Ο Τζων Κέννεντυ, είναι σίγουρα μια από τις προσωπικότητες που σημάδεψαν τον 21ο αιώνα. Ανέλαβε τα ηνία των ΗΠΑ σε μια περίοδο πολύ κρίσιμη για όλην την ανθρωπότητα. Αμφιλεγόμενη προσωπικότητα, με τεράστιες αρετές και φυσικές αδυναμίες, (φιλάσθενος) για ένα πράγμα δεν μπορεί κανείς να τον κατηγορήσει μέχρι τη μέρα που δολοφονήθηκε: Πως άλλαξε «γνώμη» για όσα πίστευε. Εδώ, κάνει έναν διαχωρισμό. Σε αυτούς που πιστεύουν στο κουράγιο και σε όσους θέλουν απλά, περισσότερη ηρεμία και ησυχία… οπότε παρατούν το παιχνίδι, μόλις γίνει δύσκολο!
Ο αόρατος αγώνας.
Ακόμη και αν όλα μας τα χρόνια ταξιδεύαμε, δε θα μπορούσαμε να γνωρίσουμε ούτε το 1/1.000.000 των ανθρώπων που ζουν στον κόσμο. Όλοι αυτοί, κάτι κάνουν. Έχουν τα όνειρά τους, τα σχέδιά τους, τις αδυναμίες τους κτλ. Πάμπολλοι από αυτούς, την ίδια στιγμή που εμείς αντιμετωπίζουμε δυσκολίες, αντιμετωπίζουν και εκείνοι. Μικρότερες ή μεγαλύτερες δυσκολίες. Όλοι μαζί, βρισκόμαστε σε έναν «αγώνα», χωρίς να το ξέρουμε. Αυτός ο αγώνας, μοιάζει περισσότερο με αγώνες στίβου, πιο συγκεκριμένα, αγώνα αντοχής. Ποιός θα αντέξει; Ποιός θα τα παρατήσει πιο νωρίς; Ποιός θα κουραστεί πιο αργά; Ποιός θα μείνει μαζί με άλλους μέχρι το τέλος;
Σημασία στα σωστά προσόντα.
Στον ίδιο κόσμο που λαμβάνει χώρα αυτός ο παράξενος αγώνας αντοχής, όλοι προσπαθούν να αποκτήσουν όσο γίνεται ταχύτερα εφόδια και «όπλα». Ο ανταγωνισμός σήμερα, έχει αγγίξει τον ουρανό. Τα εφόδια που προσπαθούμε να αποκτήσουμε όλοι μας, έχουν στηριχθεί στις δεξιότητες. Τα μαθήματα αυτά, είναι εύκολα. Αργά ή γρήγορα θα μάθεις να τα εφαρμόζεις ειδικά αν είσαι προσηλωμένος. Ο Άλμπερτ Αινστάϊν, θυμίζουμε πως έλεγε : «Ό,τι μετριέται δε μετράει και ό,τι μετράει, δε μετριέται». Έτσι λοιπόν, είναι εύκολο πολύ να ξέρουμε τι όπλα και εφόδια έχει ο άλλος. Κοιτάμε το «πάνω ράφι» και βλέπουμε τα όπλα που αποκτούν όσοι είναι ψηλά. Παρόλα αυτά, στο τέλος των αγώνων, βλέπουμε εκπλήξεις. Εκεί που νόμιζες οτι ο ανθεκτικός ήταν εκείνος με τις πολλές δεξιότητες, ξαφνιάζεσαι που δεν τον βλέπεις να έχει…προκριθεί.
Ποιοί συνεχίζουν;
Πριν τον αγώνα, μπορεί να έχεις υποτιμήσει τις δυσκολίες του και να νομίζεις πως όλα όσα έχεις μέχρι τώρα, είναι αρκετά για να τερματίσεις σε καλή θέση. Κάθε γύρος στο μποξ, είναι όλο και πιο δύσκολος. Αυτό δεν γίνεται μόνο επειδή ο αντίπαλος είναι δυνατός. Από κάποιον γύρο και μετά, αντίπαλός σου γίνεται ο χρόνος που μπορείς να αντέξεις μέσα στο ρινγκ. Κάθε γύρος που περνάει, αφού περάσει, σε ρωτάει: «Θα συνεχίσεις;». Εκεί έχεις την επιλογή να πεις «σταματάω» ή «συνεχίζω». Αν σταματήσεις, είναι σεβαστό. Όχι τίποτε άλλο, δε θα έχεις άλλα «τραύματα». Όπως και επίσης, δε θα έχεις πιθανότητα για νίκη. Βγαίνεις μόνος σου knock-out…
Όλη μας η πορεία είναι πάνω-κάτω, αυτή. Πόσο μπορείς να αντέξεις τα χτυπήματα (πάνω και κάτω από τη ζώνη) και να συνεχίσεις…τρέχοντας. Εδώ, δε μετράνε και πολύ οι δεξιότητες…Τι να τις κάνεις αν εξουθενώθηκες; Εδώ μετράνε πράγματα που ο Κέννεντυ τα αποδίδει στους «ζόρικους». Πίστη, κουράγιο, άρνηση ήττας, θέληση να συνεχίσεις να παλεύεις και να τρέχεις. Δες το τώρα από την ανάποδη. Κοίτα τώρα το βάθρο των νικητών και την απονομή των μεταλλίων. Ψάξε τι είχαν τελικά αυτοί που σάρωσαν τα μετάλλια. Είχαν δεν είχαν, ένα πράγμα είναι σίγουρο. Ήταν… «ζόρικοι».
Φωτό από: www.ethos3.com
