Βραβευμένος με Νόμπελ το 1936, ο Ο’ Νeill, ο Αμερικανός θεατρικός συγγραφέας σε λίγα λόγια μέσα μας βάζει να ασχοληθούμε με τον πυρήνα κάθε φόβου. Όταν βυθιζόμαστε στις σκέψεις, ξεχνάμε να μπούμε στα βαθιά νερά. Στο τέλος, κοιτάμε μόνο όσα επιπλέουν στον αφρό της θάλασσας. Κατά «παράδοξο» τρόπο, νιώθουμε πως είμαστε σε βαθιές σκέψεις και πέφτουμε ψυχολογικά. Τελικά, δεν έχουμε κάνει ούτε «βουτιά», δεν έχουμε λύσει κάτι και συνεχίζουμε να ψάχνουμε τι φταίει. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, δε βρίσκουμε τι φοβόμαστε τελικά, τι μας κρατάει πίσω με αλυσίδες;
Η ζωή, η αλλαγή και ο φόβος.
Μολονότι βαριόμαστε και διαμαρτυρόμαστε για τη βαρεμάρα, αν ακούσουμε τη λέξη «αλλαγή», γρήγορα αλλάζουμε…συζήτηση και καταφεύγουμε ξανά σε κάτι που λίγο πριν χαρακτηρίσαμε ως «μονότονο». Η αλλαγή όμως, είναι απαραίτητη και η μόνη αλλαγή που δεν πρέπει να κάνεις εδώ, είναι της…συζήτησης. Η ζωή έχει μέσα της άπειρα ενδεχόμενα.
Φοβόμαστε τις αλλαγές. Από την αλλαγή εργασίας, μέχρι την υποχρεωτική μετακόμιση και την αλλαγή ανθρώπων που μας πλαισιώνουν. Σε όλο αυτό, φοβόμαστε οτι είμαστε μόνοι μας. Νιώθουμε οτι αυτό, το αντιμετωπίζουμε μόνο εμείς και κανένας άλλος. Παρόλα αυτά, αν η «σταθερότητα» συνεχίζεται καιρό, τότε τη λέμε «βαρεμάρα». Φοβόμαστε τη μοναξιά, επειδή όπως λέει ο Ο’ Neill, φοβόμαστε τη ζωή.
Η «ανθρωποφοβία».
Πάσχουμε όλοι από φοβίες. Υπάρχουν φοβίες που δεν έχεις φανταστεί ότι υπάρχουν. Παρόλα αυτά, η πιο συχνή φοβία και δυστυχώς, πολύ σοβαρή, είναι εκείνη που μας οδηγεί στο να αποστρεφόμαστε ανθρώπους. Για να αποστρέφεσαι ανθρώπους, έχεις δει κάποια πράγματα. Μια φορά, δύο φορές, τρεις φορές, ένιωσες ότι προδόθηκες από ανθρώπους. Έβαλες στην αρχή την καλοπροαίρεσή σου και περίμενες το ίδιο, όμως κατά τη γνώμη σου, ήρθε το αντίθετο. Περνάει ο καιρός και συναντάς την ίδια κατάσταση, μέχρι που κάποια στιγμή, σταματάς να τα βάζεις προσωπικά με κάθε έναν που θεώρησες ότι σου έκανε κακό και τα βάζεις με το ανθρώπινο είδος… «Καλύτερα μόνος μου λοιπόν». Αν πεις αυτό, κάθε ένας που σου έκανε ζημιά, σε νίκησε. Μόλις έχασες. Ανεξάρτητα από το πόσο καλοί ήταν τελικά αυτοί με τους οποίους είχες σχέσεις, ξέχασες πως δεν ήταν μόνοι τους σε όλο αυτό το κακό αποτέλεσμα. Οι προσδοκίες σου, ήταν μάλλον υψηλές από την αρχή. Μετά, μάλλον χειρίστηκες λάθος κάποια πράγματα. Ίσως έκανες πολλή υπομονή, περισσότερη από όσο χρειαζόταν. Ίσως φοβήθηκες οτι θα μείνεις μόνος σου και έκανες τα στραβά μάτια. Τελικά; Θέλεις να μείνεις μόνος σου…
Οι άνθρωποι ως «συλλογή».
Άλλοι συλλέγουν γραμματόσημα. Άλλοι, παλιούς δίσκους. Μήπως πρέπει να γίνουμε «συλλέκτες» ανθρώπων; Καλή ιδέα. Αν μια φορά σου προκαλέσει δυσφορία το νερό που ήπιες κάπου, δε νομίζω να έχεις στο μυαλό σου να μην ξαναπιείς νερό. Ο φόβος να μην σου προκαλέσουν νέα προβλήματα οι άνθρωποι, σε κάνει να αποκτάς ένα μόνιμο και ανθυγιεινό πρόβλημα, τη μοναξιά. Αντ’ αυτού, θα μπορούσες να εκμεταλλευτείς τα άπειρα ενδεχόμενα της ζωής και να λειτουργείς ως «συλλέκτης». Να λες, «καλό αυτό το γραμματόσημο, αλλά το έχω ήδη, άλλο είναι αυτό που ψάχνω». Φοβόμαστε μην διαψευσθούν οι προσδοκίες μας από άλλους και αυτό συνιστά έναν φόβο που ταλαιπωρεί αρκετά. Προσδοκίες όμως, πρέπει να έχεις μόνο από τον εαυτό σου. Παύεις να φοβάσαι τη ζωή, όταν παύεις να φοβάσαι τη μοναξιά και αντίστροφα. Ίσως με αυτήν την προσέγγιση του Ο’ Neill, αντί για φόβο απώλειας να έχεις κάτι πολύ καλύτερο, επιλογές και αυθορμητισμό που είναι τα ωραία κομμάτια του παζλ της ζωής…
Φωτό από: www.torial.com
