. Το πιο φυσιολογικό, θα ήταν αυτός ο άνθρωπος να κάνει τον εαυτό του «τέρας».
«Μου πήρε 9 χρόνια για να ξεφύγω από τον θυμό και την εκδίκηση που ήθελα να πάρω. Η ζωή μου καταστράφηκε». Αυτή είναι η ομολογία του. Ο πόνος ήταν τόσο ισχυρός και η συντροφιά που είχε από τον θυμό, τον έκαναν να μην μπορεί να βοηθηθεί ούτε από ειδικούς. Όλα αυτά, μέχρι να πάρει μια απόφαση. Να προσευχηθεί με δύναμη για να μπορέσει να πάρει από πάνω του το φορτίο αυτό. «Δοκίμασα γιατρούς, παρά-γιατρούς, δεν πέτυχε τίποτε. Δεν είχα άλλη επιλογή. Ας εφαρμόσω ό,τι λέει ο Θεός». «Κάποια μέρα, ένιωσα την ανάγκη να συγχωρήσω τα πάντα. Πήγα στο χωριό μου και μπροστά σε όλους, έδωσα συγχώρεση σε αυτούς που μου δημιούργησαν τόσο πόνο».
Δεν έχει να πει κανείς και κάτι παραπάνω από ό,τι λέει. Ειλικρινά, είναι μια εντυπωσιακή ομιλία. Όχι από άποψη «εφέ», ρητορικής μαεστρίας. Όπου υπάρχει πόνος και αλήθεια, εκεί είναι και η ουσία και η εντύπωση. Το μίσος και η εκδίκηση, σπάνε μέσα μας με τη συγχώρεση. «Δε συγχωρείς για όσα σου έκαναν οι άλλοι. Συγχωρείς για τον εαυτό σου». Ο Σαμπουτού, έχοντας χάρισμα να περνάει το βίωμά του, σαν τον καλύτερο ιεραπόστολο, φτάνει στο γενικό δίδαγμα. «Ο κόσμος που ζούμε, χτίστηκε πάνω στην εκδίκηση και όχι στη συγχώρεση. Γι’ αυτό βλέπουμε παντού τη βία. Το παρελθόν, μπορείς να το έχεις για να σε μαθαίνει αλλά όχι για να σε ελέγχει». Αυτό, το τελευταίο, είναι κάτι που πρέπει να γράψουμε ακόμη και στους τοίχους μας. Πριν τους «σπάσουμε». Μαζί με τις αλυσίδες της εκδίκησης.
Φωτό από: www.examiner.com
