Το ποδόσφαιρο έχει αρχίσει και «τυποποιείται». Λείπουν οι παίκτες που είναι λιγότερο πειθαρχημένοι και λειτουργούν με το ταλέντο τους και το ένστικτό τους. Μπορεί να υπάρχει ο Ρονάλντο και ο Μέσι, ο Ριμπερί και ο Ιμπραχίμοβιτς αλλά θα χρειαστούμε πολλή ώρα για να βρούμε άλλους παίκτες που κάνου τη διαφορά, στα μάτια μας… Όσο προχωρά αυτή η τυποποίηση, τόσο πιο πολύ γυρίζουμε στο παρελθόν και αναζητούμε κάτι άλλο…
1) Ρονάλντο Λίμα: Το «φαινόμενο».
Πριν τον Ρονάλντο τον Πορτογάλο, κάποιος άλλος…Ρονάλντο έκανε όλον τον κόσμο να παραμιλάει με τα κατορθώματα ενός «παίκτη-επαναστάτη». Ποιός σας είπε ότι οι σκόρερς υπάρχουν στο γήπεδο μόνο για να βάζουν την μπάλα στα δίχτυα; Ποιός σας είπε πως δεν μπορεί ένας παίκτης να είναι «μία ομάδα μόνος του»; Αυτά τα ερωτήματα μας έθεσε η καριέρα ενός σπάνιου ταλέντου. Μπορούσε να περάσει τριπλάροντας μια ολόκληρη ομάδα και να μπει –στην κυριολεξία- με την μπάλα μέσα στα δίχτυα. Απαράμιλλη τεχνική, που ξεπερνούσε ακόμη και τον υψηλότατο βραζιλιάνικο πήχη, εκτελεστική δεινότητα και υπερφυσική ισορροπία έκαναν τον Ρονάλντο να είναι και να φαίνεται…ασταμάτητος.Από την Αϊντχόφεν στην Μπαρτσελόνα, από εκεί στην Ίντερ και μετά στη Ρεάλ και στη Μίλαν, ο Βραζιλιάνος σούπερ-σταρ προσέφερε θέαμα απείρου κάλλους κατακτώντας τα πάντα σε συλλογικό και ατομικό επίπεδο. Προσωπικότητες σαν τον Γκερντ Μίλερ, τον Ζοζέ Μουρίνιο και τον Ραούλ, έχουν παραδεχτεί πως ο Ρονάλντο, ήταν από άλλον πλανήτη…
2) Ζινεντίν Ζιντάν, «ο καλλιτέχνης».
Ίσως ο χαρακτηρισμός «απείθαρχος» να πηγαίνει περίπατο γι’ αυτόν εδώ τον πάικτη. Ο Ζινεντίν Ζιντάν, χαρακτηριζόταν ως «κομπιούτερ» και ήταν ένας εξαιρετικά ομαδικός παίκτης. Ο τρόπος που τελικά γινόταν ένα σημαντικό γρανάζι για την ομάδα του, ήταν μαγικός. Ο «Ζιζού», δεν κράταγε παραπάνω από 45 δευτερόλεπτα την μπάλα (κατά μέσο όρο ανά παιχνίδι). Σε αυτό το χρονικό διάστημα, πάγωνε ο χρόνος. Αέρινες τρίπλες, εξαιρετικές κάθετες πάσες, αγγίγματα καλλιτεχνικά, μας άφηναν άφωνους. Τα γκολ που πετύχαινε ο Ζιντάν, δεν ήταν πολλά, αλλά μας έμειναν αξέχαστα, κυρίως για την ευκολία με την οποία τα πετύχαινε ο Γάλλος «μάγος». Κατάκτηση μουντιάλ (1998) και ευρωπαϊκού κυπέλλου(2000) με την Εθνική Γαλλίας, πρωταθλητής Ιταλίας με τη Γιουβέντους (δύο φορές), πρωταθλητής Ισπανίας και Ευρώπης με τη Ρεάλ, καλύτερος παίκτης από τη ΦΙΦΑ για τρείς φορές στην καριέρα του, αποτελούν κάποιες συλλογικές και ατομικές διακρίσεις, ενός παίκτη που τα κατέκτησε…όλα.
3) Ριβάλντο: Ο μάγος της στρογγυλής θέας.
Ειδικά οι λάτρεις της Μπαρτσελόνα και της εθνικής ομάδας της Βραζιλίας, τον θυμούνται με τις καλύτερες αναμνήσεις. Βέβαια, ο Ριβάλντο, πέρασε και από την Ελλάδα, φορώντας για τρία χρόνια τη φανέλα του Ολυμπιακού και για μία χρονιά, της ΑΕΚ. Ναί! Έγινε και αυτό!Παίκτης που ξεχώριζε για τα πάντα. Πάσες και σέντρες εκπληκτικής ακρίβειας, σπεσιαλίστας στις απευθείας εκτελέσεις φάουλ, τρίπλα συνοδευόμενη με απίστευτο διασκελισμό, μεγάλη ευστοχία μέσα στην μικρή περιοχή, συνέθεταν έναν ποδοσφαιριστή, που στην καλή του μέρα, κέρδιζε μια ομάδα μόνος του. Δύο φορές στέφθηκε πρωταθλητής Ισπανίας με την Μπαρτσελόνα και κατέκτησε το Τσάμπιονς Λιγκ με τη Μίλαν. Με την εθνική ομάδα της Βραζιλίας, κατέκτησε το μουντιάλ το 2002 και στην Ελλάδα οδήγησε τον Ολυμπιακό στην κατάκτηση τριών συνεχόμενων πρωταθλημάτων. Για δύο φορές στην καριέρα του, κατέκτησε τη «Χρυσή Μπάλα».
4) O «Μέγας Αλέξανδρος» του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου.
Τα λόγια περιττεύουν για έναν σπάνιο ηγέτη. Ο Αλεσάντρο Ντελ Πιέρο, ήταν για πολλά χρόνια η αιτία να παρακολουθήσει κάποιος αγώνες της Γιουβέντους. Παίζοντας σε ένα πρωτάθλημα όπου οι ομάδες ενδιαφέρονται περισσότερο για το πώς θα ακολουθηθεί πιστά το σχέδιο του προπονητή και πως θα «κλέψουν» αποτελέσματα, ο Ντελ Πιέρο ήταν μια όμορφη «παραφωνία». Η τέλεια τεχνική του κατάρτιση, φαινόταν στις τελικές του προσπάθειες, στις κάθετες πάσες, στις τρίπλες και στις προσποιήσεις του. Καλύτερα να εκτελούσε πέναλντι ο «Πιτουρίκιο» παρά να εκτελούσε φάουλ…Έχοντας την μπάλα στα πόδια του, είχε πάντα τρεις επιλογές. Είτε να κάνει ατομική ενέργεια σουτάρωντας, είτε να τριπλάρει ή να πασάρει. Οι τέλειες αμυντικές προσαρμογές του ιταλικού ποδοσφαίρου, σήκωναν τα χέρια ψηλά με το φαινόμενο Ντελ Πιέρο. Αρχηγός από τους λίγους, έμεινε και στη δεύτερη εθνική κατηγορία της Ιταλίας με την αγαπημένη του Γιουβέντους, με την οποία έχει κατακτήσει Τσάμπιονς Λιγκ (1996) και 6 πρωταθλήματα. Με την εθνική Ιταλίας, κατέκτησε το μουντιάλ του 2006 που έγινε στη Γερμανία και οι ατομικές του διακρίσεις είναι πάμπολλες.
