Παροιμία, διδακτική όσο λίγες. Η ζωή είναι γεμάτη «αναποδιές». Ως τέτοιες, βαφτίζουμε κυρίως τα απροσδόκητα και αναπάντεχα που συμβαίνουν. Είναι ίσως χειρότερα και από τα άγχη που μας φθείρουν καθημερινά. Έρχονται σαν καταιγίδες μέσα στον ήλιο και αναρωτιόμαστε, πότε πρόλαβαν να μαζευτούν τόσα σύννεφα. Ωστόσο, αυτά είναι τα αναπάντεχα. Οι περισσότερες φορές, αφορούν τη σταθερή εξέλιξη των γεγονότων. Παρουσιάζονται ευκαιρίες ντυμένες κίνδυνοι αλλά… και το αντίθετο. Μήπως πρέπει να γίνουμε πιο προσεκτικοί αναλυτές ρίσκου;
Καλύτερη και από… πυροσβεστική.
Πάντα έχουμε μέσα μας κάποιου είδους πυροσβεστήρα για καταστάσεις έκτακτης ανάγκης. Όταν ξεσπούν «πυρκαγιές» και ζητήματα που μοιάζουν με κρίσεις, σπεύδουμε να κάνουμε ό,τι γίνεται για να σβήσουμε τις φωτιές. Εκεί, όλα είναι 50-50. Τι φέρνει 90% λύση στα προβλήματα, αφού το «100» το ξεχνάμε – τουλάχιστον σε αυτόν τον πλανήτη; Η πρόληψη. Οι κίνδυνοι, κάνουν αυτό που τα πτηνά κάνουν στα παραμύθια που διαβάζαμε μικροί. Δεν αποκαλύπτονται πριν έρθει η ώρα τους για να κάνουν «θεαματική είσοδο», όμως αφήνουν κάποια ίχνη-κόκκους. Αν τα δεις, θα καταλάβεις ότι επίκειται… καταιγίδα. Ο κίνδυνος, έρχεται σαν το ξαφνικό αεράκι που έρχεται στη λιακάδα. Είναι δροσερό, όμως όσο περνάει η ώρα φέρνει σύννεφα. Πριν καταλάβεις οτι δεν πήρες ομπρέλλα, τρέχεις…
Ένας βασιλιάς… από τη Σπάρτη.
Με τους Κινέζους, έχουμε αρκετά κοινά. Κάποτε στην αρχαία Σπάρτη, βασίλευσε ο Αγησίλαος. Σε κάποια διαπραγμάτευση στην οποία είχε πάρει μέρος, όταν ο συνομιλητής του μίλησε για τις δυνατότητες της χώρας του προσπαθώντας να «θαμπώσει» τον Αγησίλαο, ο τελευταίος φέρεται πως του είπε: «Για να πεις αυτά τα λόγια, χρειάζεσαι μεγαλύτερο στρατό, ίσο με αυτά». Η θεωρία μας, οι ιδέες μας και οι φιλοδοξίες μας, όλα αυτά, θα είναι αυθεντικά, αν στηρίζονται κάπου. Αυτή είναι η αρχή του υπολογισμού του κινδύνου. Ακόμη και οι «μπλόφες» μας και τα παιχνίδια μας με τη φωτιά, πρέπει να είναι ελεγχόμενα… Στην ίδια πόλη, ο Λύσανδρος είχε πει με ειρωνικό χαμόγελο σε κάποιον σύμβουλό του που τον ρωτούσε γιατί κάνει τόση ώρα ψάχνοντας το χώρο μιας πόλης που θα μπορούσε άμεσα να κατακτήσει, πως: «Δεν μπαίνω πουθενά, αν δεν ξέρω πρώτα πώς θα βγω από εκεί». Κάπως έτσι, ο κίνδυνος, υποχωρεί…
Γνωρίζοντας τις δυνάμεις μας.
Να γνωρίζουμε τον εαυτό μας! Από τις πιο σύντομες και σοφές φράσεις. Αυτή, είναι άλλη μια «μεζούρα» για τη μέτρηση των κινδύνων. Για να σβήνει η πυρκαγιά, πριν αυτή καν εμφανιστεί…Η ωριμότητα, δε φαίνεται στο πόσο «ευγενικοί» και τυπικοί είμαστε. Γνωρίζοντας τα βασικά μας χαρακτηριστικά, τις δυνατότητες αλλά και τις αδυναμίες μας, έχουμε θέσει άλλον έναν λίθο για να μειώνουμε το ρίσκο. Με τη βοήθεια της μνήμης μας που μας προσφέρει την κατάληξη διάφορων όμοιων εμπειριών, μπορούμε να δώσουμε πράσινο ή κόκκινο φως. Πολλές φορές, με το να μετράμε και να υπολογίζουμε μας κάνει «βαρετούς». Και στους άλλους και στους εαυτούς μας. Είναι όμως έτσι; Υπάρχει μεγαλύτερη περιπέτεια από το να μπορείς να επιλέγεις εσύ τις μάχες που θα δώσεις;
Πρέπει να είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε τις συνέπειες μιας πυρκαγιάς. Υπολογίζοντας και αυτό, τότε έχουμε κάνει αυτό που έλεγε ο Λύσανδρος. Πώς θα βγούμε από εκεί που πάμε να μπούμε; Για να δεις τις συνέπειες μιας «πυρκαγιάς», πέρνα από όπου πέρασε. Μετά, δες το χρώμα της στάχτης… Επίλεξε να φουντώσεις μια φλόγα ικανή να σε ζεστάνει, όχι όμως να σε κάψει…
Φωτό από: www.wallpapersinhq.com
