«Όλες οι ευτυχισμένες οικογένειες, μοιάζουν μεταξύ τους. Κάθε δυστυχισμένη οικογένεια όμως, είναι δυστυχισμένη με τον δικό της τρόπο».
Λέων Τολστόϊ.
Το να είναι κανείς χαρούμενος σε στιγμές, είναι κάτι που ευτυχώς, μπορεί να γίνει πραγματικότητα. Προς Θεού, δεν είναι μικρό κατόρθωμα το να μπορείς να είσαι χαρούμενος, έστω και για κάποιες στιγμές. Το δύσκολο του πράγματος, είναι να είσαι διαρκώς καλά. Διαρκώς, σημαίνει όχι κάθε στιγμή αλλά το «φόντο» σου να είναι λευκό, ό,τι και αν συμβαίνει. Δύσκολο ε; Όχι τόσο δύσκολο αν σκεφτείς το επόμενο: Φαντάσου μια οικογένεια με τρία, τέσσερα ή και παραπάνω μέλη να είναι ευτυχισμένη! Σκέψου να συνυπάρχουν τόσες «ευτυχίες» όσα και τα άτομα!
Που άραγε κολλάει ο παλιός-καλός μας Αριστοτέλης;
Για τον Λέοντα Τολστόϊ, που είναι ένας από τους μεγαλύτερους συγγραφείς της ανθρωπότητας, λίγα χρειάζεται να πούμε. Το ίδιο συμβαίνει και για τον Αριστοτέλη, τον πιο πολυμαθή άνθρωπο της αρχαιότητας. Εδώ όμως, χρειάζεται να σταθούμε για λίγο. Ο Αριστοτέλης, έγραψε πως το καλό, μπορεί να γίνει πραγματικότητα με έναν μόνο τρόπο. Από την άλλη πλευρά, το κακό, γίνεται με πολλούς. «Ο διάβολος, έχει πολλά ποδάρια», όπως άλλωστε λέει και η λαϊκή σοφία. Αυτός είναι λοιπόν ο βασικός λόγος που τα «καλά» και τα «σπουδαία», γίνονται δύσκολα! Πρέπει να περάσεις μια κλωστή, μέσα από καρφίτσα… Για να γίνει κάτι άσχημα, αρκεί… να μη γίνει καλά! Σκεφτείτε λοιπόν, τι βαθμό δυσκολίας βάζουμε όταν μιλάμε για ευτυχία, πόσο μάλλον για οικογενειακή ευτυχία.
Υγεία… οικογενειακώς μεταδιδόμενη.
Οι δεκαετίες περνούν και καλώς ή κακώς, η γνώση μας αποκαλύπτει όλο και περισσότερα πράγματα για την ίδια μας τη ζωή. Η τύχη, πάντα παίζει ρόλο, μόνο που δεν τη γνωρίζουμε. Πάμε λοιπόν σε πράγματα, που μπορούμε να τα φωτίσουμε. Τα παιδικά χρόνια είναι κρίσιμα. Μέχρι την ηλικία 6 ετών, καθορίζεται το 90% της γλωσσικής μας ικανότητας. Μέσα σε άλλα λίγα, καθορίζεται ένα σημαντικό μέρος του ψυχισμού μας. Η ηλικία αυτή, είναι η λεγόμενη «ηλικία του σφουγγαριού». Όλα όσα έρχονται, ένα παιδί τα ρουφάει. Πέραν από τα μύρια όσα μπορεί ένα παιδί να μάθει, μαθαίνει και το σημαντικότερο. Να λαμβάνει αγάπη παθητικά και μετά, να την μετατρέπει σε «επιθετική» αγάπη. Ποιοί άλλοι μπορούν να είναι οι δάσκαλοι αυτού του «μαθήματος» εκτός από τους γονείς και από τους κηδεμόνες; Το βάρος αυτής της ευθύνης είναι και μεγάλο αλλά και κρίσιμο. Δεν εξαρτάται από αυτό, μόνο η παιδική ηλικία αλλά και το αν θα μπορέσει να μεταδώσει αυτό το μάθημα, στα δικά του παιδιά, μεθαύριο ως ενήλικας.
Πολλαπλασιάζονται και διαιρούνται…
Αν κάτι δεν πηγαίνει όπως το θέλεις και είσαι μόνος σου, τα πράγματα είναι πολύ δυσκολότερα από όταν έχεις την οικογένειά σου για σύμμαχο. Για να μην μπεις στην ευρεία λίστα του Τολστόϊ, σε αυτήν που κάθε οικογένεια που είναι δυστυχισμένη, είναι για διαφορετικό λόγο, πρέπει να προσπαθήσεις να ελαφρύνεις το κλίμα. Όσο γίνεται, ειδικά όταν μέσα σε αυτό, υπάρχουν παιδιά. Η οικογένεια, δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένας «πολλαπλασιαστής». Ό,τι δίνει το κάθε μέλος, πολλαπλασιάζεται όταν μεταδίδεται στα άλλα μέλη. Αυτό ίσως είναι το κοινό χαρακτηριστικό των ευτυχισμένων οικογενειών, που ο Τολστόϊ λέει ότι μεταξύ τους, μοιάζουν. Είναι το ότι προτιμούν να πολλαπλασιάζουν τη χαρά και να διαιρούν και να μοιράζουν τις κακές στιγμές που αν θα πολλαπλασιαστούν, θα γίνουν δυστυχία.
Φωτό από: www.sarahchacos.com
#tsemperlidou.gr, ευτυχία, θετική σκέψη, αισιοδοξία, αυτοβοήθεια
