Το ερώτημα αυτό, πλανάται τουλάχιστον εδώ και μια 25ετία στην Ελλάδα. Ειδικά κάθε φορά που μια μπασκετική επιτυχία έρχεται να προστεθεί στις πολλές χρυσές σελίδες της «Βίβλου» του ελληνικού μπάσκετ, αναρωτιόμαστε: «Γιατί όχι και στο ποδόσφαιρο; Πώς γίνεται να μην έχουμε καταφέρει να φτάσουμε σε υψηλό επίπεδο;». Τα ερωτήματα είναι δύσκολο να απαντηθούν, ωστόσο υπάρχουν κάποιες αρχές στις οποίες μπορούμε να στηρίξουμε μια απάντηση.
Σε λάθος βάρκα μπήκαμε!
Είναι από τους λόγους τους λιγότερο ειπωμένους. Το ελληνικό ποδόσφαιρο, είχε ταλέντα. Είχε παίκτες που έκαναν πραγματικά τη διαφορά. Δεληκάρης, Χατζηπαναγής, Παπαϊωάννου, Δομάζος, Κούδας, ήταν κάποια σημεία αναφοράς στα οποία το ελληνικό ποδόσφαιρο μπορούσε να «χτίσει». Ακόμη και αργότερα, παίκτες σαν τον Σαραβάκο και τον Αναστόπουλο, μπορούσαν να γίνουν τα «καλούπια» αλλά και τα πρότυπα για πολλούς φιλόδοξους νέους που αγαπούσαν το ποδόσφαιρο. Γιατί λοιπόν δεν έγινε αυτό; Το ελληνικό ποδόσφαιρο, μετά το 1980, πήρε την απόφαση να ακολουθήσει τα χνάρια του αγγλικού τρόπου ποδοσφαίρου. Ένας τρόπος, που είχε αρχίσει να ξεθωριάζει ακόμη στην ίδια την Αγγλία.
Οι Έλληνες προπονητές, δημοσιογράφοι και παράγοντες, θεώρησαν αναγκαίο στο να δημιουργηθούν ποδοσφαιρικές προσωπικότητες που θα στηρίζονταν στο πάθος, τη δύναμη και στην άμυνα, θεωρώντας την τεχνική παιδεία επουσιώδη λεπτομέρεια. Ενώ το ολλανδικό ποδόσφαιρο ήταν εκείνο που κέρδιζε συνεχώς όλους τους «ποδοσφαιράνθρωπους» της Ευρώπης, η Ελλάδα εξέλισσε στο εκάστοτε παρόν, παίκτες…του παρελθόντος. Μη σας φαίνεται περίεργο λοιπόν, το γεγονός ότι η εθνική της χώρας μας, δεν έχει κάποιον παίκτη που να δημιουργεί και να οργανώνει. Μη σας κάνει εντύπωση που κάθε φορά που έχουμε την τύχη να ανακαλύψουμε έναν Νίνη ή έναν Φετφατζίδη, σηκώνουμε τα χέρια ψηλά και δεν μπορούμε να τους εξελίξουμε…
Η απάντηση του μπάσκετ…
«Το μπάσκετ, είναι ένα άθλημα που ταιριάζει στους Έλληνες». Πόσες φορές έχουμε ακούσει αυτό το κλισέ; Στο μπάσκετ, ασχολήθηκαν άνθρωποι που αγαπούσαν με «μεράκι» το άθλημα. Το ελληνικό μπάσκετ, δε χτίστηκε το 1987. Το ελληνικό μπάσκετ έφτασε στο 1987…Ελληνοαμερικανοί που είχαν την τεχνογωσία, άνθρωποι που έμαθαν από αυτούς, μπόρεσαν να «χτίσουν» παίκτες και ομάδες πάνω σε συγκεκριμένες κατευθύνσεις. Πολύ απλά, το μπάσκετ διδάχτηκε στην Ελλάδα. Δεν υπάρχει ταιριαστό άθλημα για έναν λαό. Πόσο μάλλον, όταν αυτός ο λαός δε φημίζεται για το ύψος του…Το 1987 η Ελλάδα κέρδισε μεγαθήρια του παγκόσμιου μπάσκετ όπως την Ενωμένη Γιουγκοσλαβία και την ΕΣΣΔ έχοντας Έλληνα προπονητή. Το μπάσκετ έθεσε βάσεις με τους Πολίτη και Ιωαννίδη, όταν στο ποδόσφαιρο το επίπεδο των Ελλήνων προπονητών, στηριζόταν τις περισσότερες φορές στο ρόλο του «εμψυχωτή».
Η είσοδος των Γιουγκοσλάβων στην Ελλάδα, ωρίμασε ό,τι μάθαμε από τους Ελληνοαμερικάνους. Τζούροβιτς, Πέσιτς, Σάκοτα, Παβλίσεβιτς, Μάλκοβιτς, Ίβκοβιτς και Ομπράντοβιτς, βοήθησαν στη μεταλαμπάδευση της μεγάλης των Πλάβι σχολής στην Ελλάδα…Το ελληνικό μπάσκετ, είχε «εργαστήρια» παραγωγής παικτών. Ο Γκάλης και ο Γιαννάκης, υπήρξαν πρότυπα. Μέχρι σήμερα, το ελληνικό μπάσκετ δεν έπαψε να βγάζει παίκτες παγκοσμίων προδιαγραφών. Το ελληνικό ποδόσφαιρο, μοιάζει περισσότερο με έναν «χώρο ελεγχόμενων πειραμάτων», παρά με «εργαστήριο».
Το μπάσκετ ταίριαξε στην …κυκλοθυμία μας.
Στην ψυχοσύνθεση του Έλληνα, το μπάσκετ ταιριάζει περισσότερο επειδή είναι πιο «ανυπόμονο» άθλημα. Άμυνα στην άμυνα, επίθεση στην επίθεση η ψυχολογία του παιχνιδιού, στηρίζεται πάνω στην αλλαγή και στην προσπάθεια ανατροπής ενός σκορ που δε χρειάζεται 20 και 30 λεπτά για να αλλάξει. Το ποδόσφαιρο είναι λιγότερο «κυκλοθυμικό», χρειάζεται περισσότερη υπομονή. Η ανυπαρξία του «τρίτου αποτελέσματος», -της ισοπαλίας- αναγκάζει τον αθλητή να παίξει για τη νίκη στο μπάσκετ. Το μαξιλαράκι ασφαλείας που σου δίνει η ισοπαλία στο ποδόσφαιρο, δημιούργησε αναμφισβήτητα μια ψυχολογία διαχείρισης του παιχνιδιού που οικοδομήθηκε πάνω στο στόχο της «μη ήττας».
Στο μπάσκετ λένε πως κερδίζει ο καλύτερος και αυτό είναι εξίσου γενικό αν σκεφτούμε πολλούς και πρόσφατους κρίσιμους αγώνες ελληνικών και ξένων ομάδων. Η Ελλάδα, όταν απέκλειε τις ΗΠΑ από τον τελικό του Μουντομπάσκετ με 101-95, δεν ήταν καλύτερη από τις ΗΠΑ. Ήταν καλύτερη σε εκείνο το παιχνίδι. Όπως η Μπαρτσελόνα 9/10 φορές θα κερδίσει έναν αγώνα απέναντι σε μια πολύ μικρότερη ομάδα, έτσι και στο μπάσκετ. Το γήπεδο του μπάσκετ είναι μικρότερο, οι παίκτες λιγότεροι και οι ρόλοι σαφέστεροι για έναν λαό που δε φημίζεται και για την πειθαρχία του. Στο μπάσκετ, ο Έλληνας αθλητής έμαθε να ολοκληρώνεται και να πειθαρχεί.
Η προπονητική στο μπάσκετ και στο ποδόσφαιρο: Η μέρα με τη νύχτα…
Ξεκινώντας…αντίστροφα. Φώτης Κατσικάρης: Προπονητής σε ομάδα του πιο ανταγωνιστικού πρωταθλήματος της Ευρώπης –ισπανικό- και νεοπροσληφθείς από την τεράστια εθνική Ρωσίας. Παναγιώτης Γιαννάκης: Πρωταθλητής Ευρώπης με την εθνική μας ομάδα το 2005, «ασημένιος» στο Μουντομπάσκετ της Ιαπωνίας. Φιναλιστ του κυπέλλου κυπελλούχων με το Μαρούσι το 2001, όπως και της Ευρωλίγκα το 2010 με τον Ολυμπιακό. Η κινεζική ομοσπονδία μπάσκετ, στήριξε τις πολλές της ελπίδες σε αυτόν, προσλαμβάνοντάς τον σαν προπονητή για να δημιουργήσει μια ανταγωνιστική ομάδα. Πρόσφατα, άλλοι Έλληνες προπονητές, καλούνται από μικρότερες εθνικές ομάδες για να δημιουργήσουν ανταγωνιστικές ομάδες. Γιώργος Μπαρτζώκας: Πρωταθλητής Ευρώπης στον Ολυμπιακό με το «καλημέρα» στο υψηλό επίπεδο και δημιουργός 2 πολύ καλών ομάδων, του Αμαρουσίου και του Πανιωνίου.
Ποδόσφαιρο: Ποιός; Δε μηδενίζουμε και δε γινόμαστε κακοί με κανέναν. Σαφώς υπάρχει μια γενιά προπονητών που δείχνει ότι έχει νέες ιδέες για το ποδόσφαιρο όπως είναι οι Τσιώλης και Χριστόπουλος. Καταξιωμένος προπονητής Έλληνας, πολύ απλά, δεν υπάρχει. Η επιτυχία της εθνικής το 2004, δημιούργησε μια σταθερή παρουσία της Ελλάδας στις μεγάλες διοργανώσεις όμως ακόμη, περιμένουμε να δούμε …τα δύσκολα. Μια ομάδα που να μπορεί με σχέδιο να αποδίδει ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας. Μια συγκινητική ομάδα μαχητών, αλλά…όχι ολοκληρωμένων ποδοσφαιριστών. Το «2004», δεν έγινε ποτέ «1987» για το ελληνικό ποδόσφαιρο, που συνεχίζει να έχει προπονητές που δεν έχουν καν παρατηρήσει την κοσμογονία τακτικής σε διεθνές επίπεδο… Οι Έλληνες ποδοσφαιριστές που έπαιξαν σε μεγάλους συλλόγους, δεν είναι δικό μας δημιούργημα. Είναι δημιουργήματα των συλλόγων που επένδυσαν σε αυτούς. Αντίθετα, στο μπάσκετ υπήρξαν και υπάρχουν παίκτες που εξελίχθηκαν στην Ελλάδα…
Φωτό από: www.boxofficefootball.com
