«Δεν είμαι ο καπετάνιος της ψυχής μου. Είμαι απλώς ο πιο θορυβώδης επιβάτης».
Aldous Huxley
Η ερμηνεία πολλών γραπτών σκέψεων επώνυμων και ανώνυμων ανθρώπων, έχει εντελώς υποκειμενική διάσταση. Στο τέλος, όλα όσα διαβάζουμε τελικά τα νιώθουμε. Δε γίνεται να νιώθουμε το ίδιο πράγμα για ένα ερέθισμα και ο στόχος όλων αυτών είναι κυρίως να βάλουν μια αρχή σε όσα μετά θα γίνουν μέσα μας. Στα έργα του Aldous Huxley, κυριαρχεί και βασιλεύει το διφορούμενο και το σχετικό. Τί μπορεί να εννοεί εδώ ο συγγραφέας;
Αν μέσα από αυτήν την όμορφη μεταφορά ο συγγραφέας επιθυμεί να δώσει το νόημα αυτού που θέλει, τότε ακολουθούμε την εικόνα του…Φανταστείτε λοιπόν ένα πλοίο! Το πλοίο, πέραν από την υλική του υπόσταση φέρει πάνω του το πλήρωμα. Κάθε ένας από το πλήρωμα κάνει μια συγκεκριμένη δουλειά. Όλοι μαζί, αν και κάνουν διαφορετικά και συμπληρωματικά πράγματα, προσπαθούν να συνεργαστούν και να συντονιστούν προς όφελος του πλοίου. Οι επιβάτες, και η ικανοποίηση των αναγκών τους για ασφαλές και άνετο ταξίδι, βρίσκονται στη μέριμνα του πληρώματος. Ο καπετάνιος είναι εκείνος που οδηγεί το πλοίο και στο πρόσωπό του συγκεντρώνει τις περισσότερες αρμοδιότητες και ευθύνες του πλοίου.
Ο συγγραφέας, μας προτρέπει έμμεσα να κοιτάμε τον εαυτό μας όπως τον κοιτά εκείνος. Αν δε συμβαίνει αυτό, τουλάχιστον μας ζητά να νιώσουμε το γιατί κοιτά έτσι τον εαυτό του. Πόσο αλήθεια μπορεί να είναι κάτι τέτοιο; Θεωρούμε αυτονόητο ότι είμαστε οι επιλογές μας και οι αποφάσεις που παίρνουμε εμείς για τους εαυτούς μας. Αλήθεια όμως, ποιός είναι ο εαυτός μας και ποιός τελικά παίρνει τις αποφάσεις; Σαφώς και έχουμε τις επιλογές μας και σε πολύ μεγάλο βαθμό, καθορίζουμε τη ζωή μας. Αυτά που τελικά υπολογίζουμε όμως για να πάρουμε μια απόφαση, έρχονται από μεγάλο βάθος. Θυμηθείτε ότι αν έχω να πάρω μια απόφαση για ίδιο θέμα με εσάς, δε θα επιλέξω αναγκαστικά τον ίδιο δρόμο. Αυτό που θα θεωρήσω καλό για μένα, διαφέρει από αυτό που θεωρείτε εσείς καλό.
Όπως όλες οι ομάδες, έτσι και το πλήρωμα ενός καραβιού, κάνει συσκέψεις και συμβούλια για θέματα που απασχολούν το πλοίο. Την τελική απόφαση θα την πάρει ο εκάστοτε πλοίαρχος, αφού όμως πρώτα, συμφωνήσει ο πλοιοκτήτης. Ο Huxley, θεωρεί ότι δεν είναι καν σε αυτό το συμβούλιο. Είναι τόσα πολλά τα πρόσωπα που έχει ο εαυτός μας, διακρίνει τόσους πολλούς «εαυτούς» μέσα του. Κατόπιν αυτού, δεν μπορεί να αντιληφθεί ποιός από όλους αυτούς τους εαυτούς, επικρατεί μέσα του. Πραγματικά, μπορούμε να νιώσουμε πολύ καλά αυτό που υπονοεί. Έχουμε τόσες πτυχές μέσα μας που συνθέτουν αυτό που είμαστε, που ταυτόχρονα, είναι και κάτι ξεχωριστό. Φαίνεσαι «ένας» αλλά, είσαι «πολλοί». Διάφορα βιώματα, παραστάσεις, προτιμήσεις, γνώσεις, επηρεάζουν την κάθε μας πτυχή η οποία «εκθέτει τα δίκαιά της» στο «συμβούλιο του πληρώματος»…
Τελικά, ο συγγραφέας νιώθει πως δε διακρίνει στον εαυτό του κάποιον καπετάνιο, ούτε καν κάποιον άλλον από το πλήρωμα. Πιστεύει πιο πολύ ότι είναι ένας επιβάτης, ο οποίος κάνει φασαρία. Ο επιβάτης μεταφέρεται από το πλοίο. Ξέρει πολύ λίγα για το πώς λειτουργεί το πλοίο και σχεδόν κανέναν από το πλήρωμα…Βλέπει μόνο πρόσωπα με στολές. Μήπως είμαστε και μεις κάτι τέτοιο; Μπορούμε να πιστέψουμε ότι όλο αυτό που είμαστε, το οποίο έχει ενέργεια και κάνει «φασαρία», είναι κάτι που απλά επιβαίνει μεταξύ άλλων μέσα μας; Φαινόμαστε ενιαίοι και αδιαίρετοι, είμαστε όμως έτσι; Πολλές οι ερωτήσεις και δύσκολες οι απαντήσεις. Ας κάνουμε όμως μια απόπειρα να ρωτήσουμε αυτόν τον επιβάτη, γιατί κάνει φασαρία…
Φωτό από: www.freedigitalphotos.net
