«Μόλις κάνεις καλό σε κάποιον, μετά, μην ξεχάσεις να τον ευχαριστήσεις»!
Λέων Τολστόϊ
Μιλάμε για ευγενική καρδιά, καλό ήθος, προσφορά και καλοσύνη. Δε γίνεται να μη θυμηθούμε τον Τολστόϊ. Για το ρόλο που μπορεί να παίξει το πραγματικό καλό στη ζωή, λίγοι αφιέρωσαν τόσες σελίδες όσο αυτός. Σε κάθε περίπτωση και εμείς καλό είναι να μπορούμε να έχουμε τον πήχη των καλών πράξεων. Τον ποιόν; Αυτό ακριβώς…
Δεν είναι διαγωνισμός…
Μια μέρα, μπορούμε να σηκωθούμε και να πάρουμε απόφαση να είμαστε τόσο καλοί, όσο δεν παίρνει. Μπορεί να βάλαμε ένα στοίχημα με τον εαυτό μας πως αν φερόμαστε με τον καλύτερο τρόπο στους άλλους, τότε θα μας συμπεριφερθούν και εκείνοι με τον ίδιο τρόπο. Επίσης, μπορεί να σκεφτήκαμε πως θα ήταν ωραίο να δούμε τα όριά μας στην προσφορά και στην καλοπροαίρεση… Να δείξουμε σε μας και στους άλλους πόσο καλοί είμαστε. Σα να προπονούμαστε καιρό, για να λάβουμε μέρος σε κάποιον μαραθώνιο και να κερδίσουμε μετάλλιο…
Αρκετά εγωιστικοί φαίνονται και οι δύο τρόποι, δε νομίζετε; Στην πρώτη ψάχνουμε ανταμοιβή. Δούναι και λαβείν. Στην άλλη, ψάχνουμε επιβεβαίωση για τον εαυτό μας. Ψάχνουμε χειροκροτήματα επειδή μπορούμε να φερθούμε ανθρώπινα. Πριν πάρουμε απόφαση να είμαστε «καλοί άνθρωποι», έχουμε υπόψιν μας, πως δεν πάμε σε πεδιάδα, αλλά σε… βουνό.
Δανείζεσαι συναισθήματα άλλων, για να δεις πως νιώθουν…
Για να κάνεις καλές πράξεις για τους άλλους, δεν μπορείς να έχεις μια εμμονή, ένα στοίχημα και ένα «πρέπει» να τις οδηγεί. Η υπόσχεσή σου αυτή, να είσαι καλός και να κάνεις συνέχεια αυτό που συμφέρει άλλους, θα αθετηθεί γρήγορα. «Κάνω καλές πράξεις, και έχω ξεχάσει τον εαυτό μου. Καλά λένε πως ο καλός, καλό δε βλέπει.». Μια χαρά το βλέπει το καλό. Το βλέπει πάνω σε αυτούς, που έκανε καλό…
Μιλάμε λοιπόν για μια δύσκολη «αποστολή». Τόσο δύσκολη που μας κάνει να αμφιβάλλουμε αν αξίζουμε αυτό το επίθετο – καλός – και να το έχουμε ανακαλέσει από πολλούς που ίσως και να παρίσταναν πολύ καλά τους καλούς. Για να έχεις μια καρδιά καλοσυνάτη, χρειάζεται να είσαι ανίκανος… στο να βάζεις όρια. Να κάνεις βουτιά στη θάλασσα του άλλου και να βλέπεις όπως εκείνος βλέπει τον βυθό. Γίνεσαι αυτός που θα λάβει το καλό. Νιώθεις την έλλειψή του, την αγωνία του και τους φόβους του. Μάλλον γι’ αυτό λέμε πως όταν κάνεις καλό, ξεχνάς τον εαυτό σου. Μέριμνά σου είναι να γίνεσαι μόνιμα άλλος.
Να λέμε και ευχαριστώ… από πάνω.
Είδαμε πόσο δύσκολο είναι. Πάρα πολύ. Ακόμη και να μην τα καταφέρνουμε να είμαστε με αυτόν τον τρόπο «καλοί», μαθαίνουμε να σεβόμαστε τις κορυφές που δεν μπορούμε να πατήσουμε. Το χειρότερο όλων, είναι να εξαφανίζουμε από τον ορίζοντά μας ό,τι δε βλέπουμε καλά… Το καλό, δεν έχει ανταμοιβή. Δεν φύλαξες τα νώτα σε κάποιον για να σε καλύψει και εσένα, δεν διευκόλυνες γνωστό με την υπόσχεση ανταλλαγής διευκόλυνσης. Εδώ μιλάμε για διάρκεια και ανταμοιβή, ίσως κάπως διαφορετική. Ξανά. Πολύ δύσκολο. Πάρα πολύ δύσκολο.
Εκεί που το ένστικτο της κτητικότητας σε κάνει να δίνεις και να ξεχνάς στον αέρα το χέρι σου για να λάβεις, εσύ πρέπει να το κατεβάζεις και να λες και «ευχαριστώ». Όμως γιατί; Δε θα ευχαριστήσεις τον άνθρωπο που στάθηκε αιτία και αφορμή για να πιάσεις κορυφή; Δε θα ευχαριστήσεις εκείνον που σου έδωσε την ευκαιρία να μεγαλουργήσεις πραγματικά; Εκείνον που μπόρεσε να κάνει τον εαυτό σου να μπαίνει στις ζωές άλλων και να μπορεί να βλέπει ανάγκες, επιθυμίες και πονους, πρέπει να τον ευχαριστήσεις γιατί έγινε ο λόγος για τον οποίον θα μπορούσε να σε πει καλό. Αυτή ίσως να είναι η ανταμοιβή της καλής ψυχής. Να κάνεις το καλό, να το ρίχνεις στο γιαλό, και το καλό να μην το βλέπεις γιατί το βλέπει άλλος…Και από πάνω, από πολύ πάνω, να λές και «ευχαριστώ»… Είσαι σίγουρος οτι θέλεις να είσαι καλός;
Φωτό από: HartwigHKD
