Είναι άπειρες οι φορές που ψάχνουμε να βρούμε την αιτία ενός τέλματος στο οποίο έχουμε περιέλθει. Ψάχνουμε, ψάχνουμε, ψάχνουμε…και το τέλμα, βαθαίνει. Γιατί γίνεται αυτό; Συνήθως τα πιο σύνθετα προβλήματα έχουν μια απλή λύση όπως και οι δύσκολες ερωτήσεις, έχουν μια απλή απάντηση.
Έξω από τη “ζώνη βολέματος”…
Αυτό που λέμε «κάνε κάτι έξω από το κουτί». Θα μπορούσαμε να την πούμε «ζώνη βολέματος». Όλοι ξέρουμε τι έχει πει ο Νίκος Καζαντζάκης για το βόλεμα. Η σταθερότητα είναι απαραίτητη στη ζωή μας, όμως, τίποτε μεγάλο δεν έρχεται με σταθερότητα. Χρειάζεται να κάνουμε πράγματα με ρίσκο, με πολλή τόλμη και να αγωνιστούμε πέραν από όσα έχουμε μάθει ως «to do list».
Τα συμβατικά πράγματα που χρειάζεται να κάνουμε για να πετύχουμε κάτι, αποτελούν μόνο την αρχή και όχι όλα όσα χρειάζονται. Άλλωστε, η φαντασία, η ευρηματικότητα, η επινόηση της στιγμής, δεν εντάσσονται ούτε πλαισιώνονται από κάποιο καθήκον. Έξω από αυτήν τη «ζώνη» ξεκινάνε τη ζωή τους όλοι οι «ήρωες». Ξέρετε κάποιον «ήρωα» που να μην είχε για «καθήκον» του την υπέρβαση;
Κάτι πέραν από το «καθήκον» μας.
Είτε ψάξουμε στο χώρο εργασίας μας, είτε ψάξουμε στον περίγυρό μας σε συγγενείς, φίλους και γνωστούς, θα δούμε πως όλοι κουραζόμαστε για το δεδομένο. Ποιό είναι το δεδομένο; Αυτό το μαθαίνουμε από μικροί στο σπίτι μας και στο σχολείο. Οι γονείς μας δίνουν μια «λίστα» υποχρεώσεων. Να στρώσουμε το κρεβάτι μας, να ακολουθούμε μια συμπεριφορά συγκεκριμένη κτλ. Στο σχολείο περιμένουμε τους δασκάλους και τους καθηγητές να μας δώσουν διάβασμα και γράψιμο για το σπίτι, μετά το σχολείο. Η ύλη μας, πάντα συγκεκριμένη.
Όλα αυτά είναι απαραίτητα. Μας κάνουν υπεύθυνους και μας δίνουν μια αρχή και ένα τέλος σε όλα όσα έχουμε να κάνουμε. Η υπευθυνότητα, όμως, δεν ταυτίζεται με την επιτυχία, ούτε βέβαια με την ευτυχία. Εκεί χρειάζεται να κάνουμε την υπέρβαση. Η υπέρβαση δεν είναι καθήκον.
Καμιά αλλαγή δεν έγινε με συμβατικά μέσα.
Όλοι έχουμε σαν στόχο την αλλαγή, την εξέλιξη και γενικά, το κάτι παραπάνω. Αν θέλουμε να κάνουμε αλλαγές οι οποίες είναι απαραίτητες για να πετύχουμε στόχους μεγάλους και δύσκολους, τότε σίγουρα, δεν πρέπει να σκεφτόμαστε συνέχεια συμβατικά. Είναι άλλο πράγμα το να είμαστε συμβατικοί και άλλο πράγμα να είμαστε λογικοί. Είναι άλλο πράγμα να μην παίρνουν τα μυαλά μας αέρα και άλλο πράγμα να μην ονειρευόμαστε.
Αν έχουμε όνειρα που έχουν σαν κάδρο της ευτυχία και την επιτυχία, δε γίνεται όσα κάνουμε να είναι κάτι λιγότερο από ονειρικά. Θέλουμε αλλαγές που θα μας κάνουν να είμαστε γεμάτοι χαρά, θετική αύρα και δύναμη; Πώς γίνεται να τα πετύχουμε αυτά όταν τα μόνα που κάνουμε συνθέτουν απλώς το «ελάχιστο»; Είναι παράλογο και συνάμα υποκριτικό να πιστεύουμε οτι θα κάνουμε λίγα και θα πάρουμε πολλά. Η ζωή αγαπά την τόλμη, το ρίσκο και την υπέρβαση. Μόνο τότε μας ανοίγει την αγκαλιά της και αυτή η αγκαλιά μας χαρίζει την ευτυχία, τη γαλήνη και την θετική στάση απέναντι στη ζωή. Διαφορετικά, το μόνο που θα νιώθουμε είναι ένα παραπονιάρικο συναίσθημα και θα μας κυριεύει μια αίσθηση του μη ολοκληρωμένου.
Φωτό από: Wallpaper Abyss – Alpha Coders
